Για τον γλυκόφωνο Ναστάση

Τον Ιανουάριο του 2010 ήταν η τελευταία φορά πυ ήμουν στο χωριό μου, στο Καλοχώρι Σερρών! Με την ευκαιρία, τότε, φωτογράφησα όλες τις γυναίκες (όσες βρήκα στο σπίτι και τις υπόλοιπες στην εκκλησία, που, όπως όλοι ξέρουμε, είναι η μοναδική τους "διασκέδαση"!) κι έγραψα κάτι λίγα για την καθεμιά, σ αυτό το blog!
Τους άνδρες τους άφησα για την επόμενη φορά, που θα μουν στο χωριό, για τον απλό λόγο ότι εκείνη την φορά δεν προλάβαινα!

Μα για κάποιους καλοχωρίτες δεν πρόλαβε να ρθει η επόμενη φορά και, όπως πρόσφατα έμαθα, έφυγε ο Στάθης Νικολαίδης (ο γιος του, κοινώς, Χάτσου), ο δεξιοτέχνης και αυτοδίδακτος στο βιολί που με τα γλέντια και το ιδιαίτερο εκείνο στιλάκι του έχει διασκεδάσει κόσμο και κοσμάκη στην βόρεια Ελλάδα!
Ο επόμενος που έφυγε πριν 2-3 μέρες είναι ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος που η γλυκιά του ψαλμωδική φωνή με ακολουθεί όπου και να πάω κι όπου και να βρεθώ!
Και που ήταν η αιτία μια μέρα εκνευρισμένη να φύγω από την λειτουργία, σε μια εκκλησία, στην Έδεσσα, όπου βρέθηκα με την αδελφή μου για Πάσχα! Ο λόγος; με ενοχλούσε η παραφωνία των εκεί παπάδων και ψαλτών! Ήθελα να ακούω φωνές σαν του Ναστάση μας!!!

Την τελευταία φορά που ήμουν στο χωριό πήγα στο σπίτι του για να φωτογραφήσω την γυναίκα του, την Μαρία, μα αφού ήταν κι αυτός εκεί βιαστικά φωτογράφησα κι αυτόν με την υπόσχεση να ξαναπάω την επόμενη φορά για να τον φωτογραφήσω καλύτερα....

Εδώ έγραψα για την Μαρία και γι αυτόν το 2010
Κι εδώ έγραψα για τον πρόσφατο χαμό του αείμνηστου Ναστάση μας και για τις διάφορες φωνές, που αφορούν αυτόν, στην σελίδα του χωριού μου, στο facebook

Στην πρώτη φωτογραφία είναι όπως τον είδα για τελευταία φορά και στην δεύτερη όπως ήταν νέος και λεβέντης!

Ψάχνοντας στο αρχείο μου τώρα δεν βρίσκω καμία φωτογραφία με τον Στάθη Νικολαίδη και εντυπωσιάζομαι γι αυτό, αλλά και λυπάμαι γι αυτό!

Καλοχωρίτισες-21

Ποιός το 'λεγε ότι θα ξανανέβαινα στο Καλοχώρι αφού το είχα αφήσει την Κυριακή στις 17 του Γενάρη πιστεύοντας ότι λόγω πίεσης χρόνου είχα αποτελειώσει από εκεί;
Έτσι, του ό,τι προκείψει είμ' εγώ και προέκειψε κι ανέβηκα πάλι το Σάββατο στις 23 Ιανουαρίου ενώ αργά το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου πετούσα πίσω, για την Στοκχόλμη!
Και πηγαίνοντας με την ανηψιά μου, Ελένη, στα Πλατανάκια (σε διπλανό μας χωριό) για μια δουλειά περάσαμε από την Σοφία - την βρήκαμε έξω στον κήπο σαν την πιό κλασική επαρχιώτισα να μουρμουρίζει με τις κοτούλες και τα κοτοπουλάκια της...
Νά η ευκαιρία, που λένε, λοιπόν, και την τράβηξα κανά δυό στάσεις, και αν και με τον ήλιο απέναντι κάτι κάναμε...

