Ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει...

... καθώς και ο ιδιοκτήτης του, αν σαν παράδειγμα πάρουμε τον ιδιοκτήτη αυτού εδώ του μύλου, της χαμελέτες, που λέγαμε...

Στα παλιά καλά χρόνια υπήρχε εδώ, σχεδόν κατοικούσε, ένας ιδιοκτήτης, ένας παππούλης που ταυτόχρονα με τη δουλειά του, να αλέθει των χωρικών τα σιτάρια και καλαμπόκια, δεν άφηνε βυζί για βυζί απαρατήρητο και αμελέτητο.

Τα τακτοποίησε όλα τόσο καλά - αφού και πηγή, με κρυστάλλινο κρύο νερό να τρέχει διαρκώς, είχε μεριμνήσει να φτιάξει μπροστά στον μύλο του.
Εκεί έστηνε το καρτέρι του, ο παππούλης, πότε θα φτάσουν τα κοριτσόπουλα να γεμίσουν τις στάνες και τους κουβάδες τους με το νερό του!
Και σκύβοντας αυτά για να γεμίσουν - επίτηδες να έφτιαξε την κάνουλα τόσο χαμηλά; έβρισκε αυτός την ευκαιρία να μελετά όλα τα μέρη των νεανικών μας κορμιών!
Και των έμπροσθεν και των όπισθεν...

Τον φοβόντουσαν πολλά κοριτσάκια, άκουσα σαν μεγάλη να λενε, αλλά εγώ δε θυμάμαι να του έκανα την χάρη να τον φοβάμαι κιόλας!
Δε φτάνει που του κάναμε την χάρη βλέποντάς μας να «την βρίσκει», ποιος ξέρει πώς, θα του κάναμε και την χάρη να τον φοβόμασταν;
Ε, όχι δα!

Απεναντίας πλησιάζοντας προς την πηγή του, εγώ, πατούσα γερά τα πόδια μου, θυμάμαι, από μακριά να του στείλω το σινιάλο: κοίτα παλιόγερε και γερο-παλιο-καυλιάρη ΕΓΩ έρχομαι τώρα και αλίμονό σου αν δω το λυσσιάρικο το βλέμμα σου πάνω στο άσπιλό μου κορμάκι...!

Όχι, δεν είχαμε κανένα περιστατικό, τουλάχιστον όχι εγώ, για άλλες δε βάζω το χέρι μου στην φωτιά...
Έπρεπε, όμως, να μας αγγίξει για να θεωρηθεί περιστατικό;
Το γουρλωμένο και λυσσασμένο του βλέμμα, προς εμάς τα μικρά και απροστάτευτα, δεν είναι ήδη περιστατικό;

Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ!!!

Και μια φωτογραφία από τον καιρό που φασίστες και εκκλησία ήταν πολύ στενά δεμένοι, πολύ πιο στενά από ότι σήμερα, κώλος και βρακί που λενε.

Και τρυπώ την μύτη μου αν η φωτογραφία αυτή δεν είναι βγαλμένη την ίδια μέρα που στήσαμε την σκηνή, εμείς οι τρεις τελευταίες αδελφές, οι τρεις Χάριτες δηλαδή, και ο πατέρας μου.
Ο λόγος; Την προηγούμενη νύχτα είχαμε πάει σε πάρτι. Και σαν να μην έφτανε αυτό καπνίσαμε κιόλας, οι προκομμένες, θέλοντας να κάνουμε εντύπωση στους 3-4 νέους του χωριού, μεταξύ αυτών και στον μορφονιό και παπά γιο, Σταμάτη, τον οργανωτή εκείνης της μοντέρνας και νεοφερμένης στα χωριά μας αμερικάνικης δραστηριότητας!

Και ποιος μωρέ πρόλαβε και μας πρόδωσε στον πατέρα μου και είχε γίνει το «έλα να δεις» την ώρα ακριβώς που από τον δρόμο περνούσε αυτός ο Δεσπότης, με όλο του το επιτελείο, για να παν στην εκκλησιά!

Ένα πρόσωπο που αναγνώρισα στην φωτογραφία είχε γράψει ιστορία στο χωριό "καρφώνοντας" αυτούς που δεν πήγαιναν με τα νερά τους!

Όταν εξ αιτίας του οικογενειακό μου άτομο παρουσιάστηκε στο στρατιωτικό κρατητήριο, στην Ροδόπολη, με την κατηγορία ότι εξεφώνησε το «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» το άτομο αυτό με ανοιχτό το στόμα είπε: ατό πα ντο εν = Τι είναι αυτό;

Πού να ήξερε τι σημαίνει το «ή ταν ή επί τας», και γιατί να το είχε πει, και σε ποιον να το είχε πει, και γιατί να είχε κατηγορηθεί σε περίπτωση που το είχε πει.. πολλά ερωτηματικά που ποτέ δεν απαντήθηκαν!

