Thursday, February 18, 2010

Καλοχωρίτισες-21



Ποιός το 'λεγε ότι θα ξανανέβαινα στο Καλοχώρι αφού το είχα αφήσει την Κυριακή στις 17 του Γενάρη πιστεύοντας ότι λόγω πίεσης χρόνου είχα αποτελειώσει από εκεί;
Έτσι, του ό,τι προκείψει είμ' εγώ και προέκειψε κι ανέβηκα πάλι το Σάββατο στις 23 Ιανουαρίου ενώ αργά το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου πετούσα πίσω, για την Στοκχόλμη!
Και πηγαίνοντας με την ανηψιά μου, Ελένη, στα Πλατανάκια (σε διπλανό μας χωριό) για μια δουλειά περάσαμε από την Σοφία - την βρήκαμε έξω στον κήπο σαν την πιό κλασική επαρχιώτισα να μουρμουρίζει με τις κοτούλες και τα κοτοπουλάκια της...
Νά η ευκαιρία, που λένε, λοιπόν, και την τράβηξα κανά δυό στάσεις, και αν και με τον ήλιο απέναντι κάτι κάναμε...

Η Σοφία, η γυναίκα του κοινώς, Χάμπου τη Παυλ, και από τις πολύ αγαπητές μου θείες, έχει ζήσει ένα φεγγάρι και στην Σουηδία!
Νύφη ήρθε κι αυτή στο χωριό, από την Ραδίλα Σερρών ήρθε - γέννημα θρέμα καλοχωρίτισα δεν είναι αλλά από την στιγμή που αυτό συνέβη πριν τον καιρό μου την θεωρώ πλέον καλοχωρίτισα!

"Κια Σύμελά μουνε" λέει πάντα όταν κάτι θέλει να μου πει... Το "μουνε" που συμαίνει "δικιά μας" το τονίζει λες κι έχω γεννηθεί μέσα στο τζάκι της και είμαι τόσο πιά δικιά τους!

"Ναι Σοφία μουνε" απαντώ κι εγώ με το ίδιο νόμισμα...
Αφού είμαι δικιά τους είναι και δικιά μας - έτσι πάει, αυτό, σύμφωνα με το νόμο του Σύμπαντος!
Ό,τι δίνεις παίρνεις! Ή μάλον ό,τι δίνεις έρχεται πίσω σε σένα δίχως καν να το περιμένεις... απλά έρχεται από μόνο του!

Μια χαρά την βρήκα την Σοφία-μουνε και χάρηκα πολύ διότι πρωτύτερα είχα ακούσει ότι έτρεχε κι αυτή σε γιατρούς! Θα μου πεις και ποιός δεν τρέχει σ' αυτούς!

Και το άλλο, το χειρότερο; Τα φάρμακα που έχω δει σε καλαθάκια πάνω σε κομοδίνα ή σε τραπέζια, στα σπίτια που επισκεπτόμουν, μ' έχουν απογοητεύσει κυριολεκτικά!!!
Και να 'ταν καλά; Με τόσα φάρμακα που καταναλώνουν δεν θα 'πρεπε οι άνθρωποι να νοιώθουν καλά; Κι όμως η μια πονούσε εδώ η άλλη εκεί και γενικά όλες πονούσαν... και να τα βράσω τα φάρμακά τους που αντί για καλό σε κάνουν χειρότερα...

Τώρα πια είχα αφήσει το Καλοχώρι!
Την Κυριακή στις 24 Ιανουαρίου το άφησα, κι όχι την Κυριακή στις 17 Ιανουαρίου, κι έφυγα σχεδόν κατευθείαν για το αεροδρόμιο...

Ωστόσο υπάρχουν κάποιες που δεν κατάφερα να δω - άλλες μένουν στην Σαλονίκη, σε παιδιά τους, επειδή δεν τα καταφέρνουν πια μόνες, άλλες έλειπαν γενικά, άλλες ήταν κλεισμένες στο σπίτι και δεν διασταυρώθηκε ο δρόμος μας...
Άλλες έτσι άλλες γιουβέτσι, που λένε, αλλά θα τις βρω άλλη φορά και το "ρεπορτάζ" με θέμα τις Καλοχωρίτισες" θα συνεχίσει, απλά δεν ξέρω πότε θα 'ναι το επόμενο πρόσωπο!

Εσείς που αρχίσατε το διάβασμα από αυτή την ανάρτηση, για να καταλάβετε καλύτερα το όλο θέμα, καλά θα κάνετε να αρχίσεται από ΑΥΤΗ την ανάρτηση - από την καλοχωρίτισα νούμερο 1!

Saturday, February 13, 2010

Ιερείς...



Πριν αφήσω το Καλοχώρι ήθελα να ανεβάσω και αυτή την φωτογραφία με τον σημερινό μας 24άχρονο ιερέα, (πιό νέος κι απ' τον μικρό μου γιό) που είναι από την Ρουμανία, με την σημερινή μας παπαδιά και το μωράκι τους!
Μη ρωτάτε ονόματα, δεν ρώτησα, αλλά ήθελα να δείξω την διαφορά μεταξύ πρεσβυτέρων!
Αυτήν που για χρόνια γνωρίζω, και που είναι και "νουνά" μου - δεξαμέντσα, που λέμε και στα ποντιακά, επειδή η μάνα μου βάφτησε την κόρη της, Κλεωνίκη - και αυτήν που υπάρχει σήμερα!

"Είπα κι εγώ.... κάτι φλας έβλεπα αλλά δεν καταλάβαινα τι γινόταν" είπε ο παπάς με τα σπαστά, μου φάνηκε, ελληνικά μετά την λειτουργία εννοώντας την φωτογράφηση που έκανα την ώρα που λειτουργούσε...
Αν και ούτε με, ούτε δίχως, φλας βγήκαν καλά οι φωτογραφίες και δεν ανεβάζω καμία!

Την ώρα που έβγαινε το καλοχωρίτικο "ποίμνιο" από την εκκλησία, και φωτογράφιζα τις καλοχωρίτισες, τράβηξα και μερικές φωτογραφίες από καλοχωρίτες - κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, που λέμε, αλλά δεν σκοπεύω να τις κάνω κάτι... τουλάχιστον όχι τώρα!
Θα δείξει τι θα γίνει και μ' εκείνες...

Και με τούτα και μ' εκείνα άφησα για την ώρα το Καλοχώρι μ' ένα σωρό φωτογραφικό υλικό αλλά όχι γραπτό.... έγραψα μόνον αυτά που από νέα θυμάμαι, και κάτι λίγα που άκουσα μετέπειτα, και βγήκε αυτό το, ας το πούμε, ρεπορτάζ αλλ' αφού ο Θεόφιλος, του Τουμπού του Θόδωρου, το αποκαλεί Θεικό το σέβομαι απόλυτα!

Καλή ανάγνωση σε όσους ενδιαφέρονται για το Καλοχώρι μας... κι αν μπεις στο blog μου σ' αυτό το σημείο σου συνηστώ ν' αρχίσεις την ανάγνωση από την αρχή- ΑΠΟ ΕΔΩ!

Εγώ παίρνω ελεύθερο για ένα διάστημα μέχρι να 'χω κάτι τις άλλο να γράψω...

Friday, February 12, 2010

Καλοχωρίτισες - Νύφες



Είχα γράψει και πριν ότι τις καλοχωρίτισες που ήρθαν στο χωριό σα νύφες δεν ήξερα πώς να τις κατατάξω!
Το σκέφτηκα έτσι το σκέφτηκα αλλιώς και τελικά κατέληξα να τις βάλω όλες μαζί σ' ένα ρεπορτάζ! Εννοώ όλες όσες είδα στην εκκλησία την Κυριακή στις 17 του Γενάρη όπου είδα κι άλλες όμορφες φατσούλες αλλά δεν τις γώριζα προσωπικά...

Κι αρχίζω από την Σταματία, την γυναίκα του Στάθη του Λάμπου, που έχει 3 χαριτωμένα παιδιά εκ των οποίων η όμορφη κορούλα, η Αγγελική, μένει για χρόνια κάπου στο Οχάιο της Αμερικής κι έχω κάτι χρονάκια να την δω!

Η Σταματία όταν ήρθε στο χωριό νεόνυμφη, μικρούλα εγώ και γειτόνισα αυτή, την θαύμαζα για το κάτι το διαφορετικό από εμάς, τους χωριάτες, που ήταν...
Τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν - μου φαινόταν σα να 'ταν και από χάι σοσάιτι, κάτι και ντρεπόμουν και να την πλησιάσω... ή να την μιλήσω...
Την άκουγα να φωνάζει τον άνδρα της "Ευστάθιε" κι αναρωτιόμουν τι στην ευχή εννοεί... Στάθη τον ξέρουμε εμείς τι θέλει αυτή με το Ευστάθιε...
Στάθη κυρά μου!
Στάθη και πολύ του πέφτει! Διότι εμείς, κυρά μου, στο Καλοχώρι ή κόβουμε τα ονόματα ή βάζουμε παρατσούκλια και δεν πάμε αρχαιστή! Άκου Ευστάθιε...
Άραγε πώς τον φωνάζει τώρα... από περιέργεια θα το προσέξω την επόμενη φορά!

Μου ποζάρισε η Σταματία πάνω στα σκαλιά της εκκλησιάς μας σαν να 'ταν κάνα top model... Μπράβο ρε Σταματούλα που δεν κολλάς...