Η Σοφία, η γυναίκα του κοινώς, Χάμπου τη Παυλ, και από τις πολύ αγαπητές μου θείες, έχει ζήσει ένα φεγγάρι και στην Σουηδία!
Νύφη ήρθε κι αυτή στο χωριό, από την Ραδίλα Σερρών ήρθε - γέννημα θρέμα καλοχωρίτισα δεν είναι αλλά από την στιγμή που αυτό συνέβη πριν τον καιρό μου την θεωρώ πλέον καλοχωρίτισα!

"Κια Σύμελά μουνε" λέει πάντα όταν κάτι θέλει να μου πει... Το "μουνε" που συμαίνει "δικιά μας" το τονίζει λες κι έχω γεννηθεί μέσα στο τζάκι της και είμαι τόσο πιά δικιά τους!

"Ναι Σοφία μουνε" απαντώ κι εγώ με το ίδιο νόμισμα...
Αφού είμαι δικιά τους είναι και δικιά μας - έτσι πάει, αυτό, σύμφωνα με το νόμο του Σύμπαντος!
Ό,τι δίνεις παίρνεις! Ή μάλον ό,τι δίνεις έρχεται πίσω σε σένα δίχως καν να το περιμένεις... απλά έρχεται από μόνο του!

Μια χαρά την βρήκα την Σοφία-μουνε και χάρηκα πολύ διότι πρωτύτερα είχα ακούσει ότι έτρεχε κι αυτή σε γιατρούς! Θα μου πεις και ποιός δεν τρέχει σ' αυτούς!

Και το άλλο, το χειρότερο; Τα φάρμακα που έχω δει σε καλαθάκια πάνω σε κομοδίνα ή σε τραπέζια, στα σπίτια που επισκεπτόμουν, μ' έχουν απογοητεύσει κυριολεκτικά!!!
Και να 'ταν καλά; Με τόσα φάρμακα που καταναλώνουν δεν θα 'πρεπε οι άνθρωποι να νοιώθουν καλά; Κι όμως η μια πονούσε εδώ η άλλη εκεί και γενικά όλες πονούσαν... και να τα βράσω τα φάρμακά τους που αντί για καλό σε κάνουν χειρότερα...

Τώρα πια είχα αφήσει το Καλοχώρι!
Την Κυριακή στις 24 Ιανουαρίου το άφησα, κι όχι την Κυριακή στις 17 Ιανουαρίου, κι έφυγα σχεδόν κατευθείαν για το αεροδρόμιο...

Ωστόσο υπάρχουν κάποιες που δεν κατάφερα να δω - άλλες μένουν στην Σαλονίκη, σε παιδιά τους, επειδή δεν τα καταφέρνουν πια μόνες, άλλες έλειπαν γενικά, άλλες ήταν κλεισμένες στο σπίτι και δεν διασταυρώθηκε ο δρόμος μας...
Άλλες έτσι άλλες γιουβέτσι, που λένε, αλλά θα τις βρω άλλη φορά και το "ρεπορτάζ" με θέμα τις Καλοχωρίτισες" θα συνεχίσει, απλά δεν ξέρω πότε θα 'ναι το επόμενο πρόσωπο!

Εσείς που αρχίσατε το διάβασμα από αυτή την ανάρτηση, για να καταλάβετε καλύτερα το όλο θέμα, καλά θα κάνετε να αρχίσεται από ΑΥΤΗ την ανάρτηση - από την καλοχωρίτισα νούμερο 1!

Ιερείς...

Πριν αφήσω το Καλοχώρι ήθελα να ανεβάσω και αυτή την φωτογραφία με τον σημερινό μας 24άχρονο ιερέα, (πιό νέος κι απ' τον μικρό μου γιό) που είναι από την Ρουμανία, με την σημερινή μας παπαδιά και το μωράκι τους!
Μη ρωτάτε ονόματα, δεν ρώτησα, αλλά ήθελα να δείξω την διαφορά μεταξύ πρεσβυτέρων!
Αυτήν που για χρόνια γνωρίζω, και που είναι και "νουνά" μου - δεξαμέντσα, που λέμε και στα ποντιακά, επειδή η μάνα μου βάφτησε την κόρη της, Κλεωνίκη - και αυτήν που υπάρχει σήμερα!

