Sorry αλλά τα πολλά τα ντιν ντιν τα βαριέμαι....

Ο Βύρων Κολσουζίδης, κάτοικος Γερμανίας αλλά με καταγωγή την Ανατολή Σερρών, μου 'δωσε την απάντηση στην προηγούμενή μου ανάρτηση!
Οι κάτοικοι του Καλοχωρίου Σερρών το 2001 ήταν 267!
Για σήμερα δεν γνωρίζουμε και τα στοιχεία αυτά τα έχει πάρει από ΕΔΩ!

Ο ίδιος, μαζί με κάποιους άλλους, διατηρούν το blog για το χωριό τους, την Ανατολή, 3 χιλιόμετρα νοτιώτερα από το δικό μας χωριό, το Καλοχώρι!

Ο Βύρων μου έχει εξηπηρετήσει και παλαιότερα για κάποια άλλα στοιχεία που αυτή την στιγμή δεν θυμάμαι! Sorry Βύρωνα! Αξίζει, ωστόσο, να επισκευτείτε το blog τους ΕΔΩ!

Μπήκα και είδα την σχετικά νέα τους δουλειά και είδα και ένα βιντεάκι από το πανηγύρι τους το καλοκαίρι που ήταν και αυτός στο χωριό με διακοπές!

"Μπες να δεις και καλοχωρίτες που χορεύουν" μου 'γραψε στο mail που μου 'στειλε!
Και, ναι, χορεύουν και κάποιοι δικοί μας στην, προφανώς, μοναδική διασκέδαση στα χωριά μας!
Στα πανηγύρια! Που τόσο τα περιμέναμε κι εμείς, τότε, μα που τώρα τα 'χω τελείως ξεχασμένα!

"Να έρθεις τον Οκτώβριο... να 'ρθεις στο πανηγύρι μας" μου 'πε και τις προάλλες μια από τις αδελφές μου!
"Να κάνω τι" ρώτησα κι εγώ!
"Να χωρέψω ποντιακά; μα τα 'χω χορέψει τόσο πολύ στη ζωή μου που... τα 'χω βαρεθεί" απάντησα έτσι για να την σκάσω και λίγο....
"Τώρα θέλω να μάθω να χωρεύω άλλα πράγματα... να πάω αλλού να χορέψω..." συνέχισα για πιό πολύ σκάσιμο...
"Ναι, ναι, αλλού κι αλλού τρέχεις, εδώ δεν έρχεσαι" είπε κι αυτή με τον θυμό κάργα!!!
"Εμ, τα ντιν ντιν ντιν (την κέμεντζε) τα 'χω βαρεθεί πιά... τώρα θέλω να πάω σε άλλες χώρες να δω και ν' ακούσω και τα δικά τους τα ντιν ντιν ντιν..." συνέχισα και από τον σκασμό της μου 'κλεισε το τηλέφωνο μ' ένα "με τε σεν πα δουλείαν κι έχω..."

Μα μπείτε στο blog της Ανατολής και δείτε στο βίντεο με πόση αγκαρία χορεύουν οι περισσότεροι όπως πολύ καλά παρατήρησε και ο/η συντάκτης του κειμένου....

Θαρρώ πως η ψυχή του ανθρώπου θέλει ποικιλία! Τις επαναλήψεις τις βαριέται! Εγώ, τουλάχιστον, τις βαριέμαι δίχως με αυτό να εννοώ ότι δεν μ' αρέσουν!

Όταν μια χρονιά έτυχα σε χορό στο χωριό και τραγουδούσε ο ίδιος, ο Ευθήμης από τα Κάτω Πορρόια, σε κάποια στιγμή τον ρώτησα αν θα μας πει και κανένα ελληνικό...
"Μπα, δεν ξέρω τέτοια εγώ.... μόνο ποντιακά" ήταν η απάντησή του!!!!
Ε, σορρυ μάγκα, αλλά κι εγώ αυτά δεν τα αντέχω όλο το βράδυ και δε πα να 'μαι πόντια και από μάννα και από πατέρα! Και δε πα να πέσει και παρεξήγηση....
ΜΠΑΣΤΑ!
ΑΥΤΑ!

ΠΟΣΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ;

Καιρό έχω να γράψω εδώ! Δεν κατέβηκα και Ελλάδα το καλοκαίρι, επομένως ούτε και στο Καλοχώρι πήγα, και δεν υπάρχει υλικό!
Τώρα, βέβαια, αν πράγματι θέλεις να γράψεις κάτι υλικό βρίσκεις και πολύ μάλιστα αλλά γιατί, τότε, η ύπαρξη των δικαιολογιών...

Την ώρα αυτή που γράφω αυτά κουβεντιάζω ταυτόχρονα και με την Ιωάννα, από τη Νέα Υόρκη, στην ομάδα μας, στο Facebook (βρε τι σου κάνει η τεχνολογία) με θέμα τον αριθμό των κατοίκων στο χωριό μας!

Για 500 τους ξέρει, λέει, τον καιρό που ζούσε αυτή εκεί!

Έλα, βρε κοπέλα μου, η εποχή εκείνη ήταν η Χρυσή Εποχή του χωριού μας, και όλων των άλλων χωριών φαντάζομαι!
Τώρα, σήμερα πόσοι είναι οι κάτοικοι! Οι μόνιμοι κάτοικοι κι όχι με τους θερινούς πχ. με γερμανούς Καλοχωρίτες, με σουηδούς, με αμερικάνους, με θεσσαλονικείς, με αθηναίους κλπ., που για κάποιους μήνες τα καλοκαίρια ζουν στο Καλοχώρι!

Ποτέ δεν γνώριζα τον αριθμό κατοίκων του χωριού μας και θα υπάρχουν, θέλω να πιστεύω, κάποια στοιχεία αλλά πού και ποιά είναι αυτά;
Πριν κάποια χρόνια, με την έκδοση του βιβλίου μου, χρειάστηκα κάποια στοιχεία από το χωριό για το βιογραφικό μου μα αδύνατον να τα βρω!
Και τα ιντερνετ δεν ήταν και τόσο διεδομένα τότε - Για μένα ήταν για άλλους δεν ήταν!

ΠΟΣΟΥΣ μόνιμους κατοίκους, λοιπόν, έχει το Καλοχώρι Σερρών;

Όποιος ξέρει ας απαντήσει και στα σχόλια, κάτω από αυτό το κείμενο, αλλά και σε mail εδώ: mesimela@gmail.com

Πάλι το βγάλαμε το θεματάκι αν και μικρό αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο!

Και βέβαια θα σας μιλάω!!!!

Και αυτή την φωτογραφία "έκλεψα" από την Έφη και ήθελα να γράψω για την Φωτεινή, την πρώτη στην φωτογραφία - Η άλλη, η γλυκειά και καλόκαρη σαν την Άγια Ειρήνη, είναι η μάννα της Έφης!

Με την Φωτεινή, λοιπόν, έχω συνεργαστεί επαννηλημένα όταν ήμουν νέα κοπέλα στο Καλοχώρι Σερρών και όταν μιλάμε για συνεργασία στα χωριά μας εννοούμε τα τσαπίματα, τα φυτέματα, τα τσακώματα, τα τιζέματα του καπνού κλπ.

Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς έχετε ακούσει την φράση "ατρανήντς και ούτε ακλώσκεσαι και τερείς μας = θα μεγαλώσεις κι ούτε που θα γυρνάς να μας βλέπεις... να μας μιλάς"

Ε, λοιπόν εγώ το έχω ακούσει από πάμπολλους αλλά αυτής της συγκεκριμένης γυναίκας μου 'μεινε πιό έντονο απ' ότι όλων των άλλων!

Γιατί; Ιδέα δεν έχω!

Θυμάμαι που τσαπίζαμε κάτω, στους λεγόμενους "νοβάδες", στα χωράφια κοντά στην Ανατολή, και όταν για άλλη μια φορά που το είπε ένοιωσα να θέλω να φύγω από το "χαρούχι" που τσάπιζα, να πάω κοντά της και να την μαλώσω!

"Αφού ΔΕΝ θα σας ξεχάσω και ασφαλώς και θα σας μιλάω τι μου το κοπανάς όλη την ώρα" ήθελα να την φωνάξω αλλά δεν το 'κανα!