Περνάμε στην Γιωργία, στην γυναίκα του κοινώς, Στουλίκα του Χάτσου (του Δήμου) που την τσάκωσε η κάμερά μου να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το αντίδωρο στο στόμα και μ' άρεσε πάρα πολύ έτσι!

Από την Θεσσαλονίκη μας ήρθε αυτή και μου φαινόταν παραμυθένιο... άκου, Σαλονίκη!
Ούτε στο όνειρό μου τολμούσα να φέρω την πόλη αυτή που την πρωτοείδα στην ηλικία των 16, περίπου. Κι εκείνο στα κρυφά από τον πατέρα μου κάνωντας σκασιαρχείο από το γυμνάσιο με δυο συμμαθήτριές μου, η μια απο την Λειβαδειά κι άλλη από την Κερκίνη....

Τα παιδιά της Γιωργίας όπου με βλέπουν μ' αγκαλιάζουν σα να 'μαι μια άλλη αδελφή τους!

"Ους να φεύφς ασ' εμέν άρχεσαι και περτς ξύλα και καυς, ακούς; = όσπου να φύγεις από μένα θα 'ρχεσαι να παίρνεις ξύλα να καις, τ' ακούς" μου 'πε με έμφαση όταν ήρθε σπίτι και της ανάφερα το γεγονός ότι είχα παραγκείλει κάποια ξύλα για τη σόμπα κι ότι ακόμα να 'ρθουν...
Βέβαια, βολευόμουν και από την αδελφή μου αλλά, εδώ που τα λέμε, της Γωργίας τα ξύλα είναι πιό κοντά από της αδελφής μου αφού μένει δίπλα μας...

Εντάξει, σκέφτομαι, από την Γιωργία ξύλα, από την Ναζλού αυγά, από την Σοφία λάχανα, από την άλλη μελιτζάνες/πιπεριές, από την παράλλη κάτι άλλο... μια χαρά θα τα περνάω έτσι και αποφασίσω να μετακομίσω στο Καλοχώρι μου... κάπως έτσι! Διότι όσο είμαι στο χωριό όλο και κάτι φέρνουν οι γυναίκες και είναι τόσο, μα τόσο συγκηνιτικό αυτό! Αναρρωτιέμαι πώς να τις ευχαριστήσω όλες αυτές!!!




Και περνάμε στην Γιωργία νούμερο 2!
Του Γιάννη του Πηλέν η γυναίκα, αυτή, και από ένα χωριό επίσης του νομού Σερρών αλλά δεν ξέρω ποιό ακριβώς!

Και αυτή η Γιωργία και η προηγούμενη είχαν καφενείο! Είχαν τα 2 καφενεία στο χωριό αλλά αυτήν δεν την έβλεπα να δουλεύει μέσα ενώ την άλλη την έβλεπα πιό πολύ να γυρωφέρνει στο μαγαζί! Τώρα τι μαγαζί, και τι δουλειά, και τι πελάτες, και τι κέρδη, δεν ξέρω.
Ξέρω, ωστόσο, ότι εκτός από το μαγαζί είχαν από πάνω και τα καπνά, και τα χωράφια, και τα μωρά, και τα ζώα, και τους μπαξέδες... κλπ κλπ!
Χαρά στο κουράγιο τους αυτές οι ηρωίδες!!!
Τους αξίζουν τόσα ΜΠΡΑΒΟ που ούτε σε blog χωράνε!!!
Αυτό μόνο λέω...




Η γαλήνια και θεική αυτή κυρία είναι, δίχως να 'μαι πολύ σίγουρη, η γυναίκα του Άρη του Μοντορίκα (Θοδώρικα)
Έχω, ωστόσο, τις επιφυλάξεις μου γι αυτό!
Μ' αυτή την γυναίκα δε νομίζω να έχω μιλήσει ποτέ και η αλήθεια είναι δεν γνωρίζω ούτε καν την φωνή της...
Ενώ τον Άρη τον βλέπω σχεδόν πάντα και πάντα ανταλάσσουμε και από καμιά κουβέντα!Πονεμένη ιστορία κι αυτής ο ερχομός στο χωριό... η ματιά της, που η κάμερα την πέτυχε και καθαρότατη, θαρρείς και σκίζει τα μέσα της ψυχής μου... τα μέσα μιας γυναικείας, γενικά, ψυχής... άστα να πάνε





Αυτές οι δύο τελευταίες χάριτες είναι αδελφούλες από την Ανατολή!
Η πρώτη είναι η Ελένη, η γυναίκα του Γιώτη του Γιακήμ και η δεύτερη είναι η Τασούλα, η γυναίκα του πασίγνωστου Γούλη του Παναστάτη!

Τι να πω γι αυτές που δεν τις γνωρίζω καλά αλλά και που δεν θυμάμαι να 'χω βιώσει κάτι μαζί τους!
Για την Τασούλα ξέρω ότι μαζί με τον άνδρα της, τον Γούλη, έχει κάνει στην Σουηδία αλλά όταν εγώ ανέβηκα εδώ πάνω αυτοί είχαν ήδη κατέβει και δεν τους θυμάμαι από εδώ.

Ξέρω, ωστόσο, ότι και αυτήν την έχει δοκιμάσει σκληρά ο Θεός με το προώτοκό της παιδί να σκοτώνεται πάνω στα βουνά, στα ξύλα, με τρακτέρ, τούμπαρε.... κάτι!
Δεν ξέρω λεπτομέρεις αλλά και σε τι θα βοηθούσαν αυτές; Από την στιγμή που κάποιος φεύγει τι σημασία έχει από τι και γιατί...

Κουράγιο να τις δίνει αυτός που τις έβαλε σε δοκιμασίες - είναι υποχρέωσή του να το κάνει αυτό σε τόσο δοκιμασμένες και πονεμένες ψυχές...

ΑΥΤΕΣ τις γυναίκες έχω δει εκείνο το σαββατοκύριακο στο χωριό!
Αυτές τις 20 γέννημα και θρέμα καλοχωρίτισες και τις 5 νύφες καλοχωρίτισες.
Είδα, όμως, κι άλλες στην εκκλησία αλλά δεν ήξερα ποιές ήταν και ούτε προλάβαινα να ρωτήσω....
Μέχρι να φωτογραφίσω αυτές που ήξερα οι άλλες είχαν ήδη φύγει...
2 ώρες περίπου αργότερα είχα φύγει κι εγώ για την Θεσσαλονίκη ξέροντας ότι στο χωριό δεν προλάβαινα να ξανανέβω. Οι μέρες λίγες, ο χρόνος περιορισμένος, και η επίσκεψή μου στο Καλοχώρι, για εκείνη την φορά, είχε τελειώσει...


Λυπήθηκα πολύ που δεν είδα γυναίκες που ήθελα να δω όπως την Σοφία και την Μελπού, τις νύφες τη Παυλ, που είναι και συγκενείς μου. Την Ανάστα του κοινώς, Ροκάν, που είναι επίσης συγκενής μου. Την Ελένη του Βαλτσάμ, και νύφη της Θεώνης, καθώς και την Μαρία, την άλλη νύφη της Θεώνης (Του Παύλου η Ελένη και του Χήλου η Μαρία)
Και σύγουρα υπάρχουν κι άλλες που τώρα δεν μου 'ρχονται στο μυαλό!

Αλλά επειδή το κεφάλι μου δεν πέρασε τελείως... πάω για ξάπλα!


(Παρένθεση 3)

Πριν συνεχίσω ήθελα, μ' αυτή την 3η παρένθεση, να εξηγήσω ότι το θέμα μου στο ρεπορτάζ αυτό είναι οι Καλοχωρίτισες!
Όχι οι Καλοχωρίτες! Αυτών η σειρά ίσως έρθει αργότερα!
Κι όταν λέω καλοχωρίτισες εννοώ τις κάπως μεγαλύτερες!
Η ιδέα μου είχε ξεκινήσει από την Παπαδιά και την Χαντσαρίνα αλλά επειδή άλλες τόσο γερόντισες δεν υπάρχουν προχώρησα προς στις παρακάτω ηλικίες.

Να 'ναι τουλάχιστον μεγαλύτερες από μένα αν και στην ηλικία μου δεν υπάρχουν συχωριανές!
Δύο ήμασταν όλο κι όλο αλλά καμμιά από μας δεν μένει στο χωριό - η Γιωργία του κοινώς, Γούρτσαλη μένει κάπου στο Κιλκίς, θαρρώ, κι η αφεντιά μου στην Σουηδία.

Ούτε και οι αμέσως μεγαλύτερες από εμάς, πχ. η Φωτεινή του Χάμπου του Παυλ, η Μαγάλα του Πόλικα, η Νίκη του Βάνη, η Ρούλα του Κουλτούρ (τη Μούλωνος) κλπ., μένουν στο χωριό και η σκέψη μου είναι να κάνω μια αναφορά στις γυναίκες που μένουν μόνιμα εκεί.
Που είναι οι ακρίτες της Ελλάδας.
Που επί δεκαετίες υπέστησαν τα δεινά των άγωνων χωραφιών, για την επιβίωσή τους, κι όχι μόνον μέχρι να παντρευτούν και μετά να την κάνουν για ευκολότερη ζωή, όπως και του κεφαλιού μου... όχι πως εγώ έφυγα μετά από κανέναν γάμο - εγώ, απλά, έφυγα πριν μας εύρει ΚΑΙ τέτοιο "κακό"!