"Είπα κι εγώ.... κάτι φλας έβλεπα αλλά δεν καταλάβαινα τι γινόταν" είπε ο παπάς με τα σπαστά, μου φάνηκε, ελληνικά μετά την λειτουργία εννοώντας την φωτογράφηση που έκανα την ώρα που λειτουργούσε...
Αν και ούτε με, ούτε δίχως, φλας βγήκαν καλά οι φωτογραφίες και δεν ανεβάζω καμία!

Την ώρα που έβγαινε το καλοχωρίτικο "ποίμνιο" από την εκκλησία, και φωτογράφιζα τις καλοχωρίτισες, τράβηξα και μερικές φωτογραφίες από καλοχωρίτες - κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, που λέμε, αλλά δεν σκοπεύω να τις κάνω κάτι... τουλάχιστον όχι τώρα!
Θα δείξει τι θα γίνει και μ' εκείνες...

Και με τούτα και μ' εκείνα άφησα για την ώρα το Καλοχώρι μ' ένα σωρό φωτογραφικό υλικό αλλά όχι γραπτό.... έγραψα μόνον αυτά που από νέα θυμάμαι, και κάτι λίγα που άκουσα μετέπειτα, και βγήκε αυτό το, ας το πούμε, ρεπορτάζ αλλ' αφού ο Θεόφιλος, του Τουμπού του Θόδωρου, το αποκαλεί Θεικό το σέβομαι απόλυτα!

Καλή ανάγνωση σε όσους ενδιαφέρονται για το Καλοχώρι μας... κι αν μπεις στο blog μου σ' αυτό το σημείο σου συνηστώ ν' αρχίσεις την ανάγνωση από την αρχή- ΑΠΟ ΕΔΩ!

Εγώ παίρνω ελεύθερο για ένα διάστημα μέχρι να 'χω κάτι τις άλλο να γράψω...

Καλοχωρίτισες - Νύφες

Είχα γράψει και πριν ότι τις καλοχωρίτισες που ήρθαν στο χωριό σα νύφες δεν ήξερα πώς να τις κατατάξω!
Το σκέφτηκα έτσι το σκέφτηκα αλλιώς και τελικά κατέληξα να τις βάλω όλες μαζί σ' ένα ρεπορτάζ! Εννοώ όλες όσες είδα στην εκκλησία την Κυριακή στις 17 του Γενάρη όπου είδα κι άλλες όμορφες φατσούλες αλλά δεν τις γώριζα προσωπικά...

Κι αρχίζω από την Σταματία, την γυναίκα του Στάθη του Λάμπου, που έχει 3 χαριτωμένα παιδιά εκ των οποίων η όμορφη κορούλα, η Αγγελική, μένει για χρόνια κάπου στο Οχάιο της Αμερικής κι έχω κάτι χρονάκια να την δω!

Η Σταματία όταν ήρθε στο χωριό νεόνυμφη, μικρούλα εγώ και γειτόνισα αυτή, την θαύμαζα για το κάτι το διαφορετικό από εμάς, τους χωριάτες, που ήταν...
Τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν - μου φαινόταν σα να 'ταν και από χάι σοσάιτι, κάτι και ντρεπόμουν και να την πλησιάσω... ή να την μιλήσω...
Την άκουγα να φωνάζει τον άνδρα της "Ευστάθιε" κι αναρωτιόμουν τι στην ευχή εννοεί... Στάθη τον ξέρουμε εμείς τι θέλει αυτή με το Ευστάθιε...
Στάθη κυρά μου!
Στάθη και πολύ του πέφτει! Διότι εμείς, κυρά μου, στο Καλοχώρι ή κόβουμε τα ονόματα ή βάζουμε παρατσούκλια και δεν πάμε αρχαιστή! Άκου Ευστάθιε...
Άραγε πώς τον φωνάζει τώρα... από περιέργεια θα το προσέξω την επόμενη φορά!