Της το χρωστάω όμως!
Και θα τις το πω με την πρώτη ευκαιρία διότι το αποθημένο μου πρέπει να το βγάλω για να ηρεμήσω!!!

Αυτά κι Άλλα Πολλά, που λέει σ' ένα βιβλίο του και ο φίλος μου ο Γιώργος ο Σκούρτης!

Ένα χάδι στον ανήμπορο!

Με τις φωτογραφίες από το Καλοχώρι, που η Έφη έχει ανεβάσει στο Facebook, εμπνεύστηκα να γράψω σ' αυτό το blog που, η αλήθεια είναι, το είχα κομμάτι ξεχασμένο!

Και ας με συγχωρήσει η Έφη που πήρα το ελεύθερο να "κλέψω" κάποιες φωτογραφίες της όπως αυτήν που βλέπετε τώρα.

Αυτή η γιαγιά με τα λευκά, στην μέση, είναι η λεγόμενη Παπαδιά, η γυναίκα του Παπά Ηλία, και οι γύρω είναι μέλη της οικογένειάς της στην αυλή του σπιτιού.

Τον Μάρτιο που βρέθηκα στο χωριό, παρά τις 24 μου ώρες εκεί, αν ήξερα ότι η γιαγιά αυτή υπάρχει ακόμα αναμφισβήτητα θα πήγαινα να την επισκευτώ!
Και αυτό είναι το θέμα μου!

Ένα είδος πρότασης θα ήθελα να κάνω, κάτι σαν παράκληση και ευχή, σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση και που μάλον ζείτε μακριά από το χωριό, όταν πηγαίνετε εκεί να κάνετε μια επίσκεψη στους γέρους και ανήμπορους!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση γι αυτούς από το να τους χτυπά κάποιος την πόρτα!
Είναι απέραντη η χαρά τους όταν βλέπουν ότι κάποιος τους "θυμήθηκε" και τους είπε μια καλημέρα!

Εκτός από την ανημποριά και την αδιαθεσία τους, που αυτό και μόνο τους στενοχωρεί και τους θλίβει, έχουν και τον φόβο, και αυτό είναι το χειρότερο, ότι οι άλλοι τους έχουν ξεχάσει και ότι πλέον είναι ασύμαντοι...

Ενώ εμάς δεν μας κοστίζει τίποτα η μισή ώρα που αφιερώνουμε από τον χρόνο μας αυτούς τους κάνει να ευραίνεται η καρδούλα τους και να γεμίζει από ευγνομωσύνη!
Σαν ένα μικρό παιδάκι θα τους δεις να χαμογελούν και να σ' ευχαριστούν που τους θυμήθηκες!!!

Ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένας καλός λόγος... πόσο δύσκολο είναι για μας να χαρίσουμε αυτά τα λίγα για να κάνουμε έναν ανήμπορο να πιστεύει ότι θαύμα έχει γίνει κι ότι ο Θεός, όντως, ακόμα δεν τους έχει ξεχάσει;

Ούτε και χρειάζεται να πάμε με "γεμάτα χέρια". Το χαμόγελο και πάνω απ' όλα η ΑΓΑΠΗ μας είναι το καλύτερο και αξέχαστο δώρο γι αυτούς!

... τι μ' έπιασε τώρα και τα γράφω αυτά;

Η αλήθεια είναι ότι λυπήθηκα που δεν πήγα να δω την παπαδιά - Σε κάποιες άλλες, που στο κάτω κάτω ήταν και πιό νέες, πήγα αλλά όχι σ' αυτήν!
Αν μέχρι την άλλη φορά που θα πάω στο Καλοχώρι η παπαδιά υπάρχει ακόμα θα πάω, φυσικά!

Και θα μεριμνήσω να μάθω ποιοί/ποιές άλλο είναι οι ανήμποροι και αδιάθετοι και θα πάω και σ' αυτούς!

Προσπαθήστε να κάνετε κι εσείς το ίδιο!

30 ώρες στη Νάξο...