Τότε κόβανε και ράβανε οι εξουσιΑρχηδες, όχι πως και τώρα δεν γίνεται το ίδιο αλλά τα πράματα τώρα είναι πιο ανθρώπινα και δίκαια, θέλω να πιστεύω!


-------------------------------------

Χθες καθόμουν και σκεφτόμουν γιατί και για ποιόν έχω ξεκινήσει αυτό το blog αφού άτομα της ηλικίας μας, διότι αυτούς γνωρίζω και σ’ αυτούς περισσότερο αναφέρομαι, δεν έχουν ιδέα από τεχνολογία και ιντερνετ!
Όπως παλιά οι παλαιοί αναρωτιόντουσαν «πάρτι πα ντο εν = τι είναι πάρτι» σήμερα οι συνομήλικοί μου αναρωτιούνται «ιντερνετ πα ντο εν = τι είναι ιντερνετ», κάπως έτσι...
Επομένως λίγοι είναι οι καλοχωρίτες που παίρνουν μέρος σ’ αυτό το καλοχωρίτικο μάζεμα, εδώ, και αυτό επειδή ζουν στο εξωτερικό και είχαν την πολυτέλεια να μάθουν την τεχνολογία... και πάνω απ’ όλα να μάθουν ότι η ηλικία δεν παίζει κανέναν ρόλο!

Εμείς, όμως, εκεί. Συνεχίζουμε!

Τι με ένοιαζε τότε το Ηρώο;

Χάρηκα ιδιαίτερα όταν η Πολυξένη, η κόρη της Δέσπως (νούμερο 10 αδελφής της οικογένειας μου) μου έστειλε αυτή την φωτογραφία!
Θυμήθηκα αυτό που συνηθίζω να λεω σε αυτούς που αναρωτιούνται κάθε πότε πηγαίνω στο Καλοχώρι «ε, τώρα πια μόνο σε κηδείες και μνημόσυνά μας παω...!»
Διότι η πρώτη στάση γίνεται εδώ, στην εκκλησία μας, στην εκκλησιά του Αγίου Δημητρίου που κάθε 26 Οκτωβρίου, στο πανηγύρι της, έκανα την προσωπική μου παράκληση στο Θεό να κάνει ανάλογα με τα ρούχα μου καιρό!

Δε θα μείνω, ωστόσο, σε κηδείες και μνημόσυνα διότι η επόμενη φωτογραφία, σταλμένη από την Νέα Υόρκη, ΑΧ αυτή και τι δε μου θύμισε...

Εδώ στο Ηρώο κορίτσια και αγόρια, αυτά τα ελάχιστα που υπήρχαν - το έχω ξαναπεί αυτό - έκαναν ότι ήταν δυνατό να νοιώσουν νέοι και ταυτόχρονα και ένα μέρος της κοινωνίας!

Εδώ στο Ηρώο, τι μας ένοιαζε τότε ο πραγματικός λόγος της ύπαρξης αυτού του έργου, τα κατατιθέμενα στεφάνια πάνω του κλπ., εμείς εδώ δείχναμε τα κάλλη και τα νιάτα μας!

Ας μη πω, όμως, "εμείς" κι ας αναφερθώ στο "εγώ" διότι κανείς δεν ξέρει ο καθένας πώς βιώνει τις καταστάσεις άσχετα αν τις βιώνουμε μαζί.

Εγώ, πάντως, τις βίωνα με όλο το μεγαλείο και την σημασία τους και το Ηρώο, και όλη η αυλή του σχολείου και της εκκλησίας (πάντα μαζί πανε αυτά στην Ελλάδα) για μένα ήταν η πασαρέλα όπου έδειχνα την κορμοστασιά και τα νιάτα μου.
Πάντα, όμως, με μια σιωπηλή συμφωνία με τους υπόλοιπους όποιος δει τον πατέρα μου πρώτος να ρίξει τα σινιάλα του για να κρυφτούμε - συνήθως ήμασταν κάνα δυο τρεις αδελφές μαζί!

Και αυτός εκεί, μωρέ, να μη μας άφηνε να χαρούμε λιγάκι!!!
Ή στα αρνιά να μας στείλει ή σε κανένα χωράφι για να κόψουμε τα τσιτσάκε (λουλούδια) του καπνού για να αναπτυχθεί καλύτερα ο κορμός και τα φύλα του...
Μη μας έβλεπε, μωρέ, ήρεμους αυτός ο άνθρωπος.
Ήθελε πάντα να ήμασταν αλερτ, στην τσίτα, στην κίνηση, στη δουλειά!
Εύκολο είναι μετά να είσαι εσύ ήρεμος, άνετος και δίχως στρες;