... καθώς και ο ιδιοκτήτης του, αν σαν παράδειγμα πάρουμε τον ιδιοκτήτη αυτού εδώ του μύλου, της χαμελέτες, που λέγαμε...Στα παλιά καλά χρόνια υπήρχε εδώ, σχεδόν κατοικούσε, ένας ιδιοκτήτης, ένας παππούλης που ταυτόχρονα με τη δουλειά του, να αλέθει των χωρικών τα σιτάρια και καλαμπόκια, δεν άφηνε βυζί για βυζί απαρατήρητο και αμελέτητο.
Τα τακτοποίησε όλα τόσο καλά - αφού και πηγή, με κρυστάλλινο κρύο νερό να τρέχει διαρκώς, είχε μεριμνήσει να φτιάξει μπροστά στον μύλο του.
Εκεί έστηνε το καρτέρι του, ο παππούλης, πότε θα φτάσουν τα κοριτσόπουλα να γεμίσουν τις στάνες και τους κουβάδες τους με το νερό του!
Και σκύβοντας αυτά για να γεμίσουν - επίτηδες να έφτιαξε την κάνουλα τόσο χαμηλά; έβρισκε αυτός την ευκαιρία να μελετά όλα τα μέρη των νεανικών μας κορμιών!
Και των έμπροσθεν και των όπισθεν...
Τον φοβόντουσαν πολλά κοριτσάκια, άκουσα σαν μεγάλη να λενε, αλλά εγώ δε θυμάμαι να του έκανα την χάρη να τον φοβάμαι κιόλας!
Δε φτάνει που του κάναμε την χάρη βλέποντάς μας να «την βρίσκει», ποιος ξέρει πώς, θα του κάναμε και την χάρη να τον φοβόμασταν;
Ε, όχι δα!
Απεναντίας πλησιάζοντας προς την πηγή του, εγώ, πατούσα γερά τα πόδια μου, θυμάμαι, από μακριά να του στείλω το σινιάλο: κοίτα παλιόγερε και γερο-παλιο-καυλιάρη ΕΓΩ έρχομαι τώρα και αλίμονό σου αν δω το λυσσιάρικο το βλέμμα σου πάνω στο άσπιλό μου κορμάκι...!
Όχι, δεν είχαμε κανένα περιστατικό, τουλάχιστον όχι εγώ, για άλλες δε βάζω το χέρι μου στην φωτιά...
Έπρεπε, όμως, να μας αγγίξει για να θεωρηθεί περιστατικό;
Το γουρλωμένο και λυσσασμένο του βλέμμα, προς εμάς τα μικρά και απροστάτευτα, δεν είναι ήδη περιστατικό;
8 comments:
Ωραια η φωτογραφια. Αναγνωρισα το τοπιο αμεσως. Ενω ξερω το ονομα του ιδιοκτητη της χαμελετης, δεν μπορω να θυμηθω το προσωπο, τα χαρακτηριστικα του εννοω.
Εγω παντως δεν θυμαμαι τιποτα απο οσα γραφεις, ουτε και εχω τετοια αναμνηση απο αυτην την περιοχη. Το μονο που θυμαμαι ειναι το ποταμι και οταν κατεβασε πολυ νερο δεν μπορουσαμε να περασουμε. Η γιαγια μου η ΣΣαρσσανα περασε το ποταμι οταν ειχε πολυ νερο και βραχηκε τοσο πολυ που μεχρι ναρθη σπιτι μας κρυωσε τοσο πολυ που επαθε πνευμονια και αυτο ηταν και το τελος της.[το διπλο σιγμα για να τονιστη ο ηχος που εβγαινε οταν λες το ονομα][ Ουρανια το ονομα, αλλα στα χωρια ολοι ειχαν και καποιο παρατσουκλι]Επισης θυμαμαι οτι εκει λιγο πιο περα συγκεντρωναμε τα ζωα για την βοσκη.
Ξερεις απο που φοβουμουν να περασω, αν και δεν ειχα καμμια προσωπικη εμπειρια απο το μερος εκεινο? Απο του Καλεμ Κοτα την χαμελετη, ξερεις απο κει που πηγαιναμε στο τραινο. Το μερος και μονο με φοβιζε.
Αλλοι ηταν οι επικυνδινοι στο χωριο. Δεν νομιζω ο Γι.κ..μς ναταν ο ερωτυλος αλλα καποιοι αλλοι ευποληπτοι πολιτες του χωριου μας.
Ιωαννα
ΑΑΑΑ είσαι τυχερή που γλύτωσες από τέτοιου είδους φόβους...
