Καλοχωρίτισες-12

Μα δεν ήταν εκεί η Ανάστα, η γυναίκα του Κώτσου και κόρη της Κοντάβας!
Έλειπε και αυτή και ο Κώτσος κι έτσι συνέχισα για την οικογένεια Θεώνη!

3 σπίτια στην σειρά είναι των γιών της Θεώνης, του Παύλου, του Χείλου και του κοινώς Τσονήκ (αυτού το όνομα δεν το θυμάμαι - μήπως Παναγιώτης;)
Χτύπησα στου Τσενίκ που ήξερα ότι την γυναίκα του την λένε Μαρίκα αλλά που είχα πάρα πολλά χρόνια να δω!
Ανοίγει αυτή να μπω σαν να με γνωρίζει από χρόνια!
Στην ερώτησή μου αν με ξέρει απαντά "όχι" αλλά εγώ μπαίνω μέσα, βγάζω τα παπούτσια μου (πάντα τα βγάζω όταν μπαίνω σε σπίτι - είναι η συνήθειά μου από την Σουηδία), μπαίνω στο σαλόνι, κάθομαι στην σόφα κι αυτή συνεχίζει να με κοιτάζει δίχως να καταλαβαίνει ποιά είμαι αλλά δεν έβλεπα να δείχνει και ιδιαίτερα ανήσυχη γι αυτό!
"Με ξέρεις... με ξέρεις... θα καταλάβεις ποιά είμαι..." της έλεγα εγώ και καλοκάθησα στην σόφα αφού έβγαλα και το μπουφάν!

Έτυχε εκείνη την ώρα να είναι στο σπίτι της και αυτή η όμορφη κυρία:


που είναι αδελφή του Τσενίκ, κόρη, δηλαδή, της Θεώνης και είναι παντρεμένη στα Πλατανάκια, λέγεται Σοφία αλλά εγώ δεν την ήξερα καθόλου, μα καθόλου....

Μόλις είπα, για να τις διευκολήνω κάπως, την λέξη "πατήρη" (γι αυτούς που δεν ξέρουν του πατέρα μου το παρατσούκλι ήταν πατήρης) αμέσως τηνάχτηκαν και οι δυό...
Κατάλαβαν πια ποιά είναι αυτή που μπαίνει σα να 'ναι δικά της αλώνια και στρογκυλοκάθεται στα καθίσματά τους!

"Αχ, αυτό το στόμα σου πώς μοιάζει με τον Θανάση" φώναζε η Σοφία (Θανάσης είναι ο νούμερο 6 αδελφός μου) ενώ η Μαρίκα είχε πια αισθανθεί σα να ήμουν δική της συγκενείς της και προσφέρθηκε να σηκωθεί και να κεράσει το ένα και το άλλο...
Μα εγώ βιαζόμουν και δεν την άφησα να μπει στον κόπο.

Ήθελα να δω και την Μαρία, την γυναίκα του Χείλου, και την Ελένη, την γυναίκα του Παύλου που είναι και κόρη του, κοινώς, Βαλτσάμ!
Για την Ελένη ελπίδες δεν υπήρχαν αφού, όπως μου 'παν οι κυρίες, λείπει στην Θεσσαλονίκη η δε Μαρία έλειπε, μεν, αλλά ίσως και να είχε επιστέψει, είπαν, κι έφυγα για εκεί...
Συνηδειτοποιήθηκα ότι πολλές γυναίκες μένουν πλέον στην Θεσσαλονίκη, μαζί με τα παιδιά τους, επειδή έφτασαν σε σημείο να μην μπορούν πια μόνες...

Είχε ήδη γίνει απόγευμα, σχεδόν βράδυ, και ήξερα ότι η αδελφή μου θα αναρωτιόταν για μένα αλλά επίτηδες δεν την τηλεφωνούσα!
Από το προηγούμενο βράδυ της είχα πει να μη με ψάχνει γιατί δεν ήξερα πού θα κατέληγα κι όφειλε να μην με σκέφτεται...