Τέσσερις με έναν!

Στο προηγούμενο κείμενο, στο πρώτο του νέου αυτού blog που αφορά το χωριό μου, έγραψα για μια βόλτα που θα είχα κάνει εάν ήμουν εκεί.
Θα επισκεπτόμουν μερικούς, έγραψα, μα αργότερα αντιλήφθηκα ότι οι πέντε από αυτούς, που θα είχα επισκεφτεί, έχουν χάσει τα ταίρια τους.

Η Σοφία του Χάμπου, η Μελπού του Στάθη, ο Ναζλού του Παναή, η Πέπη του Σούκα και ο Τίγκης (Ναστάσης) με την νταρντανογυναίκα την Φούλα που πριν πολλά χρόνια την έχει φαει ο άπονος ο καρκίνος!
Τους άλλους δεν ξέρω τι τους έχει φαει - δεν γίνεται να τα θυμάσαι όλα - αλλά γι αυτήν ξέρω ότι όγκος στον μαστό της είχε μεγαλώσει τόσο που δε σωζόταν με τίποτα.
Και γι αυτό ενοχοποιώ τον Θεό που έχει κάνει την γυναίκα, κυρίως αυτήν, να ντρέπεται και από τον ίδιο τον εαυτό της με αποτέλεσμα να μην τολμά να ψάχνει αυτό που όφειλε να της ανήκει ολότελα - το ίδιο της το κορμί... άσε, με πονά αυτό το θέμα κυρίως τώρα που κι εγώ έχω προσβληθεί από την ίδια αυτή βάρβαρη ασθένεια.

Πάμε στους πέντε χωριανούς μου, στις τέσσερις και έναν, που αυτό και μόνο κάτι, ίσως, θέλει να μας πει.
Εγώ, τουλάχιστον, αναρωτιέμαι γιατί οι άντρες φεύγουν πιο γρήγορα από τις γυναίκες!
Ωστόσο, κάτι άλλο εμένα μου κάνει την μεγάλη εντύπωση.

Γιατί οι τέσσερις γυναίκες έκτοτε έχουν μείνει άνευ συντροφιάς ενώ ο ένας άντρας την «σπίτωσε» την ρωσίδα!
Γιατί ρε;
Γιατί, ρε άντρα, πίστεψες ότι δεν ΜΠΟΡΕΙΣ;
Τι είναι αυτό που δεν μπορείς, βρε άμοιρε;
Γιατί, μωρέ, αυτοθεωρήθηκες ανήμπορος, ανίκανος, άπορος και ΜΙΣΟΣ και ότι πρέπει κάποιος να σε συμπληρώσει;
Γιατί, δηλαδή, η Μελπού στα 30-35 της, μέσα στο άνθος και στην τρέλα της νεότητας, με τέσσερα παιδιά για μεγάλωμα, μπόρεσε κι εσύ, δίχως καν παιδιά και φασαρίες, δεν μπόρεσες;

Αλλά τι με νοιάζει, μωρέ, εμένα...
Δεν πα να κάνετε ότι θέλετε...
Το αστείο, ωστόσο, είναι ότι τα πρότυπα είναι ακριβώς τα ίδια ακόμα και εδώ, στην εξελιγμένη και μοντέρνα Σουηδία.
Ουδεμία διαφορά, δηλαδή!

Αυτό κι αν δεν είναι ειρωνεία και χωρατό: Να μπορεί η γυναίκα και να μη μπορεί ο άντρας!