ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΤΩ Η ΣΥΜΕΛΑ...

Τι σας λεει το κάρο αυτό;
Το ξέρετε ότι οι έλληνες της Αμερικής αποκαλούν κάρο το αυτοκίνητό τους;
Σας το λεω εγώ αν δεν το ξέρατε – ρώτησε έναν ελληνοαμερικάνο πού είναι το κάρο του και θα σου δείξει το αυτοκίνητό του!

Εδώ, όμως, πρόκειται για κανονικό κάρο. Για το κάρο στο οποίο, σαν μικρή, έχω ανέβει αμέτρητες φορές και έχω κοιμηθεί το ίδιο αμέτρητες φορές.
Κυρίως όταν πηγαίναμε να σπάσουμε καπνά.

Κατά τις 03.00-04.00 μας ξυπνούσαν οι μεγαλύτεροι της οικογένειας για να πάμε να μαζέψουμε καπνά. Και τι να σου κάνει ένα μωρό που την προηγούμενη ίσως πρόλαβε να κοιμηθεί 1-2 ώρες; Ή και καθόλου;
Πολλές φορές από το τίζεμα του καπνού (βελόνιασμα) ξεκινούσαμε κατευθείαν για σπάσιμο... επομένως ύπνος ΓΙΟΚ!

Και μια μέρα επιστρέφοντας από ένα χωράφι μ’ έπιασε το κέφι και το τραγούδι και άντε και δώστου στον χορό πάνω στο κάρο.

Νταντιρι και νταντιριρι και σε μια φάση μπαμ και κάτω η Συμελίτσα... από το πίσω μέρος του κάρου.

Αυτού του κάρου που βλέπετε και που κάποιος ευλογημένος από το Μελετλιδέηκο μερίμνησε να το φέρει στο σημείο αυτό που λίγο πολύ καλύτερα το προσέχουν και σιγά – σιγά να το θεωρούμε και αντίκα!

ΥΓ: Στο βάθος φαίνεται η μεγαλύτερη αδελφή μας, η Κερεκή (Κυριακή)

Ο ΖΥΓΟΣ, Ο ΠΙΚΟΣ ΚΙ Ο ΣΑΡΡΗΣ

Πόσες φορές εγώσεψα=όργωσα με τον ζυγό και με το αλέτρι που βλέπετε στις φωτογραφίες;

Κρατούσα εγώ τα βόδια μας μπροστά, τον Πίκο και τον Σαρρή και κάποιος μεγάλος αδελφός, ή ο πατέρας μου, κρατώντας το αλέτρι από πίσω οργώναμε στρέμματα και στρέμματα...

Τον Νοέμβριο που ήμουν στην Ελλάδα, και πήρα και τις φωτογραφίες αυτές, ρώτησα τον αδελφό νούμερο 4, τον Γιάννη, να μου πει τα ονόματα των βοδιών...
Δεν ήμουν σίγουρη αν τα θυμόμουν - ήταν και ο υπεύθυνος των βοδιών αυτός, να μη τα θυμάται;

Τα είχε τόσο καλά εκπαιδευμένα που σήμερα που το σκέφτομαι μου φαίνεται απίστευτο!

Είχε έρθει μια μέρα στο σπίτι να φαει το μεσημεριανό του και άφησε τα βόδια, μέσα στον ζυγό τους, μπροστά στα σκαλοπάτια του σπιτιού μας.
Βιαζόταν ο άνθρωπος μετά το φαγητό να φύγει αμέσως για άλλες δουλειές και δεν είχε βγάλει τα βόδια από τον ζυγό.

Ήρθα κι εγώ, μικρό τότε, και ήθελα να ανέβω τα σκαλιά να παω σπίτι μα αυτά απειλώντας με τα κέρατά τους δεν μ’ άφηναν να ανέβω!

Ξαναπροσπαθώ εγώ αυτά το ίδιο... μέχρι που άρχισα την γρίνια και το κλάμα.
Μ’ ακούει η μάνα μου από πάνω και βγαίνει στην εξώπορτα να δει τι γίνεται!
Βλέπει την κατάσταση και τα φωνάζει, με την μαλακή εκείνη αγρίμια της, μπας και την φοβηθούν και την ακούσουν για να κάνουν πέρα να ανέβω!ΠΟΥ να ακούσουν αυτά την Πουλίτσα (Πολυξένη)...

Μια δυο βλέπει η άμοιρη ότι δεν τα καταφέρνει και φωνάζει τον Γιάννη να κάνει κάτι αν μη τι άλλο να σταματήσω εγώ το κλάμα!

Ο Γιάννης δεν χρειάστηκε καν να βγει έξω – από το παράθυρο ακόμα, που έβλεπε προς τα έξω, βγάζει μια φωνάρα και τα βόδια κοκάλωσαν!
Με το άγριο και τρανταχτό ΕΕΕΕΕ του Γιάννη βλέπεις τον Πίκο και τον Σαρρή άγαλμα... και περνά η μικρούλα η Συμελίτσα να ανέβει τα σκαλιά!!!

Ε ρε καιροί και ζαμάνια...