ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ....

...που μου την διηγήθηκε η Κερεκή από το Göteborg της Σουηδίας (φωτογραφία) όταν είχε έρθει στην Στοκχόλμη για έναν διαγωνισμό στην διήγηση παραμυθιού!
Αυτή η Κερεκή την είχε ακούσει την ιστορία από την γιαγιά της, την Κερεκή Χριστοφορίδου, την γειτόνισσά μου στο Καλοχώρι.
25 είναι τα βήματα μεταξύ των σπιτιών μας, τα μέτρησα τώρα που ήμουν στο χωριό.

Όταν, λεει, οι παλαιοί μας ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο Καλοχώρι Σερρών - από άλλες διηγήσεις ξέρουμε ότι τότε από τα παραθαλάσσια μέρη της Κατερίνης είχαν έρθει, εκεί όπου αρχικά σαν πρόσφυγες, τότε, από την μικρά Ασία τους εγκατέστησαν αλλά αυτοί, οι δικοί μας, από θάλασσες και τέτοια δεν γνώριζαν και ζήτησαν βουνίσια μέρη, εξ ου και η εγκατάστασή τους στα άγονα και φτωχά μέρη όπου κι εγώ είχα την ατυχία να γεννηθώ – και αφού είχαν χτίσει τα σπίτια τους κλπ., ήρθε η ώρα να σκεφτούν και για την εκκλησία του χωριού.

Παπάς υπήρχε ήδη αλλά το πρόβλημα ήταν στο σε ποιο από τα τρία σημεία, που οι άντρες του χωριού είχαν επιλέξει, θα χτιζόταν η εκκλησία.

Η γιαγιά Κερεκή, κοινώς Λαμπίνα, που τότε ήταν και νέα και ωραία αλλά πάνω απ όλα ήταν και έξυπνη, είχε δει τότε ένα όνειρο στο οποίο το σενάριο είχε ως εξής:

Ένα φέρετρο με το πτώμα ενός μεγάλου, του Δεσπότη, ας πούμε, ήταν μέσα σε μια εκκλησία (στο μέρος όπου σήμερα βρίσκεται η εκκλησία του χωριού μας).
Το φέρετρο αυτό το βραδάκι το μετακινούσαν οι χωρικοί, οι άντρες, σ’ ένα από τα άλλα τρία μέρη που διεκδικούνταν να χτιστεί η εκκλησία.
Μα το πρωί βρίσκανε το φέρετρο στο αρχικό σημείο, εκεί που είναι η εκκλησία σήμερα.
Το γεγονός αυτό συνέβη τρεις φορές.... στο όνειρο.

Η γιαγιά Κερεκή είχε τότε φιλενάδα την παπαδιά του χωριού και, επόμενο ήταν, να το διηγηθεί σ’ αυτήν μ’ εκείνο το ωραίο, το εκφραστικό και το περιγραφικό της στυλ.

(Να μην έχει να μοιάσει η μικρή Κερεκή από το Göteborg;)
Επόμενο ήταν, επίσης, η παπαδιά να το πει στον άντρα της, τον παπά, και βλέπει η Κερεκή τον παπά μιαν ωραία πρωία στην πόρτα της.

«Κέρεκη έναν καλό όνειρο έξα ότι είδες, για πέατο και σεμέν...» της είπε αυτός και η Κερεκή, δεν γνωρίζω αν εσκεμμένα, πάντως του απάντησε διπλωματικά ως εξής: «Εμείς οι γαρήδες, Πάτερ, τρανά είναι τα μαλία μουνε αμα κοντά είναι τα μυαλά μουνε... ασ’ εμέν πα ντο αραέφς....»
Εμείς οι γυναίκες έχουμε μεν μακριά μαλλιά αλλά έχουμε και κοντά μυαλά... τι άραγε ψάχνεις από μένα!

Του άρεσε, βέβαια, το όνειρο, του Παπά, κι έτσι χτίστηκε η εκκλησία εκεί όπου βρίσκεται σήμερα, 15 βήματα από το σπίτι μου. (και 10 από της Κερεκής!!!)

Και για το όνομα «Αϊ Δημήτρης» ειπώθηκε κάτι, που μάλιστα το διασταύρωσα και με την μια κόρη της Κερεκής, την Μελπού, λυπάμαι, όμως, που δεν το θυμάμαι.... άλλη φορά ίσως το γράψω κι αυτό.

Αυτό, λοιπόν, είναι το παραμύθι για την εκκλησία μας που τώρα την βρήκα ανανεωμένη και το εξωτερικό της χτισμένο με πέτρες (φωτογραφία).

Καλά να είναι η μικρή Κερεκή από το Göteborg που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω αυτό εδώ το αφιέρωμα στην εκκλησία μας.