Και βέβαια θα σας μιλάω!!!!

Και αυτή την φωτογραφία "έκλεψα" από την Έφη και ήθελα να γράψω για την Φωτεινή, την πρώτη στην φωτογραφία - Η άλλη, η γλυκειά και καλόκαρη σαν την Άγια Ειρήνη, είναι η μάννα της Έφης!

Με την Φωτεινή, λοιπόν, έχω συνεργαστεί επαννηλημένα όταν ήμουν νέα κοπέλα στο Καλοχώρι Σερρών και όταν μιλάμε για συνεργασία στα χωριά μας εννοούμε τα τσαπίματα, τα φυτέματα, τα τσακώματα, τα τιζέματα του καπνού κλπ.

Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς έχετε ακούσει την φράση "ατρανήντς και ούτε ακλώσκεσαι και τερείς μας = θα μεγαλώσεις κι ούτε που θα γυρνάς να μας βλέπεις... να μας μιλάς"

Ε, λοιπόν εγώ το έχω ακούσει από πάμπολλους αλλά αυτής της συγκεκριμένης γυναίκας μου 'μεινε πιό έντονο απ' ότι όλων των άλλων!

Γιατί; Ιδέα δεν έχω!

Θυμάμαι που τσαπίζαμε κάτω, στους λεγόμενους "νοβάδες", στα χωράφια κοντά στην Ανατολή, και όταν για άλλη μια φορά που το είπε ένοιωσα να θέλω να φύγω από το "χαρούχι" που τσάπιζα, να πάω κοντά της και να την μαλώσω!

"Αφού ΔΕΝ θα σας ξεχάσω και ασφαλώς και θα σας μιλάω τι μου το κοπανάς όλη την ώρα" ήθελα να την φωνάξω αλλά δεν το 'κανα!

Της το χρωστάω όμως!
Και θα τις το πω με την πρώτη ευκαιρία διότι το αποθημένο μου πρέπει να το βγάλω για να ηρεμήσω!!!

Αυτά κι Άλλα Πολλά, που λέει σ' ένα βιβλίο του και ο φίλος μου ο Γιώργος ο Σκούρτης!

Ένα χάδι στον ανήμπορο!

Με τις φωτογραφίες από το Καλοχώρι, που η Έφη έχει ανεβάσει στο Facebook, εμπνεύστηκα να γράψω σ' αυτό το blog που, η αλήθεια είναι, το είχα κομμάτι ξεχασμένο!

Και ας με συγχωρήσει η Έφη που πήρα το ελεύθερο να "κλέψω" κάποιες φωτογραφίες της όπως αυτήν που βλέπετε τώρα.

Αυτή η γιαγιά με τα λευκά, στην μέση, είναι η λεγόμενη Παπαδιά, η γυναίκα του Παπά Ηλία, και οι γύρω είναι μέλη της οικογένειάς της στην αυλή του σπιτιού.

Τον Μάρτιο που βρέθηκα στο χωριό, παρά τις 24 μου ώρες εκεί, αν ήξερα ότι η γιαγιά αυτή υπάρχει ακόμα αναμφισβήτητα θα πήγαινα να την επισκευτώ!
Και αυτό είναι το θέμα μου!

Ένα είδος πρότασης θα ήθελα να κάνω, κάτι σαν παράκληση και ευχή, σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση και που μάλον ζείτε μακριά από το χωριό, όταν πηγαίνετε εκεί να κάνετε μια επίσκεψη στους γέρους και ανήμπορους!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση γι αυτούς από το να τους χτυπά κάποιος την πόρτα!
Είναι απέραντη η χαρά τους όταν βλέπουν ότι κάποιος τους "θυμήθηκε" και τους είπε μια καλημέρα!

Εκτός από την ανημποριά και την αδιαθεσία τους, που αυτό και μόνο τους στενοχωρεί και τους θλίβει, έχουν και τον φόβο, και αυτό είναι το χειρότερο, ότι οι άλλοι τους έχουν ξεχάσει και ότι πλέον είναι ασύμαντοι...

Ενώ εμάς δεν μας κοστίζει τίποτα η μισή ώρα που αφιερώνουμε από τον χρόνο μας αυτούς τους κάνει να ευραίνεται η καρδούλα τους και να γεμίζει από ευγνομωσύνη!
Σαν ένα μικρό παιδάκι θα τους δεις να χαμογελούν και να σ' ευχαριστούν που τους θυμήθηκες!!!

Ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένας καλός λόγος... πόσο δύσκολο είναι για μας να χαρίσουμε αυτά τα λίγα για να κάνουμε έναν ανήμπορο να πιστεύει ότι θαύμα έχει γίνει κι ότι ο Θεός, όντως, ακόμα δεν τους έχει ξεχάσει;

Ούτε και χρειάζεται να πάμε με "γεμάτα χέρια". Το χαμόγελο και πάνω απ' όλα η ΑΓΑΠΗ μας είναι το καλύτερο και αξέχαστο δώρο γι αυτούς!

... τι μ' έπιασε τώρα και τα γράφω αυτά;

Η αλήθεια είναι ότι λυπήθηκα που δεν πήγα να δω την παπαδιά - Σε κάποιες άλλες, που στο κάτω κάτω ήταν και πιό νέες, πήγα αλλά όχι σ' αυτήν!
Αν μέχρι την άλλη φορά που θα πάω στο Καλοχώρι η παπαδιά υπάρχει ακόμα θα πάω, φυσικά!

Και θα μεριμνήσω να μάθω ποιοί/ποιές άλλο είναι οι ανήμποροι και αδιάθετοι και θα πάω και σ' αυτούς!

Προσπαθήστε να κάνετε κι εσείς το ίδιο!