Μου ποζάρισε η Σταματία πάνω στα σκαλιά της εκκλησιάς μας σαν να 'ταν κάνα top model... Μπράβο ρε Σταματούλα που δεν κολλάς...




Περνάμε στην Γιωργία, στην γυναίκα του κοινώς, Στουλίκα του Χάτσου (του Δήμου) που την τσάκωσε η κάμερά μου να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το αντίδωρο στο στόμα και μ' άρεσε πάρα πολύ έτσι!

Από την Θεσσαλονίκη μας ήρθε αυτή και μου φαινόταν παραμυθένιο... άκου, Σαλονίκη!
Ούτε στο όνειρό μου τολμούσα να φέρω την πόλη αυτή που την πρωτοείδα στην ηλικία των 16, περίπου. Κι εκείνο στα κρυφά από τον πατέρα μου κάνωντας σκασιαρχείο από το γυμνάσιο με δυο συμμαθήτριές μου, η μια απο την Λειβαδειά κι άλλη από την Κερκίνη....

Τα παιδιά της Γιωργίας όπου με βλέπουν μ' αγκαλιάζουν σα να 'μαι μια άλλη αδελφή τους!

"Ους να φεύφς ασ' εμέν άρχεσαι και περτς ξύλα και καυς, ακούς; = όσπου να φύγεις από μένα θα 'ρχεσαι να παίρνεις ξύλα να καις, τ' ακούς" μου 'πε με έμφαση όταν ήρθε σπίτι και της ανάφερα το γεγονός ότι είχα παραγκείλει κάποια ξύλα για τη σόμπα κι ότι ακόμα να 'ρθουν...
Βέβαια, βολευόμουν και από την αδελφή μου αλλά, εδώ που τα λέμε, της Γωργίας τα ξύλα είναι πιό κοντά από της αδελφής μου αφού μένει δίπλα μας...

Εντάξει, σκέφτομαι, από την Γιωργία ξύλα, από την Ναζλού αυγά, από την Σοφία λάχανα, από την άλλη μελιτζάνες/πιπεριές, από την παράλλη κάτι άλλο... μια χαρά θα τα περνάω έτσι και αποφασίσω να μετακομίσω στο Καλοχώρι μου... κάπως έτσι! Διότι όσο είμαι στο χωριό όλο και κάτι φέρνουν οι γυναίκες και είναι τόσο, μα τόσο συγκηνιτικό αυτό! Αναρρωτιέμαι πώς να τις ευχαριστήσω όλες αυτές!!!




Και περνάμε στην Γιωργία νούμερο 2!
Του Γιάννη του Πηλέν η γυναίκα, αυτή, και από ένα χωριό επίσης του νομού Σερρών αλλά δεν ξέρω ποιό ακριβώς!

Και αυτή η Γιωργία και η προηγούμενη είχαν καφενείο! Είχαν τα 2 καφενεία στο χωριό αλλά αυτήν δεν την έβλεπα να δουλεύει μέσα ενώ την άλλη την έβλεπα πιό πολύ να γυρωφέρνει στο μαγαζί! Τώρα τι μαγαζί, και τι δουλειά, και τι πελάτες, και τι κέρδη, δεν ξέρω.
Ξέρω, ωστόσο, ότι εκτός από το μαγαζί είχαν από πάνω και τα καπνά, και τα χωράφια, και τα μωρά, και τα ζώα, και τους μπαξέδες... κλπ κλπ!
Χαρά στο κουράγιο τους αυτές οι ηρωίδες!!!
Τους αξίζουν τόσα ΜΠΡΑΒΟ που ούτε σε blog χωράνε!!!
Αυτό μόνο λέω...