Δε γινόταν να μην περάσω από τη Νάξο, τώρα που ήμουν στις Κυκλάδες για 5-6 μέρες, να δω μια συχωριανή μου, την Έφη (την κόρη του Ναστούκα, του κοινώς Χάμπουλα), που ζει με την οικογένειά της και εργάζεται εκεί!
Στο καταπληκτικό αυτό νησί, όπου βρέθηκα για πρώτη φορά, κάναμε μέσα σε 30 ώρες αυτά που άλλοι κάνουν μέσα σε μια εβδομάδα και πηγαίνοντάς με αυτή στο λιμάνι, για να φύγω πιά, τα είχαμε μπερδέψει...
"Αλήθεια χθες ήρθες;" με ρώτησε κι άρχισα να αναρωτιέμαι κι εγώ μήπως ήμουν εκεί από πολύ πιό πριν!!!

Την όμορφη νεράιδα Καλοχωρίτισσά μας, την γοργόνα της Νάξου που κολυμπά με την ταχύτητα μιας ατόφιας νησιώτισας, δεν την γνώριζα από πριν - Την γνώρισα, ωστόσο, πρόσφατα μέσω του Facebοok και θα ήταν απαράδεχτο να μη την επισκεφτώ και IRL μιάς και ανέπνεα τον ίδιο αέρα μαζί της για μια εβδομάδα!

Όταν είχε γεννηθεί αυτό το κοριτσάκι, και αργότερα η αδελφούλα της η Χριστίνα (τα δύο στερνοπούλια του Ναστούκα και της Ρήνας του, κοινώς, Πηλέν), εγώ ήμουν ήδη μεγάλη κοπέλα και είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς τα έξω... προς μακρινές χώρες για περιπέτειες και πού να θυμάμαι τέτοια μικρά όταν, μάλιστα, έμεναν και στην αντίθετη πλευρά του χωριού μου! Αλλά αυτή με θυμάται, λέει!

Ε, ναι, μια μικρούλα πάντα θυμάται μια μεγάλη κοπέλα και προφανώς θέλει, όταν μεγαλώσει, να γίνει σαν κι αυτήν αλλά μια μεγάλη, που το βλέμμα της παίζει και το αίμα της βράζει γι αλλιώτικες χαρές, πού να 'χει μάτια για μικρά και μυξιάρικα μωρά!!!

Με γλυκειές εμπειρίες άφησα πίσω μου και τη Νάξο και την Έφη με την χαριτωμένη κορούλα της και με τον σχεδόν συχωριανό μας άνδρα της (από την Ανατολή αυτός!)
Οι δε πολύωρες συζητήσεις μας, διαφόρου περιεχομένου και κυρίως φιλοσοφικού, θα με κρατήσουν για πολύ καιρό, αν όχι για πάντα, σε σκέψεις.... αναμνήσεις... συλλογισμό... αναλογισμό...

Ο Νάκης...

Ο Νάκης, γιός του Γιάννη του Παναστάτη!
Τον ξέρετε, φαντάζομαι, όσοι έχετε κάποια επαφή με το Καλοχώρι!

Από μικρό παιδί ακόμα τον έβλεπα να συμπεριφέρεται σαν μια γυναίκα! Κι όχι σαν μια οποιαδήποτε γυναίκα αλλά σαν μια από εκείνες τις "κοτσομπόλες" που για μοναδική απασχόληση έχουν την ένοια του τι θα φάνε, τι θα μαγειρέψουν, τι φοράει ο ένας και τι λέει ο άλλος... ναι, έτσι έκανε αυτό το παιδί και το θυμάμαι πολύ καλά! Κι εκείνο το υπέρβαρο που είχε σαν παιδάκι ακόμα, που τώρα κατέληξε σε αυτό που βλέπετε, το υποπτευόμουν πως κάτι δεν ήταν όπως θα έπρεπε να ήταν!

Για το Νάκη έτρεξε, θυμάμαι, ο πατέρας μου από νωρίς να πάρει την αναπηρική του σύνταξη!
Τέτοια να έλεγες στον πατέρα μου! Χαρά του με την ευκαιρία να κατέβαινε στην Αθήνα, ή και αλλού, για να ασχολείται με χαρτούρες και με θέματα άλλων!

Καιρό είχα να τον δω τον Νάκη και παρόλα αυτά με γνώρισε δίχως δυσκολία κάτι που μ' εντυπωσίασε και μάλιστα ρωτούσε τον πατέρα του, που κατέβαινε από πίσω, αν αυτός με γνωρίζει!
Μουρμούριζε ο Νάκης πριν με δει - κάτι για την μάνα του έλεγε, θαρρώ, μα δεν τον άκουσα καλά...

