ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑΣ!

Έφτασε κιόλας το πανηγύρι μας. Ο Αη Δημήτρης γιορτάζει κι εγώ δεν έχω εμπνευστεί τι να γράψω!
Νόμισα πως είχα ακόμα καιρό και δεν έχω ετοιμαστεί.
Μα πώς περνάνε έτσι οι μέρες... κρίμα που για πέντε μέρες το χάνω - στις πρώτη Νοεμβρίου θα κατέβω Ελλάδα εγώ!

Έχω να παρευρεθώ στο πανηγύρι μας 20 χρόνια.
Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί ήμουν καθοδόν για την Αμερική.
Έφυγα από Σουηδία, έμεινα στην Ελλάδα περίπου τρεις μήνες και μετά συνέχισα για την Αμερική. Κι έτυχα τότε στο πανηγύρι μας.
Τι θυμάμαι από εκείνο το πανηγύρι; Δεν θυμάμαι και πολλά.
Χάρηκα που εκείνο το βράδυ είχα δει την Νίτσα της Φανής που είχα πάρα πολύ καιρό να δω. Αυτό το θυμάμαι.

Την είδα στον χορό, στο καφενείο του χωριού το οποίο τυγχάνει να είναι και του αδελφού μου (νούμερο 7 από Γερμανία) αλλά τέτοια μέρα το ενοικιάζουν διάφοροι για να κονομήσουν κάνα φράγκο. Με πλαστικά πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα, με ξεροψημένες μπριζόλες και στεγνή σαλάτα βγάζουν κι αυτοί κάνα φράγκο!

Η μάνα μου είχε μείνει στο σπίτι να προσέχει τα παιδιά μου, μικρά αυτά τότε, 5 και 3 ετών.
«Δέβα γιάβρουμ εσύ και χόρεψω», μου είχε πει και θυσίασε τον δικό της χαβαλέ. Πολύ της άρεζε να βλέπει τον κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει.
Η διασκέδαση των άλλων ήταν και δική της κι όμως την βραδιά εκείνη, την μοναδική διασκέδαση στο χωριό, την χαλάλισε για μένα.

Άλλα πράγματα δεν θυμάμαι.

Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τις προσευχές μας ο καιρός να είναι ανάλογος με τα ρούχα που είχαμε. Είχαμε κοντομάνικα θέλαμε να φωτίζει ο ήλιος. Είχαμε κάνα παλτό, που καμιά φορά αδέλφια από την Γερμανία μας στέλνανε, παρακαλούσαμε να κάνει κρύο.
Αν μας «άκουγε ο Θεός» δεν το θυμάμαι.

ΤΟ ΜΠΡΟΣ, ΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ!

Αυτή ήταν η εικόνα του πατρικού μου σπιτιού πριν περίπου δέκα - είκοσι χρόνια.
Το σπίτι αυτό εγώ ποτέ δεν το έχω δει νέο - καινούργιο. Έτσι σε καλή και αξιοπρεπή κατάσταση, που λεμε.

Στο ΜΠΡΟΣ με την μάννα μου και με τα μικρά μου, τότε, παιδάκια.
ΤΟ ΠΙΣΩ μέρος με τα σπασμένα κάγκελα – στη φάση αυτή το σπίτι ήταν, φυσικά, ακατοίκητο.
(Την φωτογραφία αυτή την έβγαλε η όμορφη χωριανή μου Αγγελική που τότε έμενε στο Boston της Αμερικής και ήταν με διακοπές στο χωριό. Μου την έχει στείλει με μια συγκινητική αφιέρωση που δυστυχώς τώρα δεν την θυμάμαι)

Το σπίτι, λοιπόν, αυτό σήμερα είναι κατεδαφισμένο!
«Εκατό άτομα είστε ένας σας δεν μπορεί να το γκρεμίσει μη πέσει και σκοτώσει κανέναν περαστικό» έκαναν τις αλλεπάλληλες παρατηρήσεις τους οι υπεύθυνες Υπηρεσίες και πάτησε ο Χρίστος (το νούμερο 7 αδελφός) και το γκρέμισε. Σήμερα είναι περίπου όπως στο νούμερο 3 φωτογραφία.

Κι όμως, στο άθλιο αυτό σπίτι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν 13 Έλληνες Πολίτες.
Ε, στραβά κουτσά μεγάλωσαν και σκόρπισαν μετά σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Να έκαναν τι στα πάτρια εδάφη που στα χωράφια της αντί για γεωργικά προϊόντα φύτρωναν πέτρες και βράχια!

Αφότου, λοιπόν, οι 7 άντρες πολίτες, που γαλουχήθηκαν στα ερείπια αυτά, υπηρέτησαν πρώτα την μάνα ΕΛΛΑΔΑ έριξαν την μαύρη πέτρα και τράβηξαν για ένα σίγουρο μέλλον στην Γερμανία και στην Σουηδία.