Η γαλήνια και θεική αυτή κυρία είναι, δίχως να 'μαι πολύ σίγουρη, η γυναίκα του Άρη του Μοντορίκα (Θοδώρικα)
Έχω, ωστόσο, τις επιφυλάξεις μου γι αυτό!
Μ' αυτή την γυναίκα δε νομίζω να έχω μιλήσει ποτέ και η αλήθεια είναι δεν γνωρίζω ούτε καν την φωνή της...
Ενώ τον Άρη τον βλέπω σχεδόν πάντα και πάντα ανταλάσσουμε και από καμιά κουβέντα!Πονεμένη ιστορία κι αυτής ο ερχομός στο χωριό... η ματιά της, που η κάμερα την πέτυχε και καθαρότατη, θαρρείς και σκίζει τα μέσα της ψυχής μου... τα μέσα μιας γυναικείας, γενικά, ψυχής... άστα να πάνε





Αυτές οι δύο τελευταίες χάριτες είναι αδελφούλες από την Ανατολή!
Η πρώτη είναι η Ελένη, η γυναίκα του Γιώτη του Γιακήμ και η δεύτερη είναι η Τασούλα, η γυναίκα του πασίγνωστου Γούλη του Παναστάτη!

Τι να πω γι αυτές που δεν τις γνωρίζω καλά αλλά και που δεν θυμάμαι να 'χω βιώσει κάτι μαζί τους!
Για την Τασούλα ξέρω ότι μαζί με τον άνδρα της, τον Γούλη, έχει κάνει στην Σουηδία αλλά όταν εγώ ανέβηκα εδώ πάνω αυτοί είχαν ήδη κατέβει και δεν τους θυμάμαι από εδώ.

Ξέρω, ωστόσο, ότι και αυτήν την έχει δοκιμάσει σκληρά ο Θεός με το προώτοκό της παιδί να σκοτώνεται πάνω στα βουνά, στα ξύλα, με τρακτέρ, τούμπαρε.... κάτι!
Δεν ξέρω λεπτομέρεις αλλά και σε τι θα βοηθούσαν αυτές; Από την στιγμή που κάποιος φεύγει τι σημασία έχει από τι και γιατί...

Κουράγιο να τις δίνει αυτός που τις έβαλε σε δοκιμασίες - είναι υποχρέωσή του να το κάνει αυτό σε τόσο δοκιμασμένες και πονεμένες ψυχές...

ΑΥΤΕΣ τις γυναίκες έχω δει εκείνο το σαββατοκύριακο στο χωριό!
Αυτές τις 20 γέννημα και θρέμα καλοχωρίτισες και τις 5 νύφες καλοχωρίτισες.
Είδα, όμως, κι άλλες στην εκκλησία αλλά δεν ήξερα ποιές ήταν και ούτε προλάβαινα να ρωτήσω....
Μέχρι να φωτογραφίσω αυτές που ήξερα οι άλλες είχαν ήδη φύγει...
2 ώρες περίπου αργότερα είχα φύγει κι εγώ για την Θεσσαλονίκη ξέροντας ότι στο χωριό δεν προλάβαινα να ξανανέβω. Οι μέρες λίγες, ο χρόνος περιορισμένος, και η επίσκεψή μου στο Καλοχώρι, για εκείνη την φορά, είχε τελειώσει...

Λυπήθηκα πολύ που δεν είδα γυναίκες που ήθελα να δω όπως την Σοφία και την Μελπού, τις νύφες τη Παυλ, που είναι και συγκενείς μου. Την Ανάστα του κοινώς, Ροκάν, που είναι επίσης συγκενής μου. Την Ελένη του Βαλτσάμ, και νύφη της Θεώνης, καθώς και την Μαρία, την άλλη νύφη της Θεώνης (Του Παύλου η Ελένη και του Χήλου η Μαρία)
Και σύγουρα υπάρχουν κι άλλες που τώρα δεν μου 'ρχονται στο μυαλό!

Αλλά επειδή το κεφάλι μου δεν πέρασε τελείως... πάω για ξάπλα!

(Παρένθεση 3)

Πριν συνεχίσω ήθελα, μ' αυτή την 3η παρένθεση, να εξηγήσω ότι το θέμα μου στο ρεπορτάζ αυτό είναι οι Καλοχωρίτισες!
Όχι οι Καλοχωρίτες! Αυτών η σειρά ίσως έρθει αργότερα!
Κι όταν λέω καλοχωρίτισες εννοώ τις κάπως μεγαλύτερες!
Η ιδέα μου είχε ξεκινήσει από την Παπαδιά και την Χαντσαρίνα αλλά επειδή άλλες τόσο γερόντισες δεν υπάρχουν προχώρησα προς στις παρακάτω ηλικίες.