Λάμπουν από χαρά...

Αυτά τα αγαπημένα, για μένα, πρόσωπα, την Πέπη του Σούκα και την Ναζλού του Ζεγκήλια, όσο και να με πιέζει ο χρόνος θα πάω να τα δω, έστω για λίγα λεπτά, και το ίδιο έκανα και τώρα που ήμουν μόνο για 24 ώρες το χωριό!
"Γουρπάντς η θείας, Σύμελα, που έρθες και είδες με" έλεγε και ξανάλεγε η Πέπη!
Είναι, φαντάζομαι, εξαιρετικά δύσκολες αυτές οι μοναξιές στα χωριά, κυρίως γι αυτούς που είναι κατάκητοι όπως είναι και η Πέπη και την επίσκεψη κάποιου την θεωρούν σαν ένα δώρο από τον Θεό!

Την φοβάμαι αυτή την μοναξιά. Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους και τώρα αντιλαμβάνομαι τι είναι να φτάσεις εκεί... η Πέπη που παλιά τσάπιζε στρέμματα με καπνό την ημέρα να είναι σήμερα όλο το 24άωρο στο κρεββάτι και να περιμένεις κάποιο δώρο από τον Θεό... και τι να σου κάνουν και τα παιδιά σου που έχουν την ζωή τους και την ρουτίνα τους μακριά από σένα;

Η δε Ναζλού μόλις με είδε με ενθουσιασμό μου μίλαγε γι αυτά που της λέει η κόρη της, η Έφη από την Γερμανία!
"Μαμά, ο τέδε με το τάδε όνομα ποιός είναι" και προφανώς εννοεί για άτομα που πρόσφατα δηλώθηκαν σαν μέλη του Καλοχωρίου στο Facebbok που για την Έφη ακούγονται άγνωστα!

Έλαμπαν από χαρά και οι δυό τους - είναι ευλογία να κάνεις έστω μικρές επισκέψεις σε μόνους ανθρώπους και υποσχέθηκα στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα είμαι στο Καλοχώρι να επισκεφτώ και ανθρώπους που δεν είναι συγκενείς μου!
Γιατί όχι; Ξέρω ότι μόνο χαρά θα λάβουν και τίποτα άλλο...

Καθένας με τον τρόπο του...

Για λίγες μέρες ήμουν στην Αθήνα, με σκοπό να μην ανέβω βόρεια, αλλά προέκειψε κάτι και ανέβηκα στο Καλοχώρι για 24 ακριβώς ώρες. Κι εκεί στο καφενείο ήταν και ο Στάλος!
Αυτός ο ιστορικός Καλοχωρίτης που δημόσια, πλέον, φτιάχνει τα τσιγαράκια του! Με τον τρόπο του...
Αυτός είναι ο Στάλος! Τι να κάνουμε;
"Από 15 ετών καπνίζω του Θεού το χόρτο" απολλογείται μπροστά σε αυτούς που τον κατηγορούν και προσπαθούν να τον τιμωρήσουν! Κι άδικο δεν έχει διότι όντως Θεού χόρτο, καθώς φαίνεται, είναι!

Ωστόσο, στον Στάλο πρέπει να τρέξετε σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε για ποντιακές λέξεις που τυχών δεν ξέρετε διότι εκείνο το βράδυ, που είχαμε ένα οικογενειακό γλεντάκι στο καφενείο, μας έχει εξηγήσει για λέξεις που ούτε τις ήξερα αλλά ούτε και πιστεύω πως ποτέ θα χρειαστώ!
Ο δε γιός του, ο Δήμος, με την κέμεντζέ του μας διασκέδασε με τον τρόπο εκείνο που διασκεδάζουν εκεί πάνω στα χωριά μας...

Και στο FACEBOOK το Καλοχώρι μας!

"Άντε ρε θεία, να κάνουμε κι εμείς ένα γρουπ για το Καλοχώρι Σερρών... η Ανατολή γιατί να έχει κι όχι το Καλοχώρι" έκανε την παρατήρησή της παρακλητικά μια από τα τόσα ανήψια που έχω (ειλικρινά δεν ξέρω πόσα είναι - πλέον έχω χάσει τον λογαριασμό...)

