Μια βόλτα στο χωριό μου...

Μου ‘ρθε μια επιθυμία, σήμερα το πρωί, να βρισκόμουν στο χωριό μου, στο Καλοχώρι Σερρών. Να καθόμουν καμιά εβδομάδα, υπολόγιζα στο μυαλό μου, που αλλιώς καμιά μέρα μόνο αράζω εκεί.
Και περίπου έτσι σκέφτηκα πως θα περνούσα την πρώτη μου μέρα:

Θα κατέβαινα προς τα νότια, πρωί - πρωί, για το απαραίτητο μου βάδην. Αν θυμάμαι καλά Αρμουτλούα τα λέγαμε εκείνα τα χωράφια.
Κι αν έβλεπα και κανένα φίδι, που τα άτιμα πολύ με φόβισαν σαν μικρό, ε, θα την πάλευα την κατάσταση.

Επιστρέφοντας από εκεί ίσως έπαιρνα τον καφέ - τσάι μου με καμιά φέτα, σαν πρωινό, στην αδελφή μου, την Κερεκή, που μένει ακριβώς κάτω από το πατρικό μου σπίτι το οποίο σήμερα είναι ισοπεδωμένο...
"100 άτομα είστε, δεν μπορεί κάποιος σας να το γρεμίσει μη πέσει από μόνο του και σκοτώσει κανέναν περαστικό...;", μας είπαν από τις υπηρεσίες και ο Χρίστος, ο αδελφός μου από την Γερμανία, το γκρέμισε!

Και αφού η ώρα θα έχει γίνει περίπου 10 θα ξεκινούσα τις επισκέψεις μου ξεκινώντας, ας πούμε, από την Σοφία του σχωρεμένου του Χάμπου, στον κάτω μαχαλά.
Είμαι παιδί του κάτω μαχαλά γι αυτό και τον νοιώθω πιο δικό μου...

Αφού, λοιπόν, θα τα λέγαμε με την Σοφία και αφού θα έπαιρνα το τρατάρισμά της, κατά προτίμηση κανένα φρούτο από τον κήπο της, θα έκανα και το visit μου στην Μελπού, ακριβώς δίπλα της, για να πάρω προφανώς άλλο ένα φρούτο ή ένα κομμάτι λαχανικό – ζαρζαβάτι, επίσης από τον κήπο της.

Στη συνέχεια έχουμε τον πρόεδρο του χωριού μας, τον Λάκη, με την χαριτωμένη του γυναίκα, που δεν θυμάμαι το όνομά της.
Αν μη τι άλλο θα έπαιρνα από εκεί ένα νούμερο που ποτέ δεν έχω μάθει.
Τον αριθμό κατοίκων του χωριού μας.
Αλήθεια πόσοι μένουν στο Καλοχώρι Σερρών;

Από εκεί θα συνέχιζα στην Χρυσούλα του Παντελή, την κοντούλα και ευγενική, που μετά τον χαμό του γιου της έτσι, αόριστα, πάντα την πονώ.

Επιστρέφοντας προς το κέντρο του χωριού, διότι σχεδόν θα είχα φτάσει... στην Ροδόπολη, α ναι, ίσως έκανα κι άλλα 50 μέτρα να πω την καλημέρα μου και στον μέγα Χίτλερ με την Θυμία του, θα περνούσα από την Πεπέκα του Γούρτσαλη, με την ευκαιρία να έπαιρνα και καμιά μπριζόλα. Εκεί είναι το super-mini market του χωριού.
Και αυτό σε περίπτωση που στην "γύρα" μου δεν θα είχα μαζέψει λαχανικά ή ζαρζαβάτια που ασφαλώς και θα τα προτιμούσα από το κρέας όσο χωριάτικο κι αν είναι αυτό.

Θα έφτανα λοιπόν στο σπίτι διότι θα είχε μεσημεριάσει και θα έκανα το μεσημεριανό μου φαγητό καθώς και την πνευματική μου κούρα με διάβασμα κλπ.

Το απόγευμα θα έκανα τις απαραίτητες μου επισκέψεις στην γειτονιά, στην Πέπη του σχωρεμένου του Σούκα, στην Ναζλού του σχωρεμένου του Παναή (πολλοί οι σχωρεμένοι) και φυσικά στην αδελφή μου την Κερεκή.
Απαραίτητη, ασφαλώς, και η επίσκεψή μου στον ωραίο της γειτονιάς και στον σοφιστικέ του χωριού μας, στον Στάθη του Λάμπου με την Σταματία του!

Και πολύ μα πάρα πολύ θα ήθελα να δω την γειτόνισσά μου, την σχωρεμένη την Φούλα, την γυναίκα του Τίγκη, του Αναστάση του Χάτσου, δηλαδή.

Άκουγα από μικρή ότι ο όγκος στο στήθος της είχε μεγαλώσει τόσο που ο κόσμος αναρωτιόταν γιατί δεν το είχε δει και γιατί δεν είχε κάνει κάτι νωρίτερα... θαρρείς και αυτές, που φοβούνται ή ντρέπονται να δείξουν τα γυναικεία τους κομμάτια, όχι μόνο στον άντρα τους αλλά και στον ίδιο τον εαυτό τους, κάτι θα έκαναν...

Κάπως έτσι υπολογίζω να περνούσα την πρώτη μου μέρα στο χωριό.
Καλό;