Να 'ναι τουλάχιστον μεγαλύτερες από μένα αν και στην ηλικία μου δεν υπάρχουν συχωριανές!
Δύο ήμασταν όλο κι όλο αλλά καμμιά από μας δεν μένει στο χωριό - η Γιωργία του κοινώς, Γούρτσαλη μένει κάπου στο Κιλκίς, θαρρώ, κι η αφεντιά μου στην Σουηδία.

Ούτε και οι αμέσως μεγαλύτερες από εμάς, πχ. η Φωτεινή του Χάμπου του Παυλ, η Μαγάλα του Πόλικα, η Νίκη του Βάνη, η Ρούλα του Κουλτούρ (τη Μούλωνος) κλπ., μένουν στο χωριό και η σκέψη μου είναι να κάνω μια αναφορά στις γυναίκες που μένουν μόνιμα εκεί.
Που είναι οι ακρίτες της Ελλάδας.
Που επί δεκαετίες υπέστησαν τα δεινά των άγωνων χωραφιών, για την επιβίωσή τους, κι όχι μόνον μέχρι να παντρευτούν και μετά να την κάνουν για ευκολότερη ζωή, όπως και του κεφαλιού μου... όχι πως εγώ έφυγα μετά από κανέναν γάμο - εγώ, απλά, έφυγα πριν μας εύρει ΚΑΙ τέτοιο "κακό"!

Αυτές θέλω σ' αυτή την αναφορά κι εύχομαι να το καταλαβαίνετε!
Και τώρα συνεχίζουμε...

Καλοχωρίτισες-19 & 20

Χρισούλα και Ναζλού!

Του Παντελή κόρη η πρώτη και του Ζεγκίλια κόρη η δεύτερη!

Χρισούλα:

Στην Σουηδία ήμουν όταν άκουσα το μαντάτο!
Άλλη μια σκληρή δοκιμασία από τον Θεό σε συχωριανή μας!
Κατάνεο το παιδί της, γύρω στα 17, πνήγηκε στην στέρνα που μόλις τότε είχαν χτίσει για να ποτίζουν τα χωράφια μας στο χωριό!

Σ' εκείνην που κι εγώ, με αδελφή μου, πηγαίναμε τα βράδυα και πλενόμασταν για ν' απαλαγούμε την διαδικασία στο σπίτι με σκάφες, κουβαλίματα νερών κλπ κλπ...

Αλλά εμείς δεν μπαίναμε μέσα - απ' έξω έτρεχαν νερά και βολευόμασταν μ' εκείνα ενώ αυτός μπήκε να κολυμπήσει!
Πού να παν να κολυμπήσουν τ' άμοιρα τα παιδιά και βρήκαν την στέρνα και πήγε μαζί μ' ένα άλλο παιδί και ο άλλος γύρισε στο χωριό μόνος... τραγικά πράγματα...

Παντρεύτηκε η Χρισούλα τον Μίμηλη που ήταν από άλλο μέρος, δεν ξέρω από πού, ο οποίος είχε και την ικανότητα να βγάζει τέλειους στοίχους...

Ένας απ' αυτούς που θυμάμαι είναι το: σταμάτα τρένο, σταμάτα τρένο τα βρακιά μου δένω!

Το 'πε σε μια φάση που, εκεί που φύλαγε τα ζώα, δεν πρόλαβε να σηκώσει τα παντελόνια του κι ήρθε ένα τρένο...μας τα διηγόνταν όταν τύχαινε να 'μαστε στα ίδια χωράφια!