Αυτές θέλω σ' αυτή την αναφορά κι εύχομαι να το καταλαβαίνετε!
Και τώρα συνεχίζουμε...

Wednesday, February 10, 2010

Καλοχωρίτισες-19 & 20


Χρισούλα και Ναζλού!
Του Παντελή κόρη η πρώτη και του Ζεγκίλια κόρη η δεύτερη!
Χρισούλα:
Στην Σουηδία ήμουν όταν άκουσα το μαντάτο!
Άλλη μια σκληρή δοκιμασία από τον Θεό σε συχωριανή μας!
Κατάνεο το παιδί της, γύρω στα 17, πνήγηκε στην στέρνα που μόλις τότε είχαν χτίσει για να ποτίζουν τα χωράφια μας στο χωριό!
Σ' εκείνην που κι εγώ, με αδελφή μου, πηγαίναμε τα βράδυα και πλενόμασταν για ν' απαλαγούμε την διαδικασία στο σπίτι με σκάφες, κουβαλίματα νερών κλπ κλπ...
Αλλά εμείς δεν μπαίναμε μέσα - απ' έξω έτρεχαν νερά και βολευόμασταν μ' εκείνα ενώ αυτός μπήκε να κολυμπήσει!
Πού να παν να κολυμπήσουν τ' άμοιρα τα παιδιά και βρήκαν την στέρνα και πήγε μαζί μ' ένα άλλο παιδί και ο άλλος γύρισε στο χωριό μόνος... τραγικά πράγματα...
Παντρεύτηκε η Χρισούλα τον Μίμηλη που ήταν από άλλο μέρος, δεν ξέρω από πού, ο οποίος είχε και την ικανότητα να βγάζει τέλειους στοίχους...
Ένας απ' αυτούς που θυμάμαι είναι το: σταμάτα τρένο, σταμάτα τρένο τα βρακιά μου δένω!
Το 'πε σε μια φάση που, εκεί που φύλαγε τα ζώα, δεν πρόλαβε να σηκώσει τα παντελόνια του κι ήρθε ένα τρένο...μας τα διηγόνταν όταν τύχαινε να 'μαστε στα ίδια χωράφια!
Ναζή/Ναζλού:
Ξαδέλφη μου, μάλον θεία αλλά σαν ξαδέλφη την έβλεπα πάντα!
Σ' αυτήν λέγαμε τα παράπονα που είχαμε από τον πατέρα μας - όχι πως αυτή θα τον άλλαζε ή θα τον έπειθε για κάτι αλλά μας αρκούσε που κάποις ενήλικος μας άκουγε!
Και που ποτέ μα ποτέ δεν αντιμίλησε ή έφερε αντίρρηση!
Ήταν σαν φιλενάδα και σύμβουλός μας!
΄
Ατυχία η ξαδελφούλα μου αλλά και άξια για τους αγώνες της!
Άξια για την αντοχή της να ανέχεται την νοοτροπία των χωριανών να την βλέπουν σαν "ζωντοχοίρα" που επέστρεψε στο χωριό, από την Θεσσαλονίκη, μ 'ένα παιδί στα μπαγκάζια της! Και μικρούλα, πολύ μικρούλα ακόμα...

Με τον καιρό η ξαδελφούλα μου κατάφερε νε παντρευτεί τον Παναή του Καντήλ, τον πιό αξιαγάπητο άνθρωπο του χωριού που τον σεβόμουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι τον πατέρα μου!
Μα να της φύγει κι αυτός - από ασθένεια αυτός, νέα κοπελιά αυτή ακόμα!
Έκτοτε είναι μόνη η ξαδέλφη και ταξιδεύει σε Αμερική, όπου έχει αδελφό, και Γερμανία όπου έχει τα δυο παιδάκια της που έχω να τα δω πολύ καιρό...

Καλοχωρίτισες-18


Η Φρώσο!!!

Πολύ μ' άρεζε αυτή από τότε που εγώ ήμουν κοριτσάκι κι αυτή κοπέλα!
Είχε ένα λεπτεπύλεπτο κορμάκι, κοντούλα αλλά ευλύγιστη και χαριτωμένη, με το μαλί πάντα περιποιημένα και δεμένα ψηλά θαρρώ!
Κούκλα είναι ακόμα, δείτε τι όμορφη είναι!

Είναι η Φρώσο του Μοντορίκα και νύφη του Αζάπ αλλά δεν είμαι σίγουρη πώς λέγεται ο άνδρας της!
Δύο από τα αδέλφια της ξέρω ότι λέγονται Χρίστος και Άρης κι ο Χρίστος έχει νομίζω έναν γιό στο Norköping της Σουηδίας, τον Σάββα, αλλά ποτέ δεν έτυχε να βρεθούμε!
Και αν δεν κάνω λάθος ο Σάββας έχει έναν γιό που παίζει μπάλα, εδώ στην Σουηδία, και είναι και μεγάλο όνομα γιατί κάπου κάπου ακούω/διαβάζω για κάποιον Χριστοφορίδη και έτσι λέγεται και η οικογένεια του Μοντορίκα, θαρρώ... επομένως ίσως είναι και ο γιός του Σάββα, που είναι γιός του Χρίστου του Μοντορίκα!

Έχει, όμως, η Φρώσο και μια αδελφή που είναι μικρότερη από αυτήν και όχι πολύ μεγαλύτερη από μένα μα ούτε το όνομά της θυμάμαι. Γι αυτή την αδελφή είχα ακούσει παλιά μια τραγική ιστορία: ένα της παιδάκι έπεσε σε πηγάδι, κάτι, και πνήγηκε! Στην Γερμανία αυτό... Τι τραγωδία κι αυτό! Γιατί, άραγε, Θεέ δοκιμάζεις τους ανθρώπους τόσο σκληρά; Μια πιό ήπια δοκιμασία, έστω και τιμωρία, δεν έχεις να τους δώσεις πια;

Η Φρώσο είχε θαρρώ κόρες κι αν τις έμοιασαν θα 'ναι και αυτές κούκλες αλλά ιδέα δεν έχω που είναι και πώς είναι!

Στα πεταχτά στην εκκλησία την φωτογράφισα και ούτε μια ερώτηση της έκανα...
Άν έπερνα μια μικροσυνέντευξη απ' όλες τις γυναίκες θα είχα και κάποιο υλικό να γράψω αλλά με την βιασύνη μου ίσα ίσα τις φωτογράφιζα κι έφευγα...

Καλοχωρίτισες-17


Κι ήρθε η σειρά της Ανάστας που την Παρασκευή, μαζί με την νύφη της, πήγα στο σπίτι της αλλά έλειπαν όλοι...
"Είδαμε σε ασό αυτοκίνητο όταν εκλώσκουμνες = σε είδαμε από το αμάξι όταν γυρίζαμε " είπε ο άνδρας της, ο Κώτσος του Γαράταη, όταν το βράδυ της Παρασκευής στο καφενείο του το 'πα!
Πράγματι είχα δει ένα αμάξι πηγαίνοντας προς τα σπίτια της οικογένειας "Θεώνη" αλλά δεν γνώριζα τον οδηγό, που ήταν ο γιός τους, και δεν σταμάτησα... πέρασε και γρήγορα το αμάξι που δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε...
Με τους νέους του χωριού δεν τα πάω και τόσο καλά - ήταν μωρά όταν έφυγα ή δεν γεννήθηκαν καν και δεν τους γνωρίζω όλους, κι όσο κι αν έχω την καλή διάθεση να το κάνω δεν τα καταφέρνω.
Και σ' αυτό φταίει, προφανώς, το γεγονός ότι σπάνια τα καταφέρνω να πάω στο χωριό μόνη!
Σχεδόν πάντα ακολουθεί ολόκληρος λόχος από την Θεσσαλονίκη, αδελφές ανίψια κλπ., επομένως μένουμε σπίτι μεταξύ μας και με την αδελφή μας που μένει εκεί!
Κι αν τους ξεφεύγω λιγάκι να πάω στο καφενείο να δω και κάποιον άλλον πέφτουν τα παράπονα!
Καλά, το "άμουν άγουρος πας σα καφενεία εκές = σαν άνδρας πας κι εσύ στα καφενεία" το γράφω εκεί που δεν γράφεται αλλά όταν μου λεν και το "για εμάς έρχεσαι εδώ ή για τους καλοχωρίτες;" αυτό με πειράζει κομμάτι...
Πώς να κάνεις λοιπόν;;;;
Αλλά αυτή την φορά ήμουν μόνη και το καταφχαριστήθηκα....
Η Ανάστα, λοιπόν, η κόρη τη Κόντονος και, όπως είπα, γυναίκα του Κώτσου τυγχάνει να είναι και κουμπάρα ενός από τα αδέλφια μου, του Θανάση!
Βάφτησαν τον δεύτερο γιό του Θανάση, τον Νάκη, που σήμερα πλέον δεν υπάρχει σε τούτη την ζωή!
Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που την έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια, δεν ξέρω.
Τίποτ' άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ που να εξηγεί το φενόμενο!
Ο δε Κώτσος είναι άλλο ένας συμπαθής χωριανός μου και χαίρομαι όταν τους βλέπω διότι δεν είναι σίγουρο ότι τους βλέπω κάθε φορά που είμαι στο χωριό.
Και η Ανάστα και ο Κώτσος μένανε ανέκαθεν στον πάνω μαχαλά, ενώ εγώ στον κάτω, και δεν τους γνωρίζω και τόσο πολύ! Χαίρομαι, ωστόσο, πάρα πολύ όταν τους βλέπω...
Πρόσφατα ήταν εδώ η αδελφή της, η Σοφία, που για χρόνια μένει στην Αυστραλία και χάρηκα που έτυχε να τις δω και τις δύο στην στάση του χωριού μας, περιμένοντας το τρένο για την Θεσσαλονίκη, που μου φάνηκαν και σαν δύδυμες...
Θυμάμαι ότι είχαν κι έναν αδελφό αλλά δεν έχω ιδέα πού βρίσκεται - δεν έτυχε να τον δω ποτέ σαν μεγάλη ούτε και να ακούσω πού βρίσκεται... καιρός ίσως να το ρωτήσω!

