TO EAT OR NOT TO EAT ΤΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ ΜΑΣ...

Το Νοέμβριο που ήμουν στο χωριό, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είπα στον Στάλο του Γαράταη να κανονίσει να με φέρει κανένα κοτόπουλο να φαω διότι μόνο αυτά του χωριού μου, πλέον, εμπιστεύομαι - Της αγοράς έπαψα να τα αγοράζω εδώ και χρόνια.

Το ΄πα ένα βράδυ και το ξέχασα κιόλας.
Το απογευματάκι της επομένης ακούω κάποια να με φωνάζει, βγαίνω έξω και τι βλέπω!!!

Την γυναίκα του, την Ρούλα, να κρατά στα χέρια της ένα πράμα... άργησα να καταλάβω τι είναι!

Μια ζωντανή, νταρντάνα και σπαρταριστή κότα κρατούσε στα χέρια της... τρόμαξα με το που είδα την όλη την εικόνα - αυτήν μαζί με την κότα.

Και κότες έχω δει παλιά και πετεινούς και, αν θυμάμαι καλά, στα παιδικά μου χρόνια έχω σφάξει κιόλας... και τι δεν κάνεις όταν πέσουν πίνες!

Παρόλα αυτά όταν είδα την Ρούλα να κρατά την άμοιρη την κότα τρόμαξα... ίσως επειδή τις κότες χρόνια τώρα τις βλέπω σε συσκευασία και ήδη σφαγμένες γλιτώνοντας έτσι την διαδικασία της σφαγής!

Κατάλαβε η Ρούλα την αντίδρασή μου, άρπαξε το μαχαίρι που της έδωσα και με μιας ΠΑΕΙ το κεφάλι της κότας....

Έλα, όμως, που τώρα τις αμφισβητώ και αυτές διότι σύμφωνα με μαιλ που έλαβα από φίλη μου, από χωριό Σερρών, τα ορνιθοειδή δεν είναι πλέον τόσο σίγουρα όσο ήταν παλιά.

Για αγριόπαπιες είπε αυτή αλλά πόση, μήπως, είναι η απόσταση μεταξύ αγριόπαπιας και κότας;

Πάντως εγώ καλού κακού κοτόπουλο δεν τρωω ούτε στο χωριό μου πλέον.
Ζούμε και δίχως το κρέας του... άλλωστε όσο περνάν τα χρόνια τα λυπάμαι κιόλας....

Στην φωτογραφία ο σταθμός τρένου του Καλοχωρίου με όλο του το μεγαλείο - κάποια μέρα ίσως γράψω το ιστορικό αυτού του σταθμού και της ονομασίας του....

ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ...

Με mail που έστειλε από Γερμανία ο Κερογλίδης αλλάζει το σκηνικό και παίρνω τα ονόματα από την αρχή:

Οι όρθιοι από αριστερά προς τα δεξιά είναι:
1 - Λεωνίδας Παραστατίδης (γιος του Παναστάτη)
2 - Κώστας (γιος της Ναζλούς)
3 - Χρίστος (γιος του Κώστα του Αζάπ)
4 - Γιάννης Σαρηγιαννίδης (ο ένας από τα δίδυμα του Γούρτσαλη)
5 - Παναγιώτης Μελετλίδης (γιος του Λευτέρη του Γαράπανου)
6 - Κώστας Ευθιμιάδης (γιος του αγροφύλακα, του Ναστούκα, του Χάμπουλα)
7 - Κώστας Τουλκερίδης (προφανώς ο γιος του Γιάννη της Γασλούσας)

Οι καθιστοί από αριστερά προς τα δεξιά:
1 - Κερογλίδης Λευτέρης (γιος του Τσονίκ)
2 - Κερογλίδης Θεόδωρος (γιος του Χίλου και ξαδέλφια με τον πρώτο - εγγόνια της Θεώνης)
3 - Μπάμπης Μελετλίδης
4 - Τάσος Μελετλίδης
5 - Χρίστος Σιδηρόπουλος (γιος του Γιάννη του Πιλέν)

Αυτά είναι τα καλοχωρίτικα νιάτα - νεότερη από μένα γενεά.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΧΩΡΙ;

Αυτό το κάδρο το είδα κρεμασμένο στον τοίχο του καφενείου, στο Καλοχώρι, τον Νοέμβριο που ήμουν εκεί.
Δεν ξέρω ποιος μερίμνησε να το κρεμάσει - κάποια από τα άτομα στην φωτογραφία σήμερα είναι ίσως... παππούδες!

Με εντυπωσίασε πάντως και το είδα και σαν θέμα για το blog και, κάλιο αργά παρά ποτέ, την δημοσιεύω τώρα!

Θα προσπαθήσω να θυμηθώ τα ονόματα των νεαρών που εμφανίζονται.
Σε περίπτωση όμως που κάνω λάθος, ή δεν θυμάμαι κάποιον, και αν εσείς γνωρίζετε τα καλοχωρίτικα νιάτα γράψτε ένα σχόλιο!

