ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΜΕ ΦΤΕΡΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ...

«Επεία σην θείαμ την Περσεφόνη, σην Αμερική κ’ εκείνε επείρεμε έναν καπέλο με φτερό = Πήγα στην θεία μου την Περσεφόνη, στην Αμερική, κι εκείνη μου αγόρασε ένα καπέλο με φτερό»

Αυτή η κουβέντα, όχι απαραίτητα με το όνομα Περσεφόνη αλλά πάντα με ασυνήθιστα ονόματα, όπως Μαγδαληνή, Κλεοπάτρα κλπ., ήταν μέσα στα παραμύθια της μάνας μου όταν ήμασταν μικρά.
Πού να έβρισκε βιβλία για να μας διαβάσει, η κακομοίρα, αλλά έβρισκε σενάρια στο μυαλό της και μ’ αυτά μας διασκέδαζε...κι εμείς σκάγαμε στα γέλια!
Αν και μικρή θυμάμαι που θαύμαζα την ευρηματικότητά της στο να διηγείται διάφορα δικά της...

Πού να ‘ξερα τότε ότι η μάνα μου το είχε σαν κρυφό όνειρο να το φορέσει εκείνο το καπέλο με φτερό που έλεγε στα παραμύθια της!!!
Καμιά φορά, για να γελάσουμε ακόμα πιο πολύ, το έλεγε χαριτολογώντας πεπέέέλο, - έτσι, με μακρύ ε!!!

Και πού να ξέρα ότι μετά από πολλά χρόνια θα το φορούσα εγώ εκείνο το καπέλο με φτερό που τόσο το λαχταρούσε η μάννα μου.

Κι εγώ τώρα στα 50+ άρχισα να το φορώ κι αυτό με αφορμή τις χημειοθεραπείες (για καρκίνο μαστού) όπου αναγκαστικά έπρεπε να σκεπαστεί το κεφάλι μου, περισσότερο επειδή κρύωνε παρά για την γύμνια του...

Μ’ άρεσε το κεφάλι μου, στο έτσι στυλ, και άρχισα να φορώ και τα καπέλα!

Το δε καπέλο στην φωτογραφία δεν έχει ακριβώς φτερό αλλά ένα κατασκεύασμα σαν λουλούδι - στην άλλη πλευρά του καπέλου.
Κι ούτε μου το έδωσε κάποια θεία Περσεφόνη στην Αμερική αλλά η Μαίρη, φίλη και αναγνώστριά μου στο Queens της Αμερικής που με φιλοξένησε πρόσφατα που ήμουν εκεί...

Και το παραμύθι της ζωής κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται...

(Η φωτογραφία είναι από το πάρκο της Astoriaς με απέναντι το Μανχάταν)