Tuesday, February 9, 2010

Καλοχωρίτισες-16



Πάμε από την αρχή αυτού του Θεικού ρεπορτάζ, όπως το αποκαλεί κι ο Θεόφιλος του Τουμπούλ του Θεόδωρου που πολλά χρόνια ζει κάπου στην Γερμανία!

Πέμπτη στις 14 Ιανουαρίου 2010 κηδέψαμε τον αδελφό μου, Πολυχρόνη, στο χωριό Παραπόταμος Σερρών.
Παρασκευή στις 15 έκανα την περιοδεία μου στο χωριό μου, Καλοχώρι, για να δω και να φωτογραφίσω τις καλοχωρίτισες.
Σάββατο στις 16 πήγα με την αδελφή μου επίσκεψη σε συγκενείς στο διπλανό χωριό, Καστανούσσα !
Κυριακή στις 17 κατέβηκα για Θεσσαλονίκη αλλά το πρωί, πριν φύγω από το χωριό, πήγα στην εκκλησία/λειτουργία να δω τις γυναίκες που μου "ξέφυγαν" και δεν είχα δει την Παρασκευή!

Στήθηκα στην πόρτα της εκκλησίας και πριν βγούνε οι κυρίες μια μια τις φωτογράφιζα - τις περισσότερες την ώρα που τρώνε το αντίδωρό τους!
Και ξεκίνησα με την Ειρηνούλα που τόσο συμπαθώ αλλά που δεν ήταν σπίτι όταν την Παρασκευή της χτύπησα την πόρτα και ίσως έπινα καφέ μαζί της να της πω και για την Νάξο που ήμουν τον Μάιο και βρήκα εκεί την κορούλα της, την Έφη, και περάσαμε θαυμάσια!

"Έμαθα ήρθες και δεν ήμουν εκεί....κρίμα, βρε Συμέλα... να 'ρθεις σήμερα για καφέ" μου 'πε η Ρήνα στα ελληνικά... μη νομίζετε ότι όλοι εκεί στο χωριό μιλάμε ελληνικά... στα ποντιακά γίνεται συνήθως το κουβετολόι...

Της το 'παν της Ρήνας... τ' άκουσε... μήπως τι γίνεται και δεν μαθαίνεται σ' ένα χωριό σαν το μικρό Καλοχώρι;
Άλλωστε, στο καφενείο το βράδυ της Παρασκευής, το 'πα κι εγώ η ίδια στον άνδρα της τον Νούκα, όπως τον αποκάλεσα και γέλασαν οι άλλοι - είχα την εντύπωση ότι έτσι τον λένε αλλά ίσως μπερδεύω τ' όνομά του με τ' όνομα του Νούκα του Θωμά...!
"Σιγά μη πήγες σπίτι..." έκανε αυτός δύσπιστα κι εγώ δεν έβρισκα τον λόγο να μη με πιστέψει!

Ναστούκας, Ναστάσης, Αναστάσης λέγεται ο άνδρας της Ρήνας ο οποίος είναι γιός του τότε παπά, Ηλία, μεγαλωμένος στου, κοινώς, Χάμπουλα!
Η καλοσυνάτη, χαμηλόφωνη και γλυκομίλητη όμορφη Ρήνα είναι κόρη του κοινώς, Πηλέν, και αδελφή του γαμπρού μου, Τάκη!
Με άλλα λόγια όλο το χωριό ή συγκενείς , ή συμπεθέροι, ή κουμπάροι, ή κάτι τις, είναι, και μεταξύ τους αλλά και με μένα...

Καφέ, ωστόσο, μαζί της δεν ήπια αλλά προσεχώς, γιατί όχι!
Μακάρι να μπορούσα να καθήσω με τον καθένα και ν' ακούω να μου διηγούνται ιστορίες, και παλιές και τωρινές, για να 'χω υλικό για γράψιμο!

Βέβαια, προσεχώς που δεν θα έχουμε υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, και θα 'μαστε για πιό πολύ καιρό στο Καλοχώρι, θα δούμε τι θα γίνει....

Sunday, February 7, 2010

(Καλοχώρι - Καστανούσσα)



Μια παρένθεση ακόμα πριν συνεχίσω με τις καλοχωρίτισες για να ταιριάζει και όπως ακριβώς πέρασα τις μέρες εκείνες στο χωριό!
Είπα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι το σάββατο στις 16 του Γενάρη έλεγε το πρόγραμμα να πάω με την αδελφή μου στο χωριό της μάνας μας, στην Καστανούσσα, όπου έχουμε κι εκεί "μάσαλαχ μάσαλαχ" μπόλικους συγκενείς - σα να μη μας έφταναν οι 100 που περίπου ήμαστε εμείς, μόνον η οικογένειά μας...

Στην πρώτη φωτογραφία είναι οι 4 χάριτες: Κερεκή (αδελφή μου), Κλεώνα, Όλγα και Σοφούλα
Η Όλγα και η Σοφία είναι αδελφές και κόρες του αείμνηστου Γαράλια μετά της συζήγου του Μαρίας που είναι και η αδελφή της μάνας μου, Πολυξένης που για ευκολία και από κακή συνήθεια να αλάζουμε τα ονόματα, την λέγανε Πουλίτσα!
Η Κλεώνα είναι η κόρη του Πάνου, του αδελφού της Πουλίτσας και της Μαρίας κι έτσι μαζευτήκαμε, μαζί με μένα, 5 πρώτες ξαδέλφες...

Καταχάρηκαν οι φουκαριάρες και με κατευχαριστούσαν που της μάζεψα και τα 'παμε κάπως...
Η Όλγα και η Σοφούλα έχουν και μια άλλη αδελφή, την Νίνα που είναι και το Νούμερο (με μαγάλο Ν) όλου του συγκενολογίου, αλλά που μένει Σαλονίκη και δεν είχαμε την τύχη να την είχαμε μαζί μας!
Παλαιότερα, τότε που όλοι και όλες ήταν νέοι κι άντεχαν, διότι τώρα με τέτοια γόνατα που έχουν όλες για ΚΑΠΙ είναι, μαζεύονταν σε γιορτές και δημιουργούσαν ένα μπάχαλο με τα γέλια τους με αρχηγό του stand up comic την Νίνα!
Εγώ, που χρόνια τώρα είμαι ξενητεμένο πουλάκι, τέτοιες καλές εποχές δεν είδα αλλά έχω ακούσει πολλές φορές ότι και στα βρακιά τους ακόμα κατουρούσαν, που λέει ο λόγος...
Μια φορά με πήγε ένας ανηψιός, ο γιός της Σοφούλας, ο Στάθης, να την δω κι εγώ αυτή την Νίνα που το όνομα και την χάρη της μόνο άκουγα αλλά που προσωπικά δεν την ήξερα...
Και πήγαμε, στην Σαλονίκη αυτά, και τι ήθελα και δεν κράτησα το στόμα μου κλειστό...

Δεν είχε φανταστεί και ο Στάθης να με προειδοποιήσει ότι αυτές εδώ, Νίνα, Όλγα και Σοφούλα, δεν είναι μόνο δικές μου πρώτες ξαδέλφες αλλά είναι και του ΘΕΟΥ ξαδέλφες και ουέ κι αλοίμονο αν πεις κακή κουβέντα για τον ξάδελφό τους εκείνον...
Κάτι που όντως έκανα! Άστα να πάνε....


Οι αδελφούλες εδώ!
"Ε κια, έπαρμε έναν έμορφο φωτογραφία να βαλτς με σην εφημερίδα = ε, πάρε με μια όμορφη φωτογραφία να με βάλεις σε εφημερίδα" είπε η Σοφούλα κι αυτό έκανα κι εγώ...

Μείναμε στην Καστανούσσα όλη τη μέρα με μια Κερεκή, από την μια να με ευγνωμωνεί που την πήγα σε συγκενείς και από την άλλη να μουρμουρίζει που άφησε τον Τάκη της μόνο στο σπίτι! Και να με κάνει εμένα να αναρωτιέμαι ΕΑΝ τελικά αυτή η αλληλοεξάρτηση μεταξύ ανδρόγυνου είναι καλό πράγμα για την υγεία του ανθρώπου...

Saturday, February 6, 2010

Καλοχωρίτισες-15



Δυσκολεύτηκα να βρω σειρά να γράψω γι αυτήν - την βάζω στο νούμερο 15 και θα εξηγήσω μετά τον λόγο!
Είναι η αδελφή μου η, κοινώς, Κερεκή - η Κυριακή, η Κούλα, η Κυριακίτσα κλπ.!
Κärt barn har många namn λένε κι οι σουηδοί και σημαίνει ότι κάτι που αγαπάς πολύ το "βαφτίζεις" και με πολλά ονόματα!