Την μαύρη πέτρα την έριξαν και τα 6 θηλυκά του σπιτιού, που όλως παραδόξως γεννήθηκαν μετά τα αρσενικά.

Ένα ακόμα από τα κοινά χαρακτηριστικά αυτών των δεκατριών αδελφών, και των αρσενικών και των θηλυκών, είναι ότι όλοι άφησαν την άθλια κατάσταση του χωριού, αλλά και του σπιτιού, με θυμούς και βρισιές από τον πατέρα. Διότι όσο στα χωράφια φύτρωναν πέτρες τόσο αυτός επέμενε να κρατά τα παιδιά του εκεί για να τα καλλιεργούν...

Αυτά, κι άλλα πολλά, από το Καλοχώρι Σερρών και από την οικογένεια Μελετλίδη τις δεκαετίες του 60 και 70!

«ΑΣ ΠΕΡΟΥΜΕ ΜΙΑΝ ΕΝΑ ΣΟΥΛΟΥΧ»

«Ας κάτσουμε πρώτα λίγο να πάρουμε μια ανάσα», έλεγε η μάνα μου όταν φτάναμε σ’ αυτό εδώ το σημείο.
Τότε, βέβαια, δεν υπήρχε αυτή η όμορφη βρυσούλα αλλά το πλατάνι σταθερό, εκεί, από τότε που γνωρίζω τον εαυτό μου!

Το μέρος αυτό είναι 50 περίπου μέτρα έξω από την εκκλησία, και δίπλα από το σχολείο, πηγαίνοντας για το χωριό Καστανούσσα.
Δηλαδή δίπλα στο ποτάμι και στο Τ, όπως το αποκαλώ και στο βιβλίο μου.
Εκεί, δηλαδή, από όπου ξεκινά και ο δρόμος προς την στάση του τρένου για να συνεχίσει μετά για το χωριό Ανατολή.

Ένα όνειρο που είχα δει πριν μερικά χρόνια διαδραματίζονταν σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, το Τ, αλλά πριν διηγηθώ το όνειρό μου ας πω της μάνας μου το «ας πέρουμε μιαν ένα σουλούχ».

Για τραπέζι δε θυμάμαι αλλά ένα παγκάκι νομίζω υπήρχε και τον καιρό εκείνο κάτω από το πλατάνι αυτό και πάνω σ’ εκείνο ήθελε η μάνα μου να κάτσουμε να ξεκουραστούμε.
Αυτο συνέβαινε επιστρέφοντας για το σπίτι από τις πολλές και διάφορες δουλειές που κάναμε στα χωράφια... κυρίως, όμως, όταν επιστρέφαμε από το μάζεμα των «τσατσιών» = ξερά κλαδιά και χαμόκλαδα για προσάναμμα!

Σαν να μην είχαμε άλλες δουλειές είχαμε και τέτοια μαζέματα και κουβαλήματα, κατάλαβες;
Ε, να μην κουραζόταν και η μάνα μου και ο καθένας που κουβαλούσε τέτοια.
Μήπως κι εγώ δεν κουραζόμουν και παρά το γεγονός ότι το σπίτι μας βρίσκεται άλλα 70-80 μέτρα από αυτό το σημείο χρειάζονταν η μάνα μου πρώτα να ξεκουραστεί!

Το Όνειρο που δεν ξέρω πόσες φορές το είδα, πάντως πάνω από μια φορά, και που έχει καιρό να το δω:

Τρέχω επειδή κάποιοι με κυνηγούν. Τρέχω αλλά κάπου ξέρω ότι δεν γλιτώνω διότι αυτοί που με κυνηγούν όπου να ‘ναι με φτάνουν…
Το κυνηγητό γίνεται από το χωριό προς το ποτάμι και καθώς φαίνεται πρόκειται για πολύ άγριους που με κυνηγούν αλλά δεν γνωρίζω τον λόγο του κυνηγιού!

Σε κάποια στιγμή, και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο του Τ, παίρνω την μεγάλη απόφαση και παρά τον κίνδυνο σταματώ, χτυπώ με δύναμη τα χέρια στους μηρούς μου, μια-δυο-τρις φορές και αρχίζει το κορμί μου να ανεβαίνει…να ανεβαίνει και χτυπώντας ακόμα πιο δυνατά ανεβαίνω πιο ψηλά!

Με τον φόβο μην πιάσουν τα πόδια μου από κάτω οι άλλοι, αφού μ’ έχουν ήδη πλησιάσει, προσπαθώ να ανέβω όσο πιο ψηλά και όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Τους γλιτώνω στην τρίχα και σαν φτάσω στις κορυφές των πλατανιών, και τις περάσω, ξαπλώνω το κορμί μου οριζόντια και αρχίζω πια να πετώ κανονικά και να τους βλέπω από πάνω και να γελώ επειδή κατάφερα να τους ξεφύγω! !!

Αν υπάρχει κανένας καλός ονειροκριτής να μου εξηγήσει το όνειρο ας στείλει mail στο: sumelaki@hotmail.com