Ναζή/Ναζλού:

Ξαδέλφη μου, μάλον θεία αλλά σαν ξαδέλφη την έβλεπα πάντα!
Σ' αυτήν λέγαμε τα παράπονα που είχαμε από τον πατέρα μας - όχι πως αυτή θα τον άλλαζε ή θα τον έπειθε για κάτι αλλά μας αρκούσε που κάποις ενήλικος μας άκουγε!
Και που ποτέ μα ποτέ δεν αντιμίλησε ή έφερε αντίρρηση!
Ήταν σαν φιλενάδα και σύμβουλός μας!
΄

Ατυχία η ξαδελφούλα μου αλλά και άξια για τους αγώνες της!
Άξια για την αντοχή της να ανέχεται την νοοτροπία των χωριανών να την βλέπουν σαν "ζωντοχοίρα" που επέστρεψε στο χωριό, από την Θεσσαλονίκη, μ 'ένα παιδί στα μπαγκάζια της! Και μικρούλα, πολύ μικρούλα ακόμα...

Με τον καιρό η ξαδελφούλα μου κατάφερε νε παντρευτεί τον Παναή του Καντήλ, τον πιό αξιαγάπητο άνθρωπο του χωριού που τον σεβόμουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι τον πατέρα μου!

Μα να της φύγει κι αυτός - από ασθένεια αυτός, νέα κοπελιά αυτή ακόμα!

Έκτοτε είναι μόνη η ξαδέλφη και ταξιδεύει σε Αμερική, όπου έχει αδελφό, και Γερμανία όπου έχει τα δυο παιδάκια της που έχω να τα δω πολύ καιρό...

Καλοχωρίτισες-18

Η Φρώσο!!!

Πολύ μ' άρεζε αυτή από τότε που εγώ ήμουν κοριτσάκι κι αυτή κοπέλα!
Είχε ένα λεπτεπύλεπτο κορμάκι, κοντούλα αλλά ευλύγιστη και χαριτωμένη, με το μαλί πάντα περιποιημένα και δεμένα ψηλά θαρρώ!
Κούκλα είναι ακόμα, δείτε τι όμορφη είναι!

Είναι η Φρώσο του Μοντορίκα και νύφη του Αζάπ αλλά δεν είμαι σίγουρη πώς λέγεται ο άνδρας της!
Δύο από τα αδέλφια της ξέρω ότι λέγονται Χρίστος και Άρης κι ο Χρίστος έχει νομίζω έναν γιό στο Norköping της Σουηδίας, τον Σάββα, αλλά ποτέ δεν έτυχε να βρεθούμε!
Και αν δεν κάνω λάθος ο Σάββας έχει έναν γιό που παίζει μπάλα, εδώ στην Σουηδία, και είναι και μεγάλο όνομα γιατί κάπου κάπου ακούω/διαβάζω για κάποιον Χριστοφορίδη και έτσι λέγεται και η οικογένεια του Μοντορίκα, θαρρώ... επομένως ίσως είναι και ο γιός του Σάββα, που είναι γιός του Χρίστου του Μοντορίκα!

Έχει, όμως, η Φρώσο και μια αδελφή που είναι μικρότερη από αυτήν και όχι πολύ μεγαλύτερη από μένα μα ούτε το όνομά της θυμάμαι. Γι αυτή την αδελφή είχα ακούσει παλιά μια τραγική ιστορία: ένα της παιδάκι έπεσε σε πηγάδι, κάτι, και πνήγηκε! Στην Γερμανία αυτό... Τι τραγωδία κι αυτό! Γιατί, άραγε, Θεέ δοκιμάζεις τους ανθρώπους τόσο σκληρά; Μια πιό ήπια δοκιμασία, έστω και τιμωρία, δεν έχεις να τους δώσεις πια;

Η Φρώσο είχε θαρρώ κόρες κι αν τις έμοιασαν θα 'ναι και αυτές κούκλες αλλά ιδέα δεν έχω που είναι και πώς είναι!

Στα πεταχτά στην εκκλησία την φωτογράφισα και ούτε μια ερώτηση της έκανα...
Άν έπερνα μια μικροσυνέντευξη απ' όλες τις γυναίκες θα είχα και κάποιο υλικό να γράψω αλλά με την βιασύνη μου ίσα ίσα τις φωτογράφιζα κι έφευγα...