Η Κερεκή είχε την τύχη, που πολλές φορές της έκατσε και σαν ατυχία, να γεννηθεί πρώτη στην οικογένεια των 13 παιδιών!
Και να γίνει, έτσι, το δεξί χέρι της μάνας μου και να την βλέπουμε κι εμείς σαν μάνα, πιό πολύ, παρά σαν αδελφή!


Αλλά και το δεξί χέρι του πατέρα μου έχωντας την ευθήνη των καπνών, των καλαμποκιών κι όλων των απέραντων στρεμμάτων χωραφιών, γενικά!
Την έχει σπουδάσει ο πατέρας μου - στο καραβάν σαράι έμαθε μοδίστρα η Κερεκίτσα και συχνά πυκνά μας διηγείται ακόμα για εκείνη την δασκάλα της την μοδίστρα!
Όχι πως με το επάγκελμα αυτό έβγαλε το ψωμί της η Κερεκή αλλά, τουλάχιστον, απαλάχτηκε ο πατέρας μου να πληρώνει ακριβά τα φουστάνια μας!
Αγόραζε κάμποσα μέτρα ύφασμα και η Κερεκή μας τα 'ραβε, ευτυχώς, με την μαστοριά της μας τα 'ραβε με διαφορετικά ντιζάιν!
Και μας έβλεπες τα μικρά κορτσόπουλα, (κι όλες μας να έρθουμε στο τέλος;), να φοράμε ίδια φουστάνια...

Στις δε τελευταίες τάξεις στο γυμνάσιο φορούσα μια ποδιά που καμία άλλη δεν φορούσε αφού οι άλλες αγόραζαν τα ετοιματζίδικα ενώ εγώ φορούσα το handmade με το αποκλιστικό σχέδιο της Κερεκής, και μάλιστα, με ύφασμα πολυτελείας φερμένο από την Γερμανία!
Μέχρι που μεγάλωσα, πιά, και η ποδιά στις αμασχάλες είχε ξεσκιστεί για τα καλά... αλλά από νεανικό πείσμα επέμενα μ' εκείνην να πάρω το απολυτήριο γυμνασίου και δεν ήθελα να ράψω/αγοράσω άλλη ποδιά!
Προς το τέλος της τελευταίας χρονιάς, που έπιασαν οι ζέστες και οι ξεσκισμένες αμασχάλες άρχισαν να φαίνονται, αντί για την ποδιά συνδίαζα μια μπλε φουστίτσα (μέχρι κάπου στα γόνατα) κι ένα μπλε πουκάμισο για να ξεγελάσω τους καθηγητές ότι φοράω ποδιά... πόσο το είχα βαρεθεί ενείνο το μπλε το χρώμα.. ποτέ αργότερα δεν το 'χω ξαναφορέσει!

Η Κερεκή, λοιπόν, που με τον καιρό παντρεύτηκε τον Τάκη του Πηλέν, πριν ακόμα μεταναστεύσουν στην Γερμανία έμενε στο σπίτι του Πηλέν!
Στο ίδιο σπίτι έμεναν πάντα και οι εκάστοτε δάσκαλοι του χωριού και με την ευκαιρία πήγαινα σ' αυτήν να δω και τον πιό αγαπημένο μου δάσκαλο, τον Θεόδωρο Γούση από το Σιδηρόκαστρο!
Τον οποίο κάποια στιγμή σαν μεγάλη τον είχα ψάξει αλλά, θαρρείς κι άνοιξε η γης και τον κατάπιε, δεν τον βρήκα πουθενά!

Μια χρονιά, αφού επέστρεψε αυτός από τις θερινές του διακοπές, έτρεξα εγώ να τον δω και η αδελφή του, που τον είχε ακολουθήσει, κάρφωσε στο κεφάλι μου ένα καπέλο...μα τι καπέλο... και τι χαρά, εγώ, που για πρώτη φορά φόρεσα καπέλο στο κεφάλι μου!!!
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες, ή πόσες ώρες, έζησε εκείνο το καπέλο μέσα στο σπίτι των τόσων μικρών κοριτσιών που διψούσαν για τέτοιες ομορφιές...

Παρασύρθηκα, όμως, και βλέπω να το πηγαίνω για βιβλίο - σταματώ εδώ!

Έβαλα την αδελφή μου στο νούμερο 15 διότι αυτές τις 15 καλοχωρίτισες είδα την Παρασκευή, στις 15 του Γενάρη του 2010, που ήμουν στο Καλοχώρι!
Υπάρχουν, όμως, κι άλλες που ή δεν ήταν σπίτι όταν τους χτύπησα την πόρτα ή δεν πρόλαβα να πάω στα σπίτια τους.
Πώς να τις έβλεπα αυτές που την επομένη έλεγε το πρόγραμμα να πάω με την Κερεκίτσα στην Καστανούσα, αφού έχουμε κι εκεί πολούς συγκενείς, και την Κυριακή θα έφευγα για Θεσσαλονίκη;


Κι αποφάσισα την Κυριακή το πρωί, πριν φύγω για Σαλονίκη, να πάω στην εκκλησία και, δεν μπορεί, θα έβρισκα κι εκεί κάποιες...

Καλοχωρίτισες-14



Πριν ακόμα ξεκινήσω την περιοδεία μου στο χωριό, για να φωτογραφίσω τις καλοχωρίτισες, πέρασα από αυτή την κυρία αφού μένει και δίπλα στο σπίτι...
Είναι η Σεβαστή, η κόρη του, κοινώς, Τοχατλού και γυναίκα του Στάθη του, κοινώς, Χάτσου που ήταν και αυτοδίδακτος οργανοπαίχτης κι έχει διασκεδάσει κόσμο και κοσμάκη με την μαστοριά του να παίζει τα τέλια του βιολιού του...

Πριν πολλά χρόνια, στην Σουηδία τότε εγώ, είχα δει σε όνειρό μου τον πρωτότοκο γιό τους, τον Κώστα, που ήταν και σειρά μου!
Έτυχε την επομένη να μιλήσω τηλεφωνικά με αδελφό μου στην Θεσσαλονίκη ο οποίος και μου 'πε ότι εκείνος ο Κώστας πηγαίνοντας με αμάξι να πάρει το απολυτήριο στρατού κατάνεο και κατάγερο Έφυγε σε ατύχημα...
Έκτοτε έχει σβήσει το χαμόγελο της Σεβαστής και κάθε φορά που την βλέπω πονά η ψυχούλα μου!
Ο Θεός να της δώσει κουράγιο για να καταφέρει να τα βγάλει πέρα στην υπόλοιπή της ζωή - είναι αδύνατον να φανταστούμε πώς είναι να ζεις εσύ κι όχι το παιδί σου...

Η λιγομίλητη και καλόψυχη Σεβαστή καταχάρηκε που μπήκα μέσα, αφού πρώτα την είδα από το παράθυρο, αλλά πριν ακόμα προλάβει να με κεράσει κάτι έφυγα για τις υπόλοιπες γυναίκες...

Thursday, February 4, 2010

(ΑΣΤΕΡΙΑ)



Μια παρένθεση θα κάνω και θα συνεχίσω με τις Καλοχωρίτισες αλλά ήθελα να πω γι αυτό το αστέρι που χρειάστηκε την βοήθειά μου στο ιντερνετ - και φυσικά θα το βοηθούσα!
Πάντα χαίρομαι όταν ο άνθρωπος ασχολείται με το ιντερνετ διότι η καλή χρήση αυτού του εργαλείου είναι ικανό να σε μορφώσει μπορώ να πω καλύτερα και από τα σχολεία που ξέρουμε...

Και της άνοιξα λογαριασμό και για mail και για blog!
Ήθελε, λέει, να γράφει όπως εγώ γιατί με διαβάζει και της αρέσει...
Μπράβο Χρισούλα - και βέβαια να γράφεις και να σε διαβάζω κι εγώ!

Του καλοάρεσε και του αδελφού της:


κι 'ηθελε και αυτός - ασφαλώς και άνοιξα και γι αυτόν λογαριασμό αλλά μόνο για mail!
Για blog ενδιαφέρθηκε πιό πολύ η μικρή που άκουσα ότι είναι και αστέρι στο σχολείο!

Μα της Χρισουλίτσας το blog βλέπω να μην λειτουργεί!
Της το 'μαθα εκεί, φάνηκε να το 'πιασε το παιδί αλλά τώρα που προσπαθώ να μπω, κι αν θυμάμαι καλά η διεύθηνσή του είναι http://www.xrisoulitsa.blogspot.com/ ωστόσο δεν ανοίγει τίποτα!!!

ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΟΥΛΑ:
Χρισουλίτσα αν το διαβάσεις αυτό γράψε μου τι συμβαίνει και θα σε βοηθήσω online!
Μήπως έκανες λάθος στα στοιχεία σου όταν προσπαθούσες να συνδεθείς;
Γράψε μου mail στο:
mesimela@gmail.com

Τα παιδιά αυτά είναι τα εγγόνια της Χρισούλας του Παναστάτη και η μικρή λέγεται Χρισούλα Αμανατίδου ενώ το όνομα του αδελφού της δυστυχώς το ξέχασα!
ΟΚ, ψιλογεράσαμε κιόλας και ξεχνάμε εύκολα...