Πάμε λοιπόν και ξεκινάμε από τους όρθιους και από αριστερά προς τα δεξιά:
Ο πρώτος είναι ένα από τα "μαγκιά" του Παναστάτη, ο Λεωνίδας. Δίπλα του ο Κωστάκης, ο γιος της αγαπημένης μου εξαδέλφης Ναζλούς. Μετά έρχεται ο γιος του Κώστα του Αζάπ, αυτού με τους νεωτερισμούς – δεν θυμάμαι το όνομά του.

Μετά έρχεται ο ένας από τα δίδυμα της Πεπέκας και του Γούτρσαλη, ο Γιάννης.
Στην συνέχεια έχουμε τον Παναγιώτη τον γιο του Λευτέρη του Γαράπανου και μετά ένα από τα παιδιά που βγήκε από το σπίτι του Χάμπουλα - όνομα δεν θυμάμαι, δυστυχώς.

Πρέπει να πω ότι αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο νέα από μένα και τόσα που θυμάμαι ως εκ θαύματος τα θυμάμαι...
Το δε τελευταίο παιδί από τους όρθιους δεν ξέρω καν από ποιο σπίτι βγήκε.

Πάμε στους καθιστούς τώρα και πάλι από αριστερά προς τα δεξιά:
Ο πρώτος είναι το άλλο διδυμάρι της Πεπέκας και του Γούρτσαλη, ο Λάκης.
Αυτά τα δίδυμα τα ξέρω καλά επειδή η αδελφή τους, η Γιωργία, ήταν το κολιτάρι μου στα παιδικά μου χρόνια και θυμάμαι μάλιστα πολύ καλά και την περιπετειώδη γέννα τους!
Πιθανών να έχω μπερδέψει τα ονόματά τους – να ονόμασα τον Λάκη Γιάννη και τον Γιάννη Λάκη... sorry μάγκες!
Δίπλα στον Λάκη υποψιάζομαι ότι είναι ο Παντελής, της Χρυσούλας του Παντελή, και αν πράγματι είναι αυτός σήμερα είναι μακαρίτης -είχε πνιγεί στην στέρνα του χωριού πριν πολλά χρόνια!

Παραδίπλα έχουμε τα δυο εξαδέλφια μου, τον Χάμπο (Χαράλαμπο) και τον Τάσο, του Ζεγκίλια. Απ’ ότι φαίνεται είναι οι προπονητές της ομάδας!
Στο δε αποτελείωμα έχω άγνοια. Ούτε τον τελευταίο από τους καθισμένους γνωρίζω.

Ίσως είναι ένα από τα παιδιά του Αντρέα του, σύμφωνα με τα τότε παρατσούκλια, Φουτέα.

Γράψτε να με διορθώσετε ή να συμπληρώσετε κάτι...

ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΜΕ ΦΤΕΡΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ...

«Επεία σην θείαμ την Περσεφόνη, σην Αμερική κ’ εκείνε επείρεμε έναν καπέλο με φτερό = Πήγα στην θεία μου την Περσεφόνη, στην Αμερική, κι εκείνη μου αγόρασε ένα καπέλο με φτερό»

Αυτή η κουβέντα, όχι απαραίτητα με το όνομα Περσεφόνη αλλά πάντα με ασυνήθιστα ονόματα, όπως Μαγδαληνή, Κλεοπάτρα κλπ., ήταν μέσα στα παραμύθια της μάνας μου όταν ήμασταν μικρά.
Πού να έβρισκε βιβλία για να μας διαβάσει, η κακομοίρα, αλλά έβρισκε σενάρια στο μυαλό της και μ’ αυτά μας διασκέδαζε...κι εμείς σκάγαμε στα γέλια!
Αν και μικρή θυμάμαι που θαύμαζα την ευρηματικότητά της στο να διηγείται διάφορα δικά της...

Πού να ‘ξερα τότε ότι η μάνα μου το είχε σαν κρυφό όνειρο να το φορέσει εκείνο το καπέλο με φτερό που έλεγε στα παραμύθια της!!!
Καμιά φορά, για να γελάσουμε ακόμα πιο πολύ, το έλεγε χαριτολογώντας πεπέέέλο, - έτσι, με μακρύ ε!!!

Και πού να ξέρα ότι μετά από πολλά χρόνια θα το φορούσα εγώ εκείνο το καπέλο με φτερό που τόσο το λαχταρούσε η μάννα μου.

Κι εγώ τώρα στα 50+ άρχισα να το φορώ κι αυτό με αφορμή τις χημειοθεραπείες (για καρκίνο μαστού) όπου αναγκαστικά έπρεπε να σκεπαστεί το κεφάλι μου, περισσότερο επειδή κρύωνε παρά για την γύμνια του...

Μ’ άρεσε το κεφάλι μου, στο έτσι στυλ, και άρχισα να φορώ και τα καπέλα!

Το δε καπέλο στην φωτογραφία δεν έχει ακριβώς φτερό αλλά ένα κατασκεύασμα σαν λουλούδι - στην άλλη πλευρά του καπέλου.
Κι ούτε μου το έδωσε κάποια θεία Περσεφόνη στην Αμερική αλλά η Μαίρη, φίλη και αναγνώστριά μου στο Queens της Αμερικής που με φιλοξένησε πρόσφατα που ήμουν εκεί...

Και το παραμύθι της ζωής κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται...

(Η φωτογραφία είναι από το πάρκο της Astoriaς με απέναντι το Μανχάταν)