προφανώς εμείς, οι κάτω-μαχαλούσες, τα περάσαμε αυτά με τον συγκεκριμένο "ερωτύλο" που λες...
διότι άλλη χαμελέτε εγώ δεν θυμάμαι!
επικύνδυνοι και ερωτύλοι υπήρχαν και πάντα υπάρχουν σε χωριά, δυστυχώς, και πολλά τραύματα ανοίγουν σε κοριτσιών ζωές...
κατα τ' άλλα οι μεγάλοι και λογικοί πιστεύουν ότι μόνο σε μεγάλες πόλεις υπάρχουν κίνδυνοι για τα κοριτσάκια τους!!!
Δεν θυμασαι εκεινο το κτισμα διπλα στο ποταμι κατω απο τον γκρεμο του σχολειου που ειχε και μαλλον θαχει ακομη τα πλατανια. Απο κει που πηγαιναμε στο σταθμο του τραινου και και καλυβια που καναμε τα περνικια, τα φυτωρια του καπνου. Ηταν ενα κτισμα που καποτε ηταν νερομυλος του Καλεμ Κοττα ετσι ελεγεν η μαννα μου. Και θυμαμαι μια φορα εκει το γαιδουρι μου ετσιοργκεπσε και αρουζνα αφκα. Το νερο οπως ετρεχε εκανε σαν μικρος καταραχτης στο σημειο εκεινο. Και ντο καθαρο νερο πα ετον εκεινο!!!!!
Χμ..μαλλον σεξουαλικο σου βγηκε το post .Τι γινεται φιλεναδα ειχαμε αποθυμενα με τον μυλωνα γιατι δεν σου εκατσε ???
ΓΙΑΝΝΑ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΣΤΑΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΤΙΣΜΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙ.
ΠΟΥ, ΑΡΑΓΕ, ΠΗΓΑΝ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΞΕΡΟΠΟΤΑΜΑ;
ΕΓΩ, ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΦΑΣΗ, ΕΠΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΩ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ....
ΠΟΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ!!!
habilis ΑΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ POST ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΕΤΟΙΟ ΕΙΝΑΙ!
ΣΥΝΑΜΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ!
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 - 45 ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΣΚΕΦΤΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ..
ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ; ΙΣΩΣ, ΟΝΤΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΡΙΞΩ ΤΟΝ ΜΥΛΩΝΑ... ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΟ POST...
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΕΙ ΕΜΕΝΑ ΠΛΕΟΝ ;-)
ΜΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΡΙΧΝΩ ΤΑ ΛΥΣΑΣΜΕΝΑ ΒΛΕΜΑΤΑ;;;
ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΕ ΔΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΦΑΣΗ...
Λοιπον ξεκινα απο το μερος που μαζευαμε τα ζωα για βοσκη, τον δρομο του Γαραταη, τον δρομο για Καστανουσα, με το ποταμι και την Χαμελετε, στην αντιθετη μερια το σχολειο και ο δρομος για μεσα στο χωριο με τα καφενεια και τα λοιπα. Τωρα παρε τον δρομο για την Ανατολη και περπατα, κατεβαινεις το παΐρι και ενας σοκακι δρομακος παει για καλυβια και ο αλλος συνεχιζεται με πολλα πλατανια και πας και σε ενα μερος περνας το ποταμι, ακριβως στα αριστερα σου εχει ενα μικρο κτισμα, δηλαδη ηταν δεν ξερω αν υπαρχει ακομα, και ξερω καλα καλα ηταν το Καλεμ Κοτα ο νερομυλος. Και μετα αφου περνας το ποταμι περπατας και φτανεις στην περιοχη αρμουτλου και και κει ειναι, ητανε οι γραμμες του τραινου, δηλαδη ο σταθμος, τα χωραφια Γραμμη στα αριστερα και στα δεξια το Ρακανι. ΡΕ συ τι μου θυμισες και θαθελα να τα περπατησω ξανα, αλλα φοβαμαι μονη μου τωρα.
Βλεπω το Καλοχωρι Σερρων εχει πολλες Συμελες. Ασο ποιον το σοι εν ατε η Συμελα? Για μεν ασα παν το μαχαλα?
Την αγαπη μου απο την αλλη ακρη του Ατλαντικου
Oi, achei teu blog pelo google tá bem interessante gostei desse post. Quando der dá uma passada pelo meu blog, é sobre camisetas personalizadas, mostra passo a passo como criar uma camiseta personalizada bem maneira. Até mais.
Post a Comment