Καλοχωρίτισες-13



Όχι, δεν ήταν η Μαρία του Χείλου εκεί - μίλησα λίγο με τον ίδιο τον Χείλο και προχώρησα μετά πιό κάτω, πιό προς το χωριό, κι έφτασα στην Ροδάμα, στην κόρη της Τσάρτσαμπας και γυναίκα του Κουλακίδη, της Πλουξίνας!!!!
Καλά, αυτούς τους ξέρω απ' έξω και ανακατωτά, που λέμε...
Μένανε για χρόνια στην Σουηδία, στην Στοκχόλμη, κι έτσι έχουμε βρεθεί πολλές φορές!
Δούλευαν σε δικό τους εστιατόριο και περνούσα συχνά από εκεί, αν μι τι άλλο, για ν' ακούσω τον Κουλακίδη να με αποκαλεί "αντάρτισα!"
Μ' άρεζε αυτός ο τίτλος!

Μια αδελφή μου λέει συχνά γι αυτήν την Ροδάμα, που είναι και πιό πολύ "σειρά", ότι φορούσε έναν πανέμορφο σταυρό κι η αδελφή μου, μωρό τότε, τον ζήλευε και μια μέρα είχε το θράσος να της το ζητήσει!!!
"Αδίσμε το σαβός; (αδίσμε τον σταυρός)"
Αυτή ήταν η ερώτηση και το θυμάται καλά η αδελφή μου - προφανώς ήταν μικρή και δεν μπορούσε ακόμα να μιλήσει καθαρά!

"Τε χάιτε, κανήτε μωρέ Συμέλα... " έλεγε γρινιάρικα μ' εκείνη την χαρακτιριστική της λεπτή φωνή, η Ροδούλα, όταν την φωτογράφιζα!
Κι εγώ δεν ικανοποιούμε με μια μόνο στάση - παίρνω 4-5-6 και αν είναι δυνατόν ακόμα πιό πολλές για να είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον μια από αυτές θα είναι καλή και μερικοί δεν το αντέχουν αυτό!
Δεν αντέχουν να είναι φωτομοντέλα...
"Κια κι α κεράζωσε κατ ρε Συμέλα....άτς αφέφς..." παραπονέθηκε η γλυκόψυχη η Ροδάμα βλέποντας να σηκώνομαι για να φύγω αλλά είχα δώσει λόγο και σ' ένα κοριτσάκι να την βοηθήσω σε κάτι, στο ιντερνετ, κι ήθελα να πάω κι εκεί...
Είχα δηλαδή ακόμα δουλειά... αλλά ουδέν πρόβλημα... είχα φάει και τα νόστιμα τ' αγνέρε στην Λισάφ επομένως ούτε πεινούσα ούτε διψούσα αλλά ούτε και νύσταζα...

Καλοχωρίτισες-12



Μα δεν ήταν εκεί η Ανάστα, η γυναίκα του Κώτσου και κόρη της Κοντάβας!
Έλειπε και αυτή και ο Κώτσος κι έτσι συνέχισα για την οικογένεια Θεώνη!

3 σπίτια στην σειρά είναι των γιών της Θεώνης, του Παύλου, του Χείλου και του κοινώς Τσονήκ (αυτού το όνομα δεν το θυμάμαι - μήπως Παναγιώτης;)
Χτύπησα στου Τσενίκ που ήξερα ότι την γυναίκα του την λένε Μαρίκα αλλά που είχα πάρα πολλά χρόνια να δω!
Ανοίγει αυτή να μπω σαν να με γνωρίζει από χρόνια!
Στην ερώτησή μου αν με ξέρει απαντά "όχι" αλλά εγώ μπαίνω μέσα, βγάζω τα παπούτσια μου (πάντα τα βγάζω όταν μπαίνω σε σπίτι - είναι η συνήθειά μου από την Σουηδία), μπαίνω στο σαλόνι, κάθομαι στην σόφα κι αυτή συνεχίζει να με κοιτάζει δίχως να καταλαβαίνει ποιά είμαι αλλά δεν έβλεπα να δείχνει και ιδιαίτερα ανήσυχη γι αυτό!
"Με ξέρεις... με ξέρεις... θα καταλάβεις ποιά είμαι..." της έλεγα εγώ και καλοκάθησα στην σόφα αφού έβγαλα και το μπουφάν!

Έτυχε εκείνη την ώρα να είναι στο σπίτι της και αυτή η όμορφη κυρία:


που είναι αδελφή του Τσενίκ, κόρη, δηλαδή, της Θεώνης και είναι παντρεμένη στα Πλατανάκια, λέγεται Σοφία αλλά εγώ δεν την ήξερα καθόλου, μα καθόλου....

Μόλις είπα, για να τις διευκολήνω κάπως, την λέξη "πατήρη" (γι αυτούς που δεν ξέρουν του πατέρα μου το παρατσούκλι ήταν πατήρης) αμέσως τηνάχτηκαν και οι δυό...
Κατάλαβαν πια ποιά είναι αυτή που μπαίνει σα να 'ναι δικά της αλώνια και στρογκυλοκάθεται στα καθίσματά τους!

"Αχ, αυτό το στόμα σου πώς μοιάζει με τον Θανάση" φώναζε η Σοφία (Θανάσης είναι ο νούμερο 6 αδελφός μου) ενώ η Μαρίκα είχε πια αισθανθεί σα να ήμουν δική της συγκενείς της και προσφέρθηκε να σηκωθεί και να κεράσει το ένα και το άλλο...
Μα εγώ βιαζόμουν και δεν την άφησα να μπει στον κόπο.

Ήθελα να δω και την Μαρία, την γυναίκα του Χείλου, και την Ελένη, την γυναίκα του Παύλου που είναι και κόρη του, κοινώς, Βαλτσάμ!
Για την Ελένη ελπίδες δεν υπήρχαν αφού, όπως μου 'παν οι κυρίες, λείπει στην Θεσσαλονίκη η δε Μαρία έλειπε, μεν, αλλά ίσως και να είχε επιστέψει, είπαν, κι έφυγα για εκεί...
Συνηδειτοποιήθηκα ότι πολλές γυναίκες μένουν πλέον στην Θεσσαλονίκη, μαζί με τα παιδιά τους, επειδή έφτασαν σε σημείο να μην μπορούν πια μόνες...

Είχε ήδη γίνει απόγευμα, σχεδόν βράδυ, και ήξερα ότι η αδελφή μου θα αναρωτιόταν για μένα αλλά επίτηδες δεν την τηλεφωνούσα!
Από το προηγούμενο βράδυ της είχα πει να μη με ψάχνει γιατί δεν ήξερα πού θα κατέληγα κι όφειλε να μην με σκέφτεται...

Καλοχωρίτισες-11



Κι αφού έφαγα τα αγνέρε στην Λισάφ και τον Χρίσο έφυγα για τον πάνω μαχαλά και είδα τον Ανδρέα τη Κουλτούρ έξω από το σπίτι του να ποτίζει κάτι; να πλένει κάτι; δεν πρόσεξα τι έκανε μ' ένα λάστιχο...
Κι έτσι θυμήθηκα και την γυναίκα του, την Μελπού, που είχαμε ξεχάσει να βάλουμε στον κατάλογο με τις γυναίκες του Καλοχωρίου που ήθελα να επισκεφτώ!

" Η γαρίς μέρ εν" ρώτησα αφού πρώτα χαιρετηθήκαμε κι ανταλάξαμε κάποιες κουβέντες...
"Απες εν, δέβα έλεπον ατην..." απάντησε αυτός και πήγα και βρήκα μια Μελπού αγανακτισμένη από τα καρύδια που εκείνη την ώρα έσπαγε (παρέα με την νύφη του Κώτσου, του Γαράταη, που είναι η κόρη του Γούλη) επειδή τα καρύδια ήταν, λέει, ξυλοκάρυδα και ταλαιπωρήθηκαν μέχρι να τα σπάσουν...
"Ατόσα καρύδε ντο αφτάσα τα..." την ρώτησα και τι απάντησε λέτε;
"Θέλατα για τα μνημόσυνα..."
Μου φάνηκε ότι τα μνημόσυνα είναι η μόνη, ίσως, απασχόληση των γυναικών στα χωριά μας!

Αυτή η Μελπού, λοιπόν, η κόρη του Καντήλ και γυναίκα του Ανδρέα του Κουλτούρ, ήταν δραστηριοποιημένη στο να χτιστεί δίπλα στην εκκλησία μας η αίθουσα κηδειών, συμποσίων κλπ., και της δίνω ένα μεγάλο μπράβο γι αυτό!
Θυμάμαι τον καιρό που αυτή έτρεχε και ασχολούνταν με το θέμα αυτό εγώ είχα επιστρέψει από την Αμερική και είχα την ευκαιρία να κάνω κι εγώ μια προσφορά σε δολάρια, παρακαλώ... ή κάνουμε ή δεν κάνουμε!

Δεν έμεινα πολύ μαζί τους... ήθελα να συνεχίσω σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμά μου και να βρω τις γυναίκες του μαχαλά εκείνου και με συνόδεψε η νύφη του Κώτσου να πάμε να δω την πεθερά της...