Η Ξένια Μελετλίδου, που μόλις είχε δηλωθεί στο Facebook, είχε επιρεαστεί από τα διάφορα γρουπ που δημιουργούνται εκεί και ήθελε να ανοίξουμε κι εμείς για το χωριό μας!

(Προσωπικά τα έχω βαρεθεί τόσο αυτά τα γρουπ που μια μέρα έγραψα μια ανακοίνωση στην σελίδα μου ότι σε κανένα γρουπ δεν πρόκειται να γίνω μέλος και γι αυτό να πάψουν να με στέλνουν προσκλήσεις, αλλά το βιολί βιολάκι...)

"Άνοιξε εσύ γιατί εγώ και βαριέμαι και δεν προλαβαίνω με τα τόσα blog που έχω..." της απάντησα εγώ - Σιγά που δεν προλάβαινα αλλά, να, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του και με παραγκελιά εγώ δυσκολεύομαι να κάνω τέτοιες δουλιές...

Άλλωστε, σκεφτόμουν, πόσοι από το Καλοχώρι ξέρουν από υπολογιστές, πόσοι ξέρουν από ιντερνετ και πόσοι είναι μέσα στο Facebook για να γίνουν και μέλη στου χωριού μας το γρουπ!

Κι εκεί που ήμασταν στο: όχι εγώ, όχι εσύ, με την Ξένια και εκεί που ήμουν έτοιμη να σκυλοβρίσω οποιονδήποτε κερα... μου στείλει πρόσκληση για κάποιο γρουπ, έρχεται Η πρόσκληση!!!

"Γίνετε μέλος στο γρουπ του Καλοχωρίου Σερρών" έγραφε...
"Α, την άτιμη το 'πε και το 'κανε" σκέφτηκα αμέσως... αλλά δεν ήταν απ' αυτήν η πρόσκληση και δίνω τα συγχαρητήρια στην Ευθυμιάδου την Χριστίνα (την μικρή κόρη του Ναστούκα, κοινώς Χάμπουλα) που θαρρείς και είχε διαβάσει τα μειλ μου με την Ξένια και πρόλαβε και άνοιξε το γρουπ!

ΜΠΡΑΒΟ Χριστινάκι!!!
Μπορεί στην ηλικία μου να μην ήμαστε πολλοί αλλά είχα υποτιμήσει τις επόμενες γενεές που βγήκαν από το Καλοχώρι και ζητώ συγνώμη γι αυτό!

Και όχι μόνο οι από το Καλοχώρι - είναι και τόσοι που απλά έχουν κάποια σχέση με το χωριό μας, που έχουν παντρευτεί με κάποιον/α από το χωριό μας, που είναι παιδιά ή εγγόνια ενός μόνο γονέα από το χωριό μας... και πάει λέγοντας και σιγά σιγά φτάνουμε στους 40!

Εντάξει... μη περιμένουμε και χιλιάδες μέλη...

(στην φωτογραφία το main street, το boulevard, του χωριού μας...)

ΤΟ ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΜΑΣ...

Ήρθε mail από κάποιον ευγενικό κύριο, κάτοικο Γερμανίας, που λέγεται Βύρων Κολσουζίδης αλλά που εγώ, παρά το γεγονός ότι είναι από το χωριό Ανατολή - 2 με 3 χιλιόμετρα πιό νότια του Καλοχωρίου -, προσωπικά δεν τον γνωρίζω!
Μου έχει στείλει φωτογραφίες από το χωριό μου και μια από αυτές είναι αυτή εδώ!
Μεγάλη σε έκταση, είναι τελικά, το Καλοχώρι και το συνειδητοποίησα τώρα!

Το δικό μου σπιτάκι, που πλέον είναι γκρεμισμένο, είναι προς το τέλος... Τώρα πιό τέλος εννοώ! Μου έκανε εντύπωση που καμία από τις φωτογραφίες δεν είχε την εκκλησία και το δημοτικό σχολείο σαν κύριο στόχο - ασυνήθιστο για ελληνική προσπάθεια αφού για αξιοθέατο σ' ένα ελληνικό χωριό την εκκλησία του θεωρούν!
Το λέω αυτό διότι αν έδειχαν την εκκλησία θα φαινόταν καθαρά και το σπιτάκι μου αφού είναι δίπλα της!

