Καλοχωρίτισες-15

Δυσκολεύτηκα να βρω σειρά να γράψω γι αυτήν - την βάζω στο νούμερο 15 και θα εξηγήσω μετά τον λόγο!
Είναι η αδελφή μου η, κοινώς, Κερεκή - η Κυριακή, η Κούλα, η Κυριακίτσα κλπ.!
Κärt barn har många namn λένε κι οι σουηδοί και σημαίνει ότι κάτι που αγαπάς πολύ το "βαφτίζεις" και με πολλά ονόματα!

Η Κερεκή είχε την τύχη, που πολλές φορές της έκατσε και σαν ατυχία, να γεννηθεί πρώτη στην οικογένεια των 13 παιδιών!
Και να γίνει, έτσι, το δεξί χέρι της μάνας μου και να την βλέπουμε κι εμείς σαν μάνα, πιό πολύ, παρά σαν αδελφή!


Αλλά και το δεξί χέρι του πατέρα μου έχωντας την ευθήνη των καπνών, των καλαμποκιών κι όλων των απέραντων στρεμμάτων χωραφιών, γενικά!
Την έχει σπουδάσει ο πατέρας μου - στο καραβάν σαράι έμαθε μοδίστρα η Κερεκίτσα και συχνά πυκνά μας διηγείται ακόμα για εκείνη την δασκάλα της την μοδίστρα!
Όχι πως με το επάγκελμα αυτό έβγαλε το ψωμί της η Κερεκή αλλά, τουλάχιστον, απαλάχτηκε ο πατέρας μου να πληρώνει ακριβά τα φουστάνια μας!
Αγόραζε κάμποσα μέτρα ύφασμα και η Κερεκή μας τα 'ραβε, ευτυχώς, με την μαστοριά της μας τα 'ραβε με διαφορετικά ντιζάιν!
Και μας έβλεπες τα μικρά κορτσόπουλα, (κι όλες μας να έρθουμε στο τέλος;), να φοράμε ίδια φουστάνια...

Στις δε τελευταίες τάξεις στο γυμνάσιο φορούσα μια ποδιά που καμία άλλη δεν φορούσε αφού οι άλλες αγόραζαν τα ετοιματζίδικα ενώ εγώ φορούσα το handmade με το αποκλιστικό σχέδιο της Κερεκής, και μάλιστα, με ύφασμα πολυτελείας φερμένο από την Γερμανία!
Μέχρι που μεγάλωσα, πιά, και η ποδιά στις αμασχάλες είχε ξεσκιστεί για τα καλά... αλλά από νεανικό πείσμα επέμενα μ' εκείνην να πάρω το απολυτήριο γυμνασίου και δεν ήθελα να ράψω/αγοράσω άλλη ποδιά!
Προς το τέλος της τελευταίας χρονιάς, που έπιασαν οι ζέστες και οι ξεσκισμένες αμασχάλες άρχισαν να φαίνονται, αντί για την ποδιά συνδίαζα μια μπλε φουστίτσα (μέχρι κάπου στα γόνατα) κι ένα μπλε πουκάμισο για να ξεγελάσω τους καθηγητές ότι φοράω ποδιά... πόσο το είχα βαρεθεί ενείνο το μπλε το χρώμα.. ποτέ αργότερα δεν το 'χω ξαναφορέσει!

Η Κερεκή, λοιπόν, που με τον καιρό παντρεύτηκε τον Τάκη του Πηλέν, πριν ακόμα μεταναστεύσουν στην Γερμανία έμενε στο σπίτι του Πηλέν!
Στο ίδιο σπίτι έμεναν πάντα και οι εκάστοτε δάσκαλοι του χωριού και με την ευκαιρία πήγαινα σ' αυτήν να δω και τον πιό αγαπημένο μου δάσκαλο, τον Θεόδωρο Γούση από το Σιδηρόκαστρο!
Τον οποίο κάποια στιγμή σαν μεγάλη τον είχα ψάξει αλλά, θαρρείς κι άνοιξε η γης και τον κατάπιε, δεν τον βρήκα πουθενά!

Μια χρονιά, αφού επέστρεψε αυτός από τις θερινές του διακοπές, έτρεξα εγώ να τον δω και η αδελφή του, που τον είχε ακολουθήσει, κάρφωσε στο κεφάλι μου ένα καπέλο...μα τι καπέλο... και τι χαρά, εγώ, που για πρώτη φορά φόρεσα καπέλο στο κεφάλι μου!!!
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες, ή πόσες ώρες, έζησε εκείνο το καπέλο μέσα στο σπίτι των τόσων μικρών κοριτσιών που διψούσαν για τέτοιες ομορφιές...

Παρασύρθηκα, όμως, και βλέπω να το πηγαίνω για βιβλίο - σταματώ εδώ!

Έβαλα την αδελφή μου στο νούμερο 15 διότι αυτές τις 15 καλοχωρίτισες είδα την Παρασκευή, στις 15 του Γενάρη του 2010, που ήμουν στο Καλοχώρι!
Υπάρχουν, όμως, κι άλλες που ή δεν ήταν σπίτι όταν τους χτύπησα την πόρτα ή δεν πρόλαβα να πάω στα σπίτια τους.
Πώς να τις έβλεπα αυτές που την επομένη έλεγε το πρόγραμμα να πάω με την Κερεκίτσα στην Καστανούσα, αφού έχουμε κι εκεί πολούς συγκενείς, και την Κυριακή θα έφευγα για Θεσσαλονίκη;

Κι αποφάσισα την Κυριακή το πρωί, πριν φύγω για Σαλονίκη, να πάω στην εκκλησία και, δεν μπορεί, θα έβρισκα κι εκεί κάποιες...