Τέτοια βράδια φοβόμασταν να ψάλουμε τα κάλαντα στο χωριό.
Την παραμονή των Χριστουγέννων όλα πήγαιναν μια χαρά αλλά την παραμονή της πρωτοχρονιάς μας φοβέριζαν οι μεγάλοι.
Την παραμονή των Χριστουγέννων όλα πήγαιναν μια χαρά αλλά την παραμονή της πρωτοχρονιάς μας φοβέριζαν οι μεγάλοι.
Αυτοί μεταμφιεζόταν με ρούχα και στολές που δεν τους αναγνώριζες με τίποτα.
Τι ήταν εκείνο πάλι;
Γιατί άραγε το κάνανε... ποτέ δεν το έμαθα! Να ήταν άραγε οι λεγόμενοι καλικάντζαροι;
Είμαι σίγουρη πως το έχω ακούσει εις πολλάκις αλλά σήμερα δεν θυμάμαι γιατί μεταμφιέζονταν!
Και μας κάνανε εμάς τα μικρούλια ό,τι θέλανε οι κερατάδες.
Το κάνανε επίτηδες για να μας φοβερίσουν και να φύγουμε στα σπίτια μας για να μαζέψουν αυτοί τα λεφτά που, ούτως ή άλλως, τα είχαν οι χωρικοί για τα κάλαντα.
Το αν τα δίνανε στα μικρά ή στους μεγάλους τι τους ένοιαζε, αρκεί να πήγαιναν για τα κάλαντα!
Τις κερατούτσες θυμάμαι σαν το πιο συνηθισμένο τρατάρισμα όταν ψέλναμε στα σπίτια.
Από τότε έχω να τα φαω αυτά - δεν θυμάμαι καν την γεύση τους... θυμάμαι μόνο ότι δεν μου άρεζαν!
Στο επόμενο σκαλοπάτι έρχονταν οι καραμέλες μετά τα μανταρίνια και κάπου στο τέλος τα κέρματα.
Τι χαρά όταν γυρίζαμε σπίτι και μετρούσαμε τα κέρματα που είχαμε μαζέψει!
Τι ευτυχία, τι ανεμελιά... αλλά οι σκοτούρες σκοτούρες - άλλες τότε άλλες τώρα, τέλος πάντων...
Πόσο τα νοστάλγησα τώρα ξαφνικά!!!
Κανένα κέρμα αν δεν μας έδιναν οι άλλοι από τον Λάμπο πάντα θα το είχαμε!
Καλά, αυτόν τον αφήναμε τελευταίο.
Εκεί είχαμε σίγουρο το πενηντάλεπτο καμιά φορά και ολόκληρη δραχμή!
Πω... πω... πω ολόκληρη δραχμή!!!
Σπάνια συνέβαινε αλλά κάπου - κάπου το έκανε ο ωραίος εκείνος και γαλήνιος παππούλης, ο Λάμπος.
Νομίζω όταν μεγαλώσαμε λιγάκι άρχισε να μας δίνει ολόκληρη την δραχμή!
Τι απογοήτευση όταν μου έδιναν μήλα – από μικρό δεν μου άρεζαν αυτά τα φρούτα, ενώ τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια τα δεχόμουν μια χαρά...
Όσο για τα φιρίκια θα προτιμούσα αυτά παρά οτιδήποτε άλλο.
Με κέρματα και φιρίκια μόνο αν επέστρεφα σπίτι θα ήμουν πανευτυχής....
Από τότε έχω να φαω από εκείνα τα νοστιμότατα φιρίκια και όσο και να τα ψάχνω δεν τα βρίσκω!
Στο επόμενο σκαλοπάτι έρχονταν οι καραμέλες μετά τα μανταρίνια και κάπου στο τέλος τα κέρματα.
Τι χαρά όταν γυρίζαμε σπίτι και μετρούσαμε τα κέρματα που είχαμε μαζέψει!
Τι ευτυχία, τι ανεμελιά... αλλά οι σκοτούρες σκοτούρες - άλλες τότε άλλες τώρα, τέλος πάντων...
Πόσο τα νοστάλγησα τώρα ξαφνικά!!!
Κανένα κέρμα αν δεν μας έδιναν οι άλλοι από τον Λάμπο πάντα θα το είχαμε!
Καλά, αυτόν τον αφήναμε τελευταίο.
Εκεί είχαμε σίγουρο το πενηντάλεπτο καμιά φορά και ολόκληρη δραχμή!
Πω... πω... πω ολόκληρη δραχμή!!!
Σπάνια συνέβαινε αλλά κάπου - κάπου το έκανε ο ωραίος εκείνος και γαλήνιος παππούλης, ο Λάμπος.
Νομίζω όταν μεγαλώσαμε λιγάκι άρχισε να μας δίνει ολόκληρη την δραχμή!