Ωστόσο ας ευχαριστήσουμε τον κύριο Βύρωνα για την ευγενική του κίνηση...
Ο σύνδεσμος της αερολέσχης Σερρών όπου μπορείτε να δείτε κι άλλες φωτογραφίες από το Καλοχώρι Σερρών, γι αυτούς που δεν τον ξέρουνε, είναι ΕΔΩ

Ξενιτεμένοι Καλοχωρίτες...

Τώρα με την ευκαιρία των γενεθλίων μου (7 Φεβρουαρίου) μου 'ρθε ένα mail μέσω του Facebook - όποιος δεν έχει δηλωθεί σ' αυτό το Facebook καλά είναι να το κάνει και αν και προσωπικά το έχω ψιλοβαρεθεί έχει ακόμα την φάση του... όπως τώρα που μια Καλοχωρίτισα με βρήκε εκεί και μου 'στειλε αυτό το mail...

Δεν την θυμάμαι καθόλου αυτήν την κοπέλα, Έφη στο όνομα, και κόρη του Ναστούκα (του, κοινώς, Χάμπουλα)

Χρόνια πολλά ξενητεμένη κι αυτή, αν και στην ίδια της την χώρα, διότι και οι Κυκλάδες, η Νάξος όπου μένει για χρόνια, εξωτερικό είναι σκεφτόμενοι την απόσταση και τις δυσκολίες να μεταφέρεσαι μεταξύ Νάξος και Καλοχώρι Σερρών...
Κυρίως τον χειμώνα που λίγο - πολύ όλο το Αιγαίο, με τα νησιά του, είναι αποκλεισμένο έτσι όπως είναι και το αντίστοιχο της Σουηδίας (το Skärgården, όπως το λέμε εδώ) και φωνάζουν, εδώ, για περισσότερες ευκολίες και για περισσότερα μεταφορικά μέσα στο αρχιπέλαγος...
Γνωρίζοντας τα προβλήματα αυτά υπολογίζω πως και η μετακίνηση μεταξύ Νάξου και Καλοχώρι Σερρών είναι το ίδιο δύσκολη όσο και αυτή μεταξύ Στοκχόλμη και Καλοχώρι!

Αλλά δεν είναι μόνο η απόσταση και η δυσκολία της μετακίνησης που κάνουν τον ξενητεμό.... Ξενητεμός είναι περισσότερο αυτή η καθημερινότητά μας, η οικογένεια (σύντροφος και παιδιά που φαντάζομαι και η Έφη να έχει στη Νάξο...), η δουλειά, οι φίλοι, ο κύκλος μας κλπ., που όλα αυτά μαζί αποτελούν την ζωή μας. Είναι αυτή η ζωή μας που μας κρατά μακριά από τις ρίζες και το χώμα μας...
Ας μη το προχωρήσω το θέμα γιατί είναι ατελείωτο μα και ιδιαίτερα επίπονο για εμάς τους ξενητεμένους - άρχισα, ήδη, και να συγκηνούμαι...

Ας πάω στο mail της Έφης που μεταξύ άλλων λέει ότι είναι περίφανη για μένα και για τον τρόπο που προβάλλω το χωριό μας!
Και να 'κανα και τίποτα το δύσκολο, καλέ, Έφη! Και αν με αυτά τα κειμενάκια που γράφω εδώ, και που παίρνουν μόνο 5-10 λεπτά από την καθημερινότητά μου, ευχαριστιούνται οι Καλοχωρίτες είναι τιμή και χαρά μου!
Αναπόφευκτη είναι η παραπομπή μου ΕΔΩ όπου έχω γράψει κάτι ανάλογο....

Χάρηκα πολύ Έφη μου, και το γράφω και δημόσια, που επικοινώνησες μαζί μου και μεγάλη θα ήταν η χαρά μου αν κι άλλοι χωριανοί μας επικοινωνήσουν μαζί μου εδώ: mesimela@gmail.com
Και αν έχεται υλικό από το χωριό μας, κυρίως φωτογραφίες, θα χαρώ να μου τις στείλετε...