Wednesday, February 3, 2010

Καλοχωρίτισες-10



Αρχικά είχα σκεφτεί να επισκεφτώ τις καθαυτού Καλοχωρίτισες, να τις φωτογραφίσω και να γράψω κάτι τις γι αυτές!
Όχι τις νύφες στο Καλοχώρι αλλά τις γένημμα θρέμμα Καλοχωρίτισες μα στην πορεία μπερδεύτηκα!
Αυτή πχ., η Μαρία, η γυναίκα του γλυκόφωνου ψάλτη του Καλοχωρίου Ναστάση:


... είναι γένημμα θρέμμα Καλοχωρίτισα; Δεν το ξέρω! Δεν θυμάμαι από πού είναι αρχικά μα και να 'ναι νύφη τόσα χρόνια στο χωριό μας έγινε, πλέον, δικιά μας! Όπως, βέβαια, είναι κι άλλες πολλές κι η αλήθεια είναι ότι το θέμα αυτό με μπέρδεψε κομμάτι...
Να τις βάλω κι αυτές Καλοχωρίτισες ή όχι;

Όσο για την φωνή του Ναστάση, μπορεί να έχω ακούσει δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, ψάλτες σε διάφορες χώρες, σε διάφορους πολιτισμούς και σε διάφορες εκκλησίες σ' όλο τον κόσμο αλλά σαν του Ναστάση την φωνή που όταν ψέλνει στάζει μέλι ΔΕΝ έχω ακούσει!

Τώρα που ήμουν στο χωριό πήγα και στην εκκλησία και χάρηκα που τον είδα στο ψαλτήριο αλλά δεν τον άκουσα να ψέλνει πολύ και λυπήθηκα...
Καλός και ο Μιχάλης του Χαντσάρ, ο σημερινός ψάλτης, μα στα δικά μου αυτιά τον Ναστάση δεν τον φτάνει!

Εκεί μπροστά στο σπίτι του, στα όρθια που λέμε, μου διηγήθηκε ο Ναστάσης μια ιστορία με τον πατέρα μου, μ' ένα ταξίδι στην Αθήνα, κάτι... μα δεν την θυμάμαι καλά!
Μια η Μαρία μου μιλούσε εκεί μια ο Ναστάσης κι έχασα την κόκκινη κλωστή, που λένε και οι σουηδοί όταν χάνουν την σειρά σε μια διήγηση...
Δυσκολεύτηκε η Μαρία να με θυμηθεί μα είχε και πολύ καιρό να με δει, κι αν κατάλαβα καλά έχει και μια δυσκολία γενικά να θυμάται, μα μόλις με θυμήθηκε καταχάρηκε και είπε ότι τον πατέρα μου πολύ τον αγαπούσαν! Και θυμάμαι ότι και αυτός τους αγαπούσε ιδιαίτερα....

Εύχομαι να τους ξαναδώ την επόμενη φορά που θα 'μαι στο Καλοχώρι. Εύχομαι όλους και όλες αυτές που συνάντησα τώρα την επόμενη φορά να είναι ακόμα εκεί και να ζήσουν χρόνια πολλά....

Στο επόμενο κομμάτι θα 'μαι στον πάνω μαχαλά αλλά ανακάλυψα ότι στον μαχαλά αυτόν που ήμουν, σ' αυτή την πτέρυγα του Καλοχωρίου, προς τα Πλατανάκια δηλαδή, έχει τον περισσότερο κόσμο!

Καλοχωρίτισες-9



Την Πεπέκα (μη ρωτάτε το όνομά της, δεν το θυμάμαι - είναι κόρη της Φανής και του Νικόλα και γυναίκα του Χρίστου Σαριγιαννίδη, κοινώς Γούρτσαλη) την είδα έξω, στην αυλή της, λίγο πριν μπω στο σπίτι της παπαδιάς αφού κοντά είναι αυτά τα σπίτια.
Ήθελα να τη ρωτήσω κάτι και προλάβαμε να πούμε κανά δυο κουβεντούλες όταν είδα να σταματά ένα αμάξι μπροστά στο σπίτι του Παπά κι έτρεξα να μπω κι εγώ μαζί του να δω την παπαδιά αντιλαμβανόμενη ότι αυτός που έβγαινε από το αμάξι ήταν ένας γιός τους, ο Λάζαρος, που μένει στην Ροδόπολη!

Έμεινε με ανοιχτό το στόμα αυτός βλέποντάς με να κρατώ χαρτιά και στυλό και να πηγαίνω καρφί προς το μέρος του (δεν θυμάμαι αν σαν νέα έχω μιλήσει ποτέ μαζί του ενώ τον αδελφό του, Σταμάτη, τον θυμάμαι καλά)
"Δεν είμαι από την εφορία" του 'πα από μακριά και χαμογέλασε αυτός....και μπήκαμε μαζί να δω την παπαδιά...

Πίσω στην Πεπέκα τώρα:
Όταν η Πεπέκα πριν πολλά χρόνια θα γεννούσε τα δύδυμά της, τον Γιάννη και τον Λάκη, με την μεγάλη της κόρη, την Γιωργία, είχαμε μεγάλη μα πάρα πολύ μεγάλη αγωνία!
Είχαμε ακούσει και το γεγονός ότι ο τοκετός της παρουσίαζε κάποια προβλήματα και η αγωνία μας είχε ανέβει στο αποκορύφωμα!
Συμπαράσταση εγώ στην φιλενάδα μου την Γιωργία τότε...
Ήμασταν κόλος και βρακί, που λέμε, εμείς οι δυό! Ο Αλέκος κι ο Φανούρης - τα καρτούν της εποχής μας που διαβάζαμε σε περιοδικά (πού τιβι τότε - αργότερα μπήκε μια κοινή τιβι για όλο το χωριό σ' ένα δωμάτιο στου Γατή το σπίτι και στριμοχνώμασταν οι νέοι και αψηφούσαμε τα κρύα και τα δεινά για να δούμε ντεμέκ κάτι τις)

Τα δύδυμα ήρθαν, τελικά, με το καλό και μεγάλωσαν κι έγιναν άνδρες με δικές τους οικογένειες και τους βλέπω τώρα και "στενοχοριέμαι" που εγώ μεγάλωσα τόσο......

Tuesday, February 2, 2010

Καλοχωρίτισες-7&8





Η Λισάφ τη Γαράταη και νυν γυναίκα του Χρύσου τη Κανής - την βρίσκω να γράφω τα παρατσούκλια...
Η Λισάφ λοιπόν ήταν η επόμενη επίσκεψη και την έτυχα πάνω στις φούριες του μαγειρέματος...
Τουζλούα λέγονται τα πρώτα και είναι τελείως άγνωστα για μένα!
Προσπάθησα μάλιστα να πάρω την συνταγή αλλά την βρήκα τόσο μπερδεμένη που τα παράτησα διότι τα λαχανικά που βάζουν μέσα είναι πρώτα τουρσί και... άστα να πάνε!

Το δεύτερο φαγητό είναι φτιαγμένο από παπαρούνες/ραδίκια, επέμενε να λέει η Νίτσα:



Η Νίτσα είναι κόρη της Φανής και του Νικόλα από τον μαχαλά μου - ακριβώς κάτω από το σπίτι μας. Μα μετά από χρόνια διαμονής στην Θεσσαλονίκη επέστρεψε στο χωριό και τώρα ζει κοντά στην Λισάφ!
Κι ήρθε κι αυτή εκεί, στην Λισάφ, κι έβαλε χέρι στο τηγάνισμα των τουζλούα για να πάει η Λισάφ μέσα να κάνει καφέ...

Κι εκεί που τρεις Καλοχωρίτισες πίναμε τον καφέ και χαιρόμασταν και τα λέγαμε νά κι ένας Καλοχωρίτης:

Κατεύθασε κι ο αγαπητός Χρίσος που, σαν μικρή, όταν τον έβλεπα με τα ζώα του στα χωράφια, που φύλαγα τα δικά μας ζώα, γαλήνευε η ψυχούλα μου!
Ακόμα και τα ζώα του γνώριζα και παρακαλούσα τον θεό αυτού να είναι όταν από μακριά έβλεπα να πλησιάζουν ζώα!



Και το ρίξαμε στο φαγοπότι με τουζλούα, ραδίκια/παπαρούνες (με μπέρδεψε κι αυτό το φαγητό) και τουρσιά και την καταβρήκα με την καθαυτού καλοχωρίτικη κουζίνα!!!
Με τα καλοχωρίτικα τ' αγνέρε...

Δώσαμε, μάλιστα, ραντεβού με την Νίτσα να πάμε το επόμενο πρωί να μαζέψουμε από αυτά που δεν καταλάβαινα καλά - ραδίκια είπε ή παπαρούνες;
Αλλά προέκειψε κάτι άλλο και αποτύχαμε...

Καλοχωρίτισες-6



Προχωρώ πίσω, προς το χωριό πάλι, αφού η Φωτεινή είναι από αυτές που μένουν στην άκρη του χωριού προς τα Πλατανάκια πλευρά, και φτάνω έτσι στην Χρυσούλα του Παναστάτη!
Πριν φτάσω σ΄αυτήν συνάντησα στον δρόμο τον άνδρα της, τον Αμανατίδη, και καλού κακού ρώτησα αν η γυναίκα του ήταν σπίτι!

Μ' αρέσει που όλες τις τσάκωσα με τα πρόχειρά τους και μ' αρέσει που έτσι τις βρίσκω πιό ατόφιες και πιό καθημερινές.
Επίσης χαίρομαι που αν και όλες γύρω στα 70 δεν τις βρήκα και ιδιαίτερα μαυροντυμένες όπως παλιά που όλες πιά, ανεξαιρέτης ηλικίας, ήταν στα μαύρα!

Με την Χρυσούλα δεν θυμάμαι να έχω κάτι από τα παιδκά μου χρόνια να θυμηθώ και να γράψω!
Έχει ωστόσο κάτι αγγελούδια εγγονάκια στα οποία θα αναφερθώ αργότερα διότι προτεραιότητα έχουν οι Καλοχωρίτισες! Οι ηρωίδες και εργατικές γυναίκες του χωριού μας...

