Ήρθαν κάποιες φωτογραφίες ακόμα από την νοσταλγό του Καλοχωρίου, και κάτοικο Νέας Υόρκης, Ιωάννα, και, τι δε μου θύμισαν....
Μια από αυτές είναι αυτή που βλέπετε και που σίγουρα δεν καταλαβαίνετε!
Ούτε εγώ την κατάλαβα αλλά σύμφωνα με την Ιωάννα είναι από κάποια εκστρατεία όπου φυτεύαμε πεύκα δίπλα στο σχολείο!
Από μια παρόμοια εκστρατεία όπου θα χτίζαμε το μαγειρείο του σχολείου μας έχω μια δυνατή ανάμνηση και αυτή μου ‘ρθε στο μυαλό μόλις είδα την φωτογραφία.
Η παιδική μου φίλη ήταν η Γεωργία Σαρηγιαννίδου του Γούρτσαλη, που λεμε...
Ήμασταν πολύ μα πάρα πολύ κολλητές μέχρι που αυτή παντρεύτηκε και έφυγε από το χωριό και έκτοτε φιλία σαν κι εκείνη δεν έχω αποκτήσει... ούτε και αυτή!
Εκείνο τον καιρό διασκεδάζαμε και γελούσαμε με δυο παιδικές φιγούρες που τις λέγανε Αλέκος και Φανούρης - δε θυμάμαι από πού τις ξέραμε αφού ούτε καν τηλεόραση υπήρχε στο χωριό...
Εγώ ήμουν ο Αλέκος και αυτή ο Φανούρης, ίσως και αντίθετα, και κάθε φορά που μιλούσαμε γι αυτούς ή τους μιμούμασταν σκάγαμε στα γέλια....
Εκείνη την μοιραία μέρα, λοιπόν, κουβαλούσαμε όλοι οι μαθητές πέτρες για να χτιστεί το μαγειρειό μας για να τρωμε συσσίτια, απ’ αυτά που μας έστελναν οι αμερικάνοι....
Εγώ και η Γεωργία πιάσαμε μια μεγάλη και βαριά πέτρα και την κουβαλούσαμε μαζί, ταυτόχρονα, δε, γελούσαμε με ένα από εκείνα τα νευρικά γέλια που συχνά – πυκνά μας έπιανε.
Και, πού αλλού θα κατέληγε η υπόθεση αν όχι στο να πέσει από τα χέρια μας η πέτρα;
Και πάνω σε ποιας πόδι αν όχι στο δικό μου;
Αχ βρε Αλέκο και Φανούρη να σας πάρει και να σας σηκώσει που ανοίξατε ολόκληρη ιστορία!
Διότι ιστορία είχε γίνει εκείνο το πόδι αφού με τα πρακτικά και τα γιατροσόφια κάποιων γυναικών γιατρειά δεν είχε βρει και έπρεπε άρον - άρον να καταλήξω στο νοσοκομείο των Σερρών!
Αργότερα ίσως γράψω τι συνέβη εκεί... ή μάλλον καθοδόν για εκεί!
(Δίχως να ‘μαι σίγουρη αυτή με το ριγέ μπλουζάκι ίσως είμαι εγώ...)
3 comments:
Δεν ξερω αν το θυμασαι αλλα αυτο που φαινεται, το κτισμα ηταν το αποχωρητηριο, και συγκεκριμμενα το ανοιγμα που φαινεται ηταν η πορτα των αγοριων γιατι των κοριτσιων ηταν απο την μερια που οδηγουσε το δρομακι για το πορτακι στον δρομο με το πλατανι και το ποταμι. Η φωτογραφια ειναι τραβηγμενη οταν ημουν στην εκτη δημοτικου με δασκαλο τον Χρηστο Γκιουζελη απο τα Ανω Πορροΐα. Η μνημη εχει αδυνατισει για να αναγνωρισω τα προσωπα αλλα εκει στο ξεθωριασμενο το σημειο ειμαι εγω που σκυβω κοιταζοντας το χωμα.
Ιωαννα
esena se katalava, emena den katalava, ostoso 8aro pos ime ego afti me to rige!
mou elises tin aporia giati den iha katalavi ti itan to ktisma tou WC.
mou fanike perisotero san to magirio.
pantos ton dromo pou aneveni pros tou garatai ton eho anagnorisi!
aftos den xehniete me tipota!
Σ'αυτην δεν θυμαμαι πολλα προσωπα αλλα στην αλλη πρεπει να γνωρισες τιν κιαντις γιατι φαινεται καλα καθως και οι αδερφες αν δεν κανω λαθος η Φρειδερικη ειναι διπλα στο αγορι που ειναι μπροστα σου.
Τον θυμασαι καθολου τον δασκαλο. Τωρα που το θυμαμαι νομιζω οτι ειχα αυτο που λεμε crash on him. Δεν ειναι αστειο μετα απο τοσα χρονια να διαβασει την σελιδα σου και να πη What! Crash on me? Well that was long time ago that I laugh when I remember that.
Post a Comment