Τι απογοήτευση όταν μου έδιναν μήλα – από μικρό δεν μου άρεζαν αυτά τα φρούτα, ενώ τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια τα δεχόμουν μια χαρά...
Όσο για τα φιρίκια θα προτιμούσα αυτά παρά οτιδήποτε άλλο.
Με κέρματα και φιρίκια μόνο αν επέστρεφα σπίτι θα ήμουν πανευτυχής....
Από τότε έχω να φαω από εκείνα τα νοστιμότατα φιρίκια και όσο και να τα ψάχνω δεν τα βρίσκω!
Ούτε στην Σουηδία ούτε στην Ελλάδα.
7 comments:
Καλη χρονια να εχουμε,γεματη υγεια,ερωτες και ευτυχια!!!
Τις καλημερες μου απο Αθηνα!
Χρονια Πολλα και Καλα. Καλη Χρονια, υγεια και προ παντος ειρηνη σ'ολο τον κοσμο.
Νασαι καλα με τις αναμνησεις σου ξυπνας και τις δικες μου.
Να σου τι γευση ειχαν οι κερατουτσες κοινως ξυλοκερατα? Ειχαν μια ξυνογλυκη γευση και μου αρεσαν τρομερα. Λοιπον ειχαμε διαφορετικες γευσεις. Και σαμπως ειχαμε και τιποτε αλλο "αγνερι?"
Πουναι εκεινοι οι καιροι? Και εκεινοι ανθρωποι? Υπηρξαν ποτε? Ναι υπηρξαν και φυγανε.
Αχ Συμελα μου και τι δεν μου ξυπνησες μεσα μου?
Με εκανες να αναπολησω και να δακρυσω.
Με εφερες στην θυμηση μου μια φιγουρα σκυφτη μπροστα σε ενα φουρνο να ξεφουρνιζει τσουρεκια. Μπορει να μην γινονταν αφρατα γιατι λειπαν τα πιο πολλα υλικα αλλα τι νοστιμα που ητανε!!!!!!!!
Και μου μεινε η παραδοση να κανω και γω τωρα. Εκανα τα τσουρεκια μου και διαβασα το κειμενο σου και ηρθαν οι αναμνησεις ποταμι μαζι και τα δακρυα.
Καλη χρονια ναχουμε και υγεια σ'ολους
Ιωαννα
Gostei muito desse post e seu blog é muito interessante, vou passar por aqui sempre =) Depois dá uma passada lá no meu site, que é sobre o CresceNet, espero que goste. O endereço dele é http://www.provedorcrescenet.com . Um abraço.
να 'σαι καλά πρέζα tv.
οι ευχές σου οι καλύτερες από κάθε άλλη απλά επειδή μου εύχεσαι αυτό που ενώ όλοι το θέλουν κανείς δεν το αναφέρει.
ΝΑΙ τους θέλουμε τους έρωτες!
ΕΡΩΤΕΣ λοιπόν σου εύχομαι και σένα...αυτό που γαργαλά και ευχαρηστεί την ψυχούλα του ανθρώπου.
έτσι τουλάχιστον έκανε τότε που κι εγώ ερωτευόμουν.
με τα χρόνια ίσως άλλαξε και αυτός, δεν ξέρω!
Ιωάννα χάρηκα που δάκρισες.
αν και όλα τα δάκρυα πονούν αυτού του είδους τα δάκρυα πονούν αλλιώς.
τέτοιο νοσταλγικό πόνο καλά είναι να νοιώθουμε κάπου-κάπου.
μας θυμίζει το από πού ήρθαμε
εσύ είχες την τύχη να έχεις και τσουρέκια, έστω και μη αφράτα.
εμείς τα τσουρέκια τα βλέπαμε μόνο στα όνειρα... α, και στα χέρια των άλλων παιδιών και να 'ξερες πόσο τα ζήλευα....
ασε, για τα τσουρέκια θα κάνω κάποια μέρα ένα άλλο ποστ.
Καλαντα στο χωριο, μεσα στο ψοφοκριο.Τι μου θυμισες!!! Τους καλικατζαρους τους περιμεναμε πως και πως, ηταν φοβερη ατραξιον στο δικο μου χωριο...
habilis και στο Καλοχωρι ήταν ατραξιον αλλά για τους μεγάλους.
για εμας τα μικράκια ήταν ο φόβος και ο τρόμος.
αργότερα που μεγαλώσαμε και τέτοια δεν μας σκιάζαν καλικάντζαροι δεν κυκλοφορούσαν!
αλλά ούτε κι εμείς βγαίναμε για κάλαντα...
τι ψοφόκριο και παραμύθια, τις
οι βραδιές αυτές τις περιμέναμε από πριν ακόμα τελειώσουν..
πριν τελειώσουν τα φετινά κάλαντα περιμέναμε τα του χρόνου, δηλαδή, και θα μας φόβιζε το ψοφόκριο;
ευχές για έρωτες και ευτυχίες... που λεει και ο πρεζα tv
Post a Comment