Ούτε της Χρυσούλας τον καφέ πρόλαβα να πιώ διότι θα άλλαζα γειτονιά, θα ανέβαινα προς τον πάνω μαχαλά, και είχα πολύ "δουλειά" ακόμα...




Αυτά τα βρήκα στην αυλή της!
Κρανιά είναι το δεύτερο άνθος αν θυμάμαι καλά τι μου 'πε!

Καλοχωρίτισες-5



Και φεύγωντας από την Παρθένα του Πόλικα χτύπησα πόρτα της επόμενης στην γειτονιά εκείνη, της Ρήνας!
Μα έλειπε το Ρηνάκι και προχώρησα προς την Φωτεινή του, κοινώς, Γιακείμ και γυναίκα του, κοινώς, Τούσα που έχω προλλά χρόνια να δω και που δυστυχώς δεν ήταν στο σπίτι του εκείνη τη μέρα να τον δω!

Η Φωτεινή, λοιπόν, με χρωστάει μια εξήγηση για κάτι που μου είπε παλιά που τσαπίζαμε στα χωράφια αλλά ούτε που θυμήθηκα να της το πω!
Σιγά μη μας ενοχλούν κάτι τέτοια σήμερα κι ας μας ενόχλησε τότε που μου 'πε το "ατρανήντς κι άλλο κιά καλατσλέφσμας"
Αν και ποτέ δεν ξέρεις τι εννοούν με το "ατρανήντς" νά που της μιλώ και μετάνοιωσα που δεν κάθησα να πιώ τον καφέ που τόσο επέμενε να πιώ!
"Αν έπινα καφέ σε όλες που επισκέπτομαι σήμερα χάθηκα... " εξηγούσα σε όλες και τελικά δεν ήπια σε καμία!
Έπερνα τις φωτογραφίες κι έφευγα σχεδόν κυνηγημένη να προλάβω....

Κάνωντας τον κατάλογο των γυναικών με την αδελφή μου, πριν ξεκινήσω τις επισκέψεις, πιστέψαμε ότι δεν είναι πολλές οι γυναίκες αλλά στην πορεία βρέθηκαν κι άλλες, που μας είχαν διαφύγει, και που συναντούσα στον δρόμο ή σε άλλων σπίτια...

Καλοχωρίτισες-4



Για εσάς που αρχίζετε να διαβάζετε εδώ πηγαίνετε καλύτερα στο κομμάτι "Καλοχωρίτισσες-1" και αρχίστε το διάβασμα από εκεί διότι τα γράφω όπως ακριβώς περπάτησα στο Καλοχώρι την Παρασκευή στις 15 Ιανουαρίου 2010 για να δω όσες το δυνατόν περισσότερες και να τις φωτογραφίσω...

Την γλυκειά αυτή Σωτήρα (Σωτηρία - κόρη του Γαράπανου και γυναίκα του Λευτέρη του Γιακείμ) την είδα, ωστόσο, στο σπίτι της παπαδιάς!
Όσο ήμουν εκεί μ' έναν γιό της τέως πρεσβυτέρας, τον Λάζαρο, και με μια νύφη της, την Κίτσα, ήρθε κι αυτή η Σωτήρα που είναι και θεία μου - πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μου!

Κάποτε έμενε στην Γερμανία, αυτή, και αρκετά πρόσφατα επέστρεψαν οριστικά στο χωριό.

Η αδελφή μου, Κερεκή, και αυτή έμεναν σε κοντινές πόλεις (δεν θυμάμαι σε ποιές) και ακριβώς πριν καταλήξω στην Σουηδία (αρχές του 1975) είχα επισκεφτεί την αδελφή μου και μια μέρα πήγα και στην θεία μου αυτήν μια που ήμουν εκεί κοντά της...

Κι εκεί που καθόμασταν στο σαλόνι με πηγαίνει, σε μια στιγμή, στο δωμάτιο δίπλα και βάζει πάνω μου ένα μπουφάν!!!
Μα τι μπουφάν!!!
Έμοιασα εκείνη την στιγμή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που τότε την θαυμάζαμε σαν να 'ταν ο θεός μας!!!
Ένα κοντό μπουφάν με μπλε λεπτομέρειες και με μακριές λευκές τρίχες - κάτι που σήμερα θα το αποκαλούσαν οικολογική γούνα!
"Φόρε γιάβρουμ να χουλίεσε - για την Κούλαμ επείρατο αμά ατέ κι θέλε..." μου είπε και μια χαρά που είχα εγώ που η κόρη της, η Κούλα, δεν το 'θελε....

Μικρό σαν ήμουν πολλές φορές είχα πάει μ' αυτή την θεία μου στα χωράφια να προσέχω αυτήν ακριβώς την Κούλα της και να τσαπίζουν οι μεγάλοι... ίσως εκείνη την ώρα να πληρωνόμουν για εκείνα τα μεροκάματα!!!

Τι χαρά εγώ...ένα τέλειο, πιό μακρύ, μπουφάν μου είχε πάρει 5 μήνες πρωτύτερα ο συχωρεμένος, σήμερα, αδελφός μου, Πολυχρόνης, κι ένα αυτή!!!
Μ' εκείνα τα 2 μπουφάν πέρασα μερικά χρόνια εδώ, στην Σουηδία!

Η Σωτήρα, λοιπόν, η κόρη τους Γαράπανου και της Γαραπανίνας που μένανε κοντά στα χωράφια Ρακάνια - προς την Ροδόπολη από τον παλιό τον δρόμο!
Και πάντα προτιμούσα να πάω προς εκείνα τα χωράφια να φυλάω τα ζώα και να περνάω από την θεία μου εκείνη, την Γαραπανίνα, για να φάω κάτι τις!
Είχα πάντα καβάντσα φαγητά για τη Πουλίτσας τα μωρά εκείνη η ιδιαίτερα καλοσυνάτη θειά...πολλά τα μωρά της Πουλίτσας ήτη...

Πόσα θα μπορούσαν να γραφτούν για το χωριό και για τους χωριανούς... τελειωμός δεν υπάρχει...

Καλοχωρίτισες-3



Ακριβώς μετά την Χαντσαρίνα (Παρθένα, βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) μένει η άλλη Παρθένα (στις φωτό) που την ώρα που έφτασα σπίτι της, κι έψαχνα να την βρω φωνάζοντας το όνομά της, αυτή ήταν έξω, από την άλλη μεριά, κι έκοβε ξύλα!
Οι πόρτες ανοιχτές κι αναρωτήθηκα γι αυτό αφού και στα χωριά μας, πλέον, τις έχουν κλειδαμπαρωμένες κάτι που με δυσαρεστεί αφάνταστα με την σκέψη ότι παλιά δεν τις κλειδώναμε ποτέ - στο δικό μου πατρικό δεν υπήρχε καν κλειδαριά! Το πόμολο ήταν χαλασμένο κι ούτε καν κλείναμε την πόρτα! Την τραβούσαμε μόνο να ακουμπήσει και από πίσω της βάζαμε κάτι βαρύ, ένα γεμάτο τσουβάλι πχ., για να μην ανοίγει, αλλά όταν φύσαγε είχαμε το έλα να δεις...

Μ' άρεσε που η Παρθένα τα 'χε όλα ανοιχτά και για μένα ήταν ευκαιρία να την φωτογραφίσω κόβωντας τα ξύλα της! Πριν, δηλαδή, με πάρει χαμπάρι γιατί κάποιοι άνθρωποι ή ντρέπονται ή φοβούνται να φωτογραφιστούν και η καλύτερη ενός φωτογράφου είναι να μην το γνωρίζει ο φωτογραφιζόμενος!

Η Παρθένα είναι κόρη του τότε, και για πολλά χρόνια, περιπτερά, του κοινώς Πόλικα, που το μάτι του ήταν γαρίδα όταν έβλεπε κορτσόπουλα...
Οι μικρότερες αδελφές της Παρθένας, η Μαγάλα και η Θυμία (Μαγδαλινή και Ευθυμία) είναι της δικής μου σειράς αλλά έχω να τις δω από τότε που παντρεύτηκαν και λυπάμε γι αυτό!
Με την Μαγάλα, κυρίως, έχω ευχάριστες αναμνήσεις όταν σαν υπεύθυνη του περιπτέρου (κάπου-κάπου την άφηνε ο πατέρας της εκεί) πήγαινα εγώ και της έλεγα κανένα αστείο, κάτι σαν stand up comic, γινόμουν κι εκείνη με "πλήρωνε" με κανένα ζαχαρωτό!
Στην δε Ευθυμία αυτά δεν περνούσαν και την θεωρούσαμε στρίγλα...

Βέβαια, στις δύο φωτογραφίες είναι η Παρθένα, κι όχι η Μαγάλα ούτε η Θυμία, αλλά από την Παρθένα βιώματα δεν θυμάμαι να έχω αφού και μεγαλύτερή μου είναι και σε διαφορετική γειτονιά από μένα ζει!
Με γνώρισε, όμως! Αμέσως είπε το όνομά μου κι ας μη την βλέπω κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό.
Αυτό συμβαίνει και με άλλους στο χωριό και δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι με θυμούνται και από κείμενά μου στην τοπική εφημερίδα "Το Σύνορο" που παλιά έχω